Είναι μάλλον περίεργο η πιο επιτυχημένη στιγμή στο λάιβ μιας γαλλικής μπάντας να αποδεικνύεται η επί του σανιδιού σύμπραξή της με έναν Έλληνα μουσικό, προερχόμενο από τελείως διαφορετικό ηχητικό σύμπαν. Ωστόσο και σε επίπεδο αποδοχής από μεριάς του κοινού, μα και σε επίπεδο μουσικής δημιουργικότητας, ήταν η εμφάνιση του Δημήτρη Αποστολάκη από τους Χαΐνηδες και η εμφατική παρουσία της λύρας του στο "Love Will Tear Us Apart" που έκλεψαν την παράσταση την Παρασκευή στην Τεχνόπολη. Πώς γίνεται αυτό; Απλό είναι, πιστέψτε με, κι ας φαίνεται περισσότερο συγκυριακό, παρά ουσιαστικό.
Σαφώς κι έχουν επιτυχία οι Nouvelle Vague στη χώρα μας (αλλά και στο εξωτερικό, μη γελιόμαστε). Και, πάντα, μέρος της αποδοχής τους στηριζόταν στο γεγονός ότι η νοσταλγία για τις επιτυχίες μιας παλαιότερης εποχής είναι βαθιά ριζωμένη στο συνειδητό του κοινού: πολλοί θέλουν να ακούνε τα συγκεκριμένα τραγούδια και να εισπράττουν την πρωτόφαντη συγκίνηση που νιώθεις όταν ακούς μια εύστοχη και καλά δομημένη ενορχηστρωτικά μελωδία. Όμως το επίκεντρο των Nouvelle Vague ήταν πάντα οι τραγουδίστριές τους. Και η Liset Alea με την Melanie Pain απέδειξαν την Παρασκευή πως ξέρουν να τραβούν την προσοχή, ως καλές entertainers.
Μπροστά λοιπόν σε πάνω από 2.000 άτομα, με τις γυναίκες να αποτελούν συντριπτικό ποσοστό του κοινού, οι Nouvelle Vague εμφανίστηκαν με μια απολύτως κατανοητή διάθεση ξεφαντώματος (απαλλαγμένη μάλιστα από το άγχος του «πού πάμε διακοπές φέτος»), σφραγίζοντας τα διαβατήριά τους και για την επόμενη επίσκεψη στη χώρα μας: το λάιβ τελείωσε με ιαχές ενθουσιασμού, οι οποίες τους κάλεσαν πίσω στη σκηνή για encore. Προσωπικά, ωστόσο, δίχως την ανάταση την οποία πρόσδωσε η εμφάνιση του Αποστολάκη, το συγκεκριμένο λάιβ θα ήταν για μένα ένα από τα πιο βαρετά που έχω παρακολουθήσει τελευταία. Διότι ναι μεν η εμπροσθοφυλακή κέρδιζε εντυπώσεις χάρη στις ερμηνείες αλλά και στα τερτίπια των κυριών Alea & Pain, δεν κατάλαβα όμως ποτέ γιατί έχει καταστεί τόσο στάνταρ ότι διασκευή δεν σημαίνει δημιουργικότητα σε επίπεδο παιξιμάτων και ενορχηστρώσεων. Καλή η διασκέδαση, κατανοητή η νοσταλγία, αλλά οι Nouvelle Vague πέρα από τις τραγουδίστριες έμπροσθεν είναι μια μπάντα χλωμή σε απόδοση, με αναιμικές δυναμικές.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα της αποφυγής αιχμών και έντασης στάθηκαν οι μικρολεπτομέρειες της ζωντανής ενορχήστρωσης. Για παράδειγμα, ναι μεν μετρούν και οι Nouvelle Vague όπως και οι Violent Femmes από το ένα έως το δέκα παίζοντας το "Kiss Off", εκεί όμως που ο νέρντουλας Gordon Gano ούρλιαζε «everything, everything!» –εκφράζοντας υπέροχα το επίκεντρο της σύνθεσης με αυτόν τον νιχιλιστικό τρόπο– το εν λόγω σημείο πολύ απλά... δεν υπάρχει στην ενορχήστρωση των Γάλλων! Μέχρι το δέκα δηλαδή και μετά πάμε στο ρεφρέν, διότι διαφορετικά αλλάζει η νομοτυπία του lounge που προσφέρουμε…
Έτσι, η λύρα του Αποστολάκη βρήκε πρόσφορο έδαφος στο "Love Will Tear Us Apart" να προσφέρει ένα σχεδόν παροξυσμικό ανέβασμα, ακριβώς επειδή ήρθε περισσότερο ως ανάσα, παρά ως κορύφωση. Σε αντίθεση με την έτερη καλεσμένη των Nouvelle Vague, την Όλγα Κουκλάκη, η οποία ναι μεν χειροκροτήθηκε από τον κόσμο άμα τη εμφανίσει της στη σκηνή, στάθηκε όμως σ' αυτήν περισσότερο με την κεκτημένη φήμη της, παρά χάρη στη σύμπραξή της με τους Γάλλους.
Ως προοίμιο των Nouvelle Vague είχαμε την (λίαν έξυπνη σε επίπεδο σύλληψης) παρουσία των Opera Chaotique, πραγματικά όμως δεν ξέρω αν κέρδισαν το στοίχημα του support. Σε καμία περίπτωση δεν κρίνονται ας πούμε πετυχημένες οι ρίμες και παρλάτες του επικεφαλής τους ανάμεσα στα τραγούδια. Επίσης, με την εξαίρεση μιας καλοδουλεμένης και πανέξυπνης συμπόρευσης της Τραβιάτα του Βέρντι με το ελληνικό παραδοσιακό τραγούδι του γάμου (ο θεσμός αποτελεί επίκεντρο της συγκεκριμένης όπερας), το συγκρότημα διήνυσε ένα 30λεπτο στο οποίο το υπερβολικά νευρωτικό χιούμορ του δεν έπεισε ότι κόλλαγε με τον κώδικα μιας ανοικτής συναυλίας.
{youtube}gZWkBQKvZ_U{/youtube}
