Η απογοητευτική προσέλευση κόσμου την Τρίτη αμαύρωσε το κλίμα επιτυχίας που είχε δημιουργήσει για το φετινό Rockwave η αμέσως προηγούμενη μέρα με τη Lana Del Rey και έφερε τα πάνω-κάτω στο πρόγραμμα του φεστιβάλ, αφού καταργήθηκε το Vibe stage και όλο το line-up του μεταφέρθηκε στο Terra stage. Η μέρα ωστόσο έκλεισε με τον καλύτερο τρόπο, χάρη στην καθηλωτική εμφάνιση των Septic Flesh και στους Dead Can Dance, οι οποίοι έπαιξαν όπως μόνο ένα μεγάλο συγκρότημα μπορεί να παίξει. Χάρης Συμβουλίδης, Στυλιανός Τζιρίτας & Αλέξανδρος Τοπιντζής μας τα λένε αναλυτικά...
Μahakala
του Χάρη Συμβουλίδη
Έμεινα λίγο να αναρωτιέμαι τι γίνεται με το Vibe stage μπαίνοντας στον χώρο λίγα λεπτά μετά τις 12, όμως ο ήχος του sound check από την κεντρική σκηνή καλούσε επιτακτικά. Αφήνοντας έτσι τα πώς και τα γιατί για αργότερα, βάδισα προς τα εκεί, όπου μια 35αριά άτομα –τα περισσότερα βολεμένα στη σκιά την οποία δημιουργούσε ο πύργος του ηχολήπτη– χειροκροτήσαμε θερμά τους Mahakala. Δεν έμεναν άλλωστε περιθώρια για κάτι διαφορετικό, καθώς έδωσαν ένα δυναμικό, ορεξάτο λάιβ (βασισμένο στο πρόσφατο Devil's Music), με εξαιρετικό ήχο, που έπεισε αρκετούς από μας να τρέξουμε στο κάγκελο να τους κάνουμε κερκίδα, αδιαφορώντας για τον ήλιο που εκείνη την ώρα βάραγε κατακούτελα. Το ευχαριστηθήκαμε και νομίζω ότι και οι ίδιοι οι Mahakala το ευχαριστήθηκαν.
Tardive Dyskinesia
του Χάρη Συμβουλίδη
Οι Mahakala άφησαν στους Tardive Dyskinesia ένα ήδη φτιαγμένο κοινό κι εκείνοι έχτισαν πάνω σε αυτό το δεδομένο. Έπαιξαν λοιπόν μπαμ, αποδίδοντας επί σκηνής όσα ακούς (και θαυμάζεις) στα άλμπουμ τους, παρουσιάζοντας ένα σετ που –αναμενόμενα– είχε ως βάση του το φετινό Static Apathy In Fast Forward. Δυστυχώς η ζέστη οδήγησε τους περισσότερους να τους δουν από απόσταση και σε σκιά, αν και λίγοι τολμηροί (υπ)άκουσαν το κάλεσμα του τραγουδιστή τους και βάδισαν μπροστά. Γενικώς το αθηναϊκό σχήμα έδωσε στο λάιβ του πολύ περισσότερα από όσα άντεχε αφενός η ώρα, αφετέρου το άχαρο γεγονός να έχεις τόσα λίγα άτομα μπροστά σου. Ίσως δηλαδή να υπερέβαλλαν λίγο, παίζοντας σαν να βρίσκονταν κάπου αλλού, κάτι πάντως που μόνο κέρδος αφήνει στην τελική: ακόμα και για όσους δεν τους γνώριζαν, έγινε φανερό τι αποδόσεις μπορούν να πιάσουν σε έναν πιο κατάλληλο χώρο και χρόνο.
Acid Death
του Χάρη Συμβουλίδη
Από τους μεγάλους αδικημένους της τελευταίας Rockwave μέρας οι Acid Death, καθώς αναγκάστηκαν από την αλλαγή του προγράμματος να βγουν 13.50 και να μειώσουν το σετ τους στη μισή ώρα. Κι όμως, τα έσπασαν οι άτιμοι σ' αυτό το μισάωρο, δείχνοντας ότι πολύ καλά έκαναν και επέστρεψαν στα πράγματα. «Λίγοι και καλοί, δεν μας χαλάει καθόλου!» αναφώνησαν μπαίνοντας και βλέποντας την προσέλευση, ρίχνοντάς μας αμέσως στ' αυτιά με το "Crossing The Line", από το περσινό Eidolon. Χειμαρρώδεις και αρκούντως επιθετικοί, παρέσυραν ακόμα και κάποιες νεαρόφατσες μάλλον μικρές για να τους θυμούνται (ιδρύθηκαν μην ξεχνάμε στα τέλη των 1980s), ενώ ενθουσίασαν τους παλιούς γνώριμους παίζοντας το "Psycho Love", από το Random's Manifest του 2000.
Opera Chaotique
του Χάρη Συμβουλίδη
Είχαν κέφι και όρεξη για αστεία οι Opera Chaotique, προσπαθώντας ίσως να ξορκίσουν την καρκαμπίλα του καταμεσήμερου και το λιγοστό κοινό που άντεξε να βρεθεί μπροστά στο Terra Stage στις τέσσερις παρά. Και έπαιξαν μια χαρά, κερδίζοντας μάλιστα και σε θέαμα με τις μάσκες και με την επιβλητική άρπα που είχε στηθεί στο κέντρο της σκηνής. Το σετ βασίστηκε σε μελοποιημένο Μπουκόφσκι από την επερχόμενη δουλειά τους (μου κέντρισε την προσοχή εκείνο το πορνογέρικο "Girl In A Miniskirt Reading The Bible Outside My Window"), σε τραγούδια από το άλμπουμ με το Φάντασμα της Όπερας στη Νέα Ορλεάνη και σε επιλεγμένες διασκευές. Παρότι δεν είμαι φίλος της fusion λογικής τους, στάθηκα με ενδιαφέρον στο "The Piano Has Been Drinking" του Tom Waits και στο δικό τους "We Will Taste The Islands And The Sea" και γενικά νομίζω ότι παρουσίασαν άψογα το ό,τι κάνουν, κερδίζοντας περιορισμένο μεν, δίκαιο δε χειροκρότημα.
Craig Walker
του Στυλιανού Τζιρίτα
Δεν ξέρω αν ο Craig Walker έδωσε όντως τη χειρότερη συναυλία του φετινού Rockwave, όπως πολλοί (συνάδελφοι) είπαν, σίγουρα πάντως ήταν εκνευριστικότατος. Δεν με ενδιαφέρει προσωπικά πόσο και τι μπορεί να πίνει ένας καλλιτέχνης, με κόπτει ωστόσο όταν εξ αιτίας τέτοιων πραγμάτων εμφανίζεται γελοίος πάνω στη σκηνή. Συνοδευόμενος από μια μέτρια μπάντα, η οποία δεν απέδωσε ικανοποιητικά ούτε στα γεμίσματα του "Fuck You", ο Walker μας τάραξε στα «bitch» και στα «fuck» –το τελευταίο σε πολλές κλήσεις και νεολογισμούς. Ακόμα και τη νεαρή τραγουδίστρια Κατερίνα Ντούσκα, την οποία είχε ως προσκεκλημένη, bitch την ανέβαζε και bitch την κατέβαζε, αναγκάζοντάς την σε αμήχανα χαμόγελα και σ' ένα «άφες αυτοίς ου γάρ οίδασι τι ποιούσει» ύφος. Κατά τ' άλλα, εμείς ακούσαμε κακοχωνεμένους Pink Floyd, φληναφήματα από την πρώην καριέρα του με τους Archive και μιμήσεις Jim Morrison 68ης κατηγορίας, κι εκείνος κάμποσα καντήλια από όσους περίμεναν υπομονετικά να περάσει η σκυτάλη στους επόμενους. Η βλακεία και η (χωρίς λόγο) υπεροψία σε rock 'n' indie πακέτο.
Chaostar
του Αλέξανδρου Τοπιντζή
Απορώ πραγματικά με τα avant-garde συγκροτήματα τύπου Chaostar, Virus, Opera Chaotique κτλ. που επιλέγουν να εμφανιστούν στα πλαίσια κάποιου καλοκαιρινού φεστιβάλ. Η ακυρίλα στην περίπτωση των Chaostar χτύπησε κόκκινο και (συνεχίζω να) αμφιβάλλω για το αν εν τέλει κερδίσανε κάτι συμμετέχοντας στο φετινό Rockwave. Παρ' ότι έχω στη δισκοθήκη μου τα άλμπουμ τους και προτίθεμαι να αγοράσω το Anomima που μόλις κυκλοφόρησε, αδυνατώ να κρίνω την εμφάνισή τους. Γιατί το βίωμα της ιδιαίτερης μουσικής τους δεν γίνεται κατά παραγγελία και στις συνθήκες στις οποίες έπαιξαν στο Terra stage πέρασαν και δεν ακούμπησαν. Θεωρώ χαζό εκ μέρους μου να μιλήσω για σκηνική παρουσία, ήχο, εκτελέσεις, ανταπόκριση κοινού, μιας και δεν υπήρχε ούτε μισή πιθανότητα να επιτευχθεί έστω μια σύνδεση ακροατή-καλλιτέχνη. Πιο πολύ με birding (αυτό το τρελό χόμπι που παρακολουθείς άγρια πουλιά από απόσταση) έμοιαζε η εμπειρία την οποία είχαμε, παρά με ροκ συναυλία.
Monophonics
του Στυλιανού Τζιρίτα
Ας είμαστε ειλικρινείς: οι Monophonics φαίνονται συμπαθητικά παιδιά και σε καμία περίπτωση δεν τους λες κακούς παίκτες. Δεν έχουν όμως το ταμπεραμέντο να ξεσηκώσουν το ακροατήριο, πόσο μάλλον όταν παίζουν σ' αυτό το χιλιοειπωμένο λευκό soul ύφος. Ο κόσμος βέβαια τους χειροκρότησε διότι έδωσαν το έναυσμα και την αιτία για ένα ελαφρό αεράκι στους γοφούς, πράγμα που χρειαζόταν, καθώς το θέαμα των ελάχιστων παρισταμένων στο Terra stage ήταν αποκαρδιωτικό. Το δε λιοπύρι, ακριβώς επειδή είχε επίσης γίνει βασανιστικό, χρειαζόταν κάτι το δροσερό. Και οι Monophonics μπορεί να μην αποδείχθηκαν γρανίτα, ήταν πάντως μια παγωμένη γκαζόζα από την οποία πίνεις λίγο και δροσίζεσαι –έστω κι αν μετά καταλαβαίνεις ότι όσα μπορούσε να σου προσφέρει τελείωναν κάπου εκεί. Οι Καλιφορνέζοι προσπάθησαν να μας διασκεδάσουν χωρίς κανένα τουπέ και πήραν το εύσημο της τίμιας μπάντας, αλλά η γενικότερη απόδοση, καθώς και οι διασκευές τους, δεν έπεισαν για την ικανότητά τους να σταθούν σ' ένα μεγάλο φεστιβάλ, παρά μόνο στην έναρξη ίσως αυτού.
Septic Flesh
ου Αλέξανδρου Τοπιντζή
Οι Septic Flesh έχουν μετατραπεί από γκρουπ εγχώριας κυρίως κατανάλωσης σε μία από τις ηγέτιδες δυνάμεις της ακραίας ευρωπαϊκής σκηνής κι αυτό το χρωστούν στα άλμπουμ Sumerian Daemons, Communion και The Great Mass. Κάτι τέτοιο, ασφαλώς, δεν σημαίνει αυτόματα ότι η μπάντα θα πρέπει να σνομπάρει το παλιότερο υλικό της. Στο φετινό όμως Rockwave δεν ακούσαμε ούτε ένα κομμάτι από το Revolution DNA και πίσω, με αποτέλεσμα να μείνει μια αίσθηση ανολοκλήρωτου στο ολιγάριθμο κοινό τους. Όσο κρυστάλλινος και να παρουσιάστηκε ο ήχος, όσο καλοπροβαρισμένη και να ήταν η σκηνική παρουσία του Σπύρου, όσο ψαρωτικά κι αν ακούστηκαν τα συμφωνικά μέρη, η μαγεία της εμφάνισής τους έμεινε λειψή χωρίς τα τραγούδια που τους διατήρησαν στο προσκήνιο στις δύσκολες εποχές των 1990s. Παρά πάντως την όποια γκρίνια για τη setlist, η παρουσία τους υπήρξε καθηλωτική καθ' όλη τη διάρκεια του live, με τον Σωτήρη να συμμετέχει μάλιστα ως guest στα καθαρά φωνητικά και στην κιθάρα, προκαλώντας ενθουσιασμό όποτε με αργά, σχεδόν ρομποτικά, βήματα προσέγγιζε τη σκηνή.
Dead Can Dance
του Στυλιανού Τζιρίτα
Μετά την ευγενέστατη πάσα που έκαναν στους Dead Can Dance οι Septic Flesh στο τέλος του σετ τους, περιμέναμε λίγη ώρα προτού ένα μπλε φως λούσει το Terra stage και δούμε τη μπάντα που συνοδεύει τη Lisa Gerrard και τον Brendan Perry να ανεβαίνει με σεμνό τρόπο στο σανίδι. Τα φώτα ήταν κάτι που συνόδευσαν –και σε μεγάλο ποσοστό όρισαν– την ομορφιά του σετ των Αυστραλών, κινούμενα σε γήινα χρώματα και αποφεύγοντας τις πολλαπλές ακρότητες.
Βέβαια, όσοι ενδεχομένως είχατε δει τους Dead Can Dance και στον Λυκαβηττό τον περασμένο Σεπτέμβρη θα διαπιστώσατε ότι στην εμφάνιση του Rockwave δεν άλλαξε τίποτα ως προς το πώς στήνουν το σόου τους. Με το βάρος να πέφτει αρχικά στο Anastasis και με το new age/trip hop στοιχείο που εκπορευόταν από το αρσενικό μέρος των Dead Can Dance να οδηγεί, χρειάστηκε να περιμένουμε ως το "Rakim" για να χαθούμε στην παλαιά μαγεία της μπάντας, εκεί όπου το περιπετειώδες του κινούμενου ανά την υφήλιο ήχου έφερε το αναπάντεχο στ' αυτιά μας. Η φωνή της Gerrard βρίσκεται σε άριστη κατάσταση, μόνο κάποιες απώλειες στο βιμπράτο των χαμηλών της μπορεί κανείς να εντοπίσει (λογικό, κι ας ανήκει στις ερμηνεύτριες που έχουν προσέξει τις φωνητικές τους χορδές). Η ίδια εμφανίστηκε δε με μια χρυσοποίκιλτη α-λα-Βαβυλώνα μπέρτα/μανδύα, μεταδίδοντας έτσι το γνωστό εκείνο στιλ της αλαφροΐσκιωτης ντίβας που τόσο έχει αγαπήσει το κοινό.
Και το σετ όμως χωρίστηκε με αυτήν ακριβώς τη λογική, ενοποιούμενο από μια μπάντα που εμφανώς μπορεί να παίξει ακόμα και τη σολομωνική ανάποδα αν της δοθεί σε παρτιτούρα. Στη μία δηλαδή περίπτωση, όπου άδει ο Brendan Perry, ακούσαμε τη νεώτερη εκδοχή των Dead Can Dance, στην οποία ο χωρίς αντιστίξεις ρυθμός οδηγεί τις ενορχηστρώσεις σε ίσιες γραμμές. Στην άλλη, όπου οι άρσεις και η σιωπή έχουν την τιμητική τους στον ρυθμολογικό τομέα, αναλάμβανε κατά κύριο λόγο η Gerrard, εκφράζοντας το πιο απόκοσμο στοιχείο της μουσικής των Αυστραλών.
Καλό επίσης είναι να αναφερθεί ότι η μπάντα, αν και θεωρητικά πρέπει να σοκαρίστηκε από τον αριθμό των θεατών που αντίκρισε στο Terra Vibe, έπαιξε σαν να βρισκόταν έμπροσθεν χιλιάδων, ευχαριστώντας θερμά για το χειροκρότημα. Αποσύρθηκαν μετά από μιάμιση περίπου ώρα χωρίς να επιστρέψουν για encore, αφήνοντας απόλυτα ικανοποιημένο το κοινό, ακόμα κι εμένα που συχνά έχω κατηγορήσει τα τελευταία χρόνια τον θείο Brendan για συντηρητισμό. Ως τέτοιον λογίζω προσωπικά και το μπουζούκι το οποίο χορτάσαμε –όχι μόνο στις διασκευές του "Πρέζα Όταν Πιεις" (Ρόζα Εσκενάζυ) και "Πώς Θα Περάσει Η Βραδιά" (Σωτηρία Μπέλλου)– παρά τη δεξιοτεχνία που επέδειξε παίζοντάς το.
Setlist
Children of the Sun / Agape / Rakim / Kiko / Amnesia / Sanvean / Black Sun / Nierika / Opioum / The Ubiquitous Mr. Lovegrove / Cantara / Πρέζα Όταν Πιεις / Πώς Θα Περάσει Η Βραδιά / Song to the Siren / Return of the She-King
{youtube}l-Z4blCEcs0{/youtube}
