Η τρίτη μέρα του Rockwave είχε τη Lana Del Rey να τα σκεπάζει όλα –και τα σκέπασε, με μόνη εξαίρεση τους Suicidal Tendencies που ίσως τελικά να της έκλεψαν ένα κομμάτι έστω της παράστασης. Τα πιτσιρίκια είχαν πωρωθεί πριν καν τη δουν, τραγουδώντας στίχο-στίχο όλες τις επιτυχίες της, οι μεγαλύτεροι αναρωτιόνταν (στο γνωστό όριο γκρίνιας) για το αν θα έβγαζε ζωντανά τα τραγούδια, διαδίδοντας/αναμασώντας YouTube ιστορίες κραυγαλέας αποτυχίας, και το Terra Vibe γέμιζε ολοένα και με περισσότερο κόσμο καθώς βράδιαζε, γνωρίζοντας τη μεγαλύτερη φετινή επιτυχία του από άποψη προσέλευσης (για 15.000 άτομα κάνουν λόγο τα επίσημα ανακοινωθέντα). Λεπτομέρειες για όλα όσα συνέβησαν τη Δευτέρα ακολουθούν εδώ, με τις υπογραφές του Χάρη Συμβουλίδη, του Αλέξανδρου Τοπιντζή και του Μιχάλη Τσαντίλα...
Black Hat Bones
του Χάρη Συμβουλίδη
Οι Black Hat Bones άνοιξαν το Vibe stage με ένα κοκτέιλ σκληρών alternative επιρροών, για τις οποίες μας ενημέρωναν και ενδυματολογικά: σε μπλουζάκια, ραφτά και καπέλα φιγούραραν τα ονόματα των Fu Manchu, των Motörhead, των Hellacopters και των Kiss. Stoner, χαρντ ροκ και hardcore punk λοιπόν όλα ανακατεμένα και παιγμένα με περισσό γκάζι, με «ηγετική» μορφή έναν κιθαρίστα με μπλε γυαλιά ηλίου-καθρέφτες και καπελάκι φορεμένο στραβά, ο οποίος πόζαρε επιδεικτικά στους φωτογράφους σε διάφορες κλισέ φιγούρες –είχε ωστόσο και την εκτελεστική ουσία για να το υποστηρίξει. Πέραν τούτου όμως, ουδέν... Το συγκρότημα κάτεχε μεν τον κώδικα, για την ώρα ωστόσο του λείπει προσωπικότητα, μάλλον και χιλιόμετρα. Ειδικά στον τραγουδιστή τους, που μου φάνηκε «άψητος» παρά τα ενθουσιώδη γρυλίσματά του, έναν τόνο πιο κάτω από τη στιβαρή rhythm section σε απόδοση. Το πρώτο πάντως τραγούδι που έγραψαν ποτέ (δεν συγκράτησα δυστυχώς τον τίτλο), ήταν νομίζω και το καλύτερο στο σετ το οποίο παρουσίασαν, μπροστά στους λίγους όσους είχαν φτάσει στη Μαλακάσα από τις 12 το μεσημέρι.
Psycho Choke
του Χάρη Συμβουλίδη
Οι λίγοι (και καλοί, σύμφωνα με το γκρουπ) που είχαμε δώσει το παρών από νωρίς στο Vibe stage τη Δευτέρα βιώσαμε από πρώτο χέρι τι πάει να πει κεραυνός εν αιθρία. Οι Psycho Choke εξαπέλυσαν εναντίον μας ένα άκρως πωρωτικό και «παρ' τα» σετ, το οποίο μας έκανε να χτυπιόμαστε μες το καταμεσήμερο, αψηφώντας τη ζέστη που βάραγε πια για τα καλά. Υπήρχε μάλιστα και σόου επί σκηνής, καθώς ένα μέλος έπαιζε αλυσιδωμένο με φίμωτρο κι ένα άλλο είχε βγει με ένα λιτό μακιγιάζ, που τον έκανε να μοιάζει χαρακωμένος από λοξές γραμμές –ο δε frontman έκανε χτυπητή αντίθεση με τους μαυροντυμένους υπολοίπους, με το λευκό του κοντομάνικο και τη γκρι βερμούδα. Οι λίγοι που τους γνώριζαν τους έφτιαξαν κερκίδα στο κάγκελο, οι υπόλοιποι απλά μαζευτήκανε και αφεθήκανε στα βολτ τους. Οι Psycho Choke έπαιξαν και νέο υλικό, από ένα άλμπουμ που αναμένεται μέσα στη χρονιά (βρίσκεται στη διαδικασία παραγωγής) και έμειναν στη μνήμη μου ως μία από τις καλύτερες συναυλίες του φετινού Rockwave. Ας φέρει κάποιος τους Cavalera Conspiracy στην Ελλάδα και να βάλει support αυτό το σχήμα, δεν θα το μετανιώσει...
Gautier
του Μιχάλη Τσαντίλα
Δεν τίθεται θέμα, ο Gautier είχε πολύ δύσκολη αποστολή τη Δευτέρα: ανέβηκε στη μεγάλη σκηνή του Rockwave στις 15:50, με τον ήλιο ντάλα και με ένα μικρό αλλά ηρωικό κοινό να τον υποδέχεται. Θα μπορούσε πάντως να κάνει καλύτερη δουλειά τελικά. Όχι ότι έπαιξαν άσχημα ο ίδιος και η τετραμελής (κιθάρα, πλήκτρα, μπάσο, τύμπανα) μπάντα του, κάθε άλλο. Παρά το λογικό άγχος που υπήρχε και παρά την έλλειψη ιδιαίτερης αλληλεπίδρασης με τον κόσμο, το υλικό τους παρουσιάστηκε επαρκέστατα –κι αυτό πρέπει να τους αναγνωριστεί. Ακούστηκαν κυρίως κομμάτια από το ντεμπούτο του Babylon (το ομώνυμο, το “Home”, το “Sing A Long”, το “Where Are You” κ.ά.), ενώ άνοιξε κι έκλεισε με ακυκλοφόρητα τραγούδια. Απλά να, ήταν κάπως στατική και μαζεμένη η σκηνική παρουσία τους, κάπως άχρωμη και διεκπεραιωτική η ερμηνεία του ίδιου του Gautier, τη στιγμή που έπρεπε να δώσει το κάτι παραπάνω. Σίγουρα πάντως η εμπειρία της εμφάνισης σε ένα Rockwave είναι κομβικής σημασίας για την εξέλιξη ενός νέου καλλιτέχνη και μόνο κερδισμένος μπορεί να βγει από αυτήν.
At The Gates
του Αλέξανδρου Τοπιντζή
Η απίστευτη εμφάνιση των Σουηδών στο Vibe stage με έκανε να αναθεωρήσω πλήρως για το δόγμα «Ελληνικό καλοκαίρι και death metal δεν πάνε μαζί», μιας και το κοινό εμφανίστηκε ιδιαίτερα εκδηλωτικό, παρά το μεσημεριανό λιοπύρι. Ο ήχος-μπουλντόζα (δλδ. δυνατός και μπασαριστός όσο πρέπει), σε συνδυασμό με τη best-of setlist (περιλάμβανε και τη γνωστή διασκευή στο “Captor Of Sin” των Slayer), κέρδισε όσους βρίσκονταν σε σκιερό έδαφος παραπλεύρως της σκηνής, φέρνοντας τους μπροστά σε αυτήν, σε εκστατική κατάσταση. Ειδικότερα το πιασάρικο υλικό του Slaughter Of The Soul προκάλεσε moshpits αντίστοιχα σε μέγεθος και παλμό εκείνων που είχαν την προηγούμενη μέρα οι Kreator –κάτι που από μόνο του αποτελεί τεράστιο credit για την εμφάνιση των ιδρυτών της S.M.D.M. σκηνής.
Subways
του Μιχάλη Τσαντίλα
Μεγάλο ζιζάνιο αυτός ο Billy Lunn –και τι δεν έκανε κατά τη διάρκεια του σετ των Subways. Εκτός του ότι ξεβιδώθηκε στον χορό μαζί με την Charlotte Cooper, καταφέρνοντας ταυτόχρονα να μην παραμελεί τα ερμηνευτικά και κιθαριστικά του καθήκοντα, ο τύπος αποδείχθηκε μανούλα στη διαχείριση του κοινού. Και μπουκάλια νερό μοίραζε από σκηνής («you suck!» φώναξε σε κάποιον που δεν κατάφερε να πιάσει ένα απ’ αυτά), και τον συντονισμό του χορού φρόντισε, και τα ελληνικά του τα σπίκαρε –έχοντας βέβαια τα απαραίτητα σκονάκια μπροστά του– και γενικά δεν αφέθηκε στιγμή. Το τρίο ξεκίνησε δυνατά με το “Oh Yeah” και συνέχισε με τον έναν δυναμίτη μετά τον άλλο (“Alright”, “All Or Nothing”, “Kiss Kiss Bang Bang”, “Celebrity” κλπ.), αποδεικνύοντας ότι πάνω στη σκηνή νιώθουν σαν στο σπίτι τους. Κι αν εκείνη την ώρα στον χώρο του Terra stage βρισκόταν μπόλικος νεαρόκοσμος που τους περίμενε πώς και πώς, ήταν πολλοί κι εκείνοι (του γράφοντος συμπεριλαμβανομένου) που, παρότι δεν ανήκαν στο ακροατήριό τους, πείστηκαν από την επί σκηνής θέρμη των Subways. Στο τέλος, αφού αφιέρωσε το “It’s A Party” στον τενίστα Andy Murray (πρώτη βρετανική νίκη στο Γουίμπλετον εδώ και 77 χρόνια) κι αφού φρόντισε να οργανώσει τους από κάτω, ο Lunn βούτηξε στο κοινό κι έφτασε τρέχοντας μέχρι τα κιγκλιδώματα τα οποία μας χώριζαν από τον χώρο των VIP –όπου και αποθεώθηκε.
Suicidal Tendencies
του Χάρη Συμβουλίδη
Τα πολλά λόγια μοιάζουν όντως φτώχια, όπως τα θέλει το ρητό, αν πρέπει να μιλήσεις για την εμφάνιση των Suicidal Tendencies τη Δευτέρα. Μόνο «πω πω πω...» μπόρεσα να αρθρώσω γυρίζοντας από το Vibe stage όταν με ρώτησε ο Μιχάλης Τσαντίλας πώς ήταν το ιστορικό σχήμα και σε αυτό το τριπλό επιφώνημα θαυμασμού παραμένω καθώς γράφω τούτη την ανταπόκριση. Με ήχο-μπόμπα και με διάθεση να τα σαρώσουν όλα, οι Καλιφορνέζοι έδειξαν γιατί υπήρξαν το απόλυτο σημείο τήξης όσων έδωσαν το παρών στη Μαλακάσα με μπλουζάκια Gang Of Four, Misfits και Iced Earth. Με βομβιστικό θρας μέταλ και με χάρντκορ πανκ ανάστροφες, οι Suicidal Tendencies έγιναν η γέφυρα δύο κόσμων που συχνά έχουν παρουσιαστεί ως αντίπαλοι και οδήγησαν το κοινό σε κάμποσα moshpits, με highlights ένα τρομερό "You Can't Bring Me Down", ένα ημιτρελαμένο "War Inside My Head" κι ένα απίστευτο "Cyco Vision".
Ο γιγάντιος Eric Moore δέσποζε στα εντυπωσιακά τύμπανα, ο Dean Pleasants οδηγούσε τη μπάντα με τις κιθαριές του και μπροστά ο Mike Muir ήταν απλά ο υπέροχος εαυτός του, οδηγώντας το σετ στο πιο επικό φινάλε που έχω δει ποτέ μου σε live. «Don't be a fuckin' spectator», μας προέτρεψε, μιλώντας μας για το κοινωνικό γίγνεσθαι και την πολιτική μας στάση, καλώντας μας να το κάνουμε πράξη: το κιγκλίδωμα γκρεμίστηκε κι ένα τσούρμο fans έπεσαν σαν κύμα πάνω τη σκηνή, με τους Suicidal Tendencies να κρατούν τις θέσεις τους ανάμεσά τους και να παίζουν μέχρι το τέλος, με τον Muir στεκόμενο δίπλα στον Moore. Τέτοια αποθέωση σε χειροκρότημα γνώρισε μόνο η πρωταγωνίστρια της βραδιάς –κι αυτό πρέπει να σας λέει πολλά για τα όσα κατάφεραν οι Αμερικανοί τη Δευτέρα.
Echo & The Bunnymen
του Μιχάλη Τσαντίλα
Ο Ian McCulloch επιβεβαίωσε εξ αρχής τη φήμη του εκκεντρικού τη Δευτέρα, βγαίνοντας στο Terra stage φορώντας μαύρο παλτό μες στο κατακαλόκαιρο. Αναμένοντας τον ίδιο και τη μπάντα του να ανέβουν στη σκηνή, αναρωτιόμασταν στο αβοπολίτικο τιμ αν θα κατάφερναν να πάρουν μαζί τους ένα κοινό που ήταν σαφές ότι βρισκόταν εκεί για τη Lana Del Ray, άντε και για τους Subways. Τα προγνωστικά μας ήταν δυσμενή και τελικά δεν διαψεύστηκαν: δεν υπήρχαν παρά μόνο μικροί πυρήνες που ασχολήθηκαν με όσα έπαιξαν οι Bunnymen και ακόμα λιγότεροι ήταν όσοι γνώριζαν τα τραγούδια του. Όπως και να 'χει, ο McCulloch, ο μονίμως σκυμμένος πάνω απ’ την κιθάρα του Will Sergeant και η τετραμελής παρέα τους (κιθάρα, πλήκτρα, μπάσο, τύμπανα) έπαιξαν μια χαρά, ξεκινώντας με το “Going Up” και συνεχίζοντας με τα “Rescue”, “Villiers Terrace”, “Zimbo (All My Colours)”, “The Killing Moon” φυσικά και “Nothing Lasts Forever”.
Κάποια στιγμή ο McCulloch ζήτησε από το κοινό να πλησιάσει κοντά στη σκηνή και όταν διαπίστωσε την ύπαρξη των κιγκλιδωμάτων που διαχώριζαν τους VIPs από τους υπόλοιπους, ανέκραξε: «Shame on you! I believe you are VIPs too!». Ήταν βέβαια πολύ αργά για να αλλάξει κάτι, οπότε η μπάντα συνέχισε, φτάνοντας μέχρι το “Lips Like Sugar” (14ο κομμάτι του σετ), οπότε και μας αποχαιρέτησαν, παίρνοντας επιτέλους το χειροκρότημα που το κοινό τούς αρνούνταν μέχρι τότε –αποτελούσαν, βλέπετε, το τελευταίο «εμπόδιο» πριν έρθει η ώρα της πρωταγωνίστριας της βραδιάς...
Iced Earth
του Αλέξανδρου Τοπιντζή
Εάν σώνει και καλά πρέπει να κρατήσουμε κάτι από τη μετριοπαθή εμφάνιση των Iced Earth, είναι η εδραίωση του Stu Block ως της καλύτερης φωνής που είχαν ποτέ οι Αμερικανοί. Λαρύγγι από τα ελάχιστα που υπάρχουν στην πιάτσα, μάτσο σκηνική παρουσία χωρίς πολλά ποζεριλίκια και βέβαια ενεργή συμμετοχή στη σύνθεση των κομματιών (κάτι που, σαφέστατα, είχε ανάγκη ο Schaffer). Όμως με τη setlist να περιλαμβάνει αρκετά ανθεμικά τραγούδια (“Watching Over Me”, “A Question Of Heaven”, “I Died For You”, “Anthem”) το κλίμα παράγινε mellow κι έτσι φάνηκε ότι χωρίς τα ξεσπάσματα τύπου “Violate” ή “Stormrider”, τα live των Iced Earth είναι σούπα. Παρηγοριά στον άρρωστο, η εκτέλεση του “Iced Earth” με την οποία έκλεισε το σετ, με το κοινό να ζητά επίμονα κι άλλο μιας και απ’ ότι φάνηκε δεν του έφτασαν τα όσα παρακολούθησε. Εδώ πάντως και αρκετά χρόνια οι (πρώην;) αγαπημένοι του ελληνικού κοινού δεν ικανοποιούν απόλυτα τους fans –και περιλαμβάνομαι κι εγώ σε αυτούς. Ελπίζω στα live που έχουν ήδη ανακοινωθεί για το 2014 στη χώρα μας, να με διαψεύσουν.
Lana Del Rey
του Μιχάλη Τσαντίλα
Ήταν τέτοια η αδημονία του κοινού για την εμφάνιση της Lana Del Rey στο Terra stage, ώστε για ένα τέταρτο περίπου –όσο διήρκεσε δηλαδή η αναμονή– επευφημούταν κάθε βαστάζος ή τεχνικός που εμφανιζόταν επί σκηνής για να ελέγξει τον εξοπλισμό ή να μεταφέρει ένα ποτήρι νερό.
Παρότι βρισκόμουν αρκετά μπροστά, δεν κατάφερα να δω την Αμερικανίδα σταρ να βγαίνει από τα παρασκήνια, καθώς μπροστά μου ορθώθηκαν εκατοντάδες χέρια τα οποία κράδαιναν τηλέφωνα και κάμερες. Από το videowall πάντως είδα ότι είχε ένα χαμόγελο μέχρι τ’ αυτιά και ότι μας... έβγαλε γλώσσα πριν ξεκινήσει με το “Cola”. Στο αμέσως επόμενο “Body Electric” άφησε μάλιστα τη μπάντα να παίζει και κατέβηκε στους VIPs για να υπογράψει αυτόγραφα και να σφίξει χέρια στην πρώτη σειρά.
Φάνηκε πάντως εξ αρχής ότι κάτι έπαιζε με τη φωνή της Del Rey (τι πρωτότυπο) και λίγο αργότερα εκείνη δικαιολογήθηκε ότι ούρλιαζε για μια εβδομάδα, οπότε αναγκαστικά θα έπρεπε να κρατηθεί σε χαμηλά επίπεδα έντασης. Το θετικό ήταν όμως ότι τονικά στάθηκε παραπάνω από καλά ενώ και η μπάντα της –με κουαρτέτο εγχόρδων και τα ρέστα– αλλά και οι βιντεοπροβολές προσέδωσαν μεγάλη αρτιότητα στο τελικό αποτέλεσμα.
Έπαιξε βέβαια όλα τα αναμενόμενα χιτ ("Blue Jeans", “Born To Die”, “Summertime Sadness”), σκάλωσε όμως ρυθμικά στο “Video Games”, αναγκάζοντας τον πιανίστα της να χτυπάει δυνατά τα πλήκτρα για να την ξαναβάλει στο τέμπο. Κλείνοντας με το “National Anthem”, κι αφού στο μεταξύ μας είχε φλομώσει στα «you’re so fucking amazing», ξανακατέβηκε για χαιρετούρες και μετά την έκανε, χωρίς encore.
Ό,τι κι αν λέγεται και γράφεται τόσο καιρό για τη Del Rey, η αλήθεια είναι ότι συναυλιακά υποστήριξε μια χαρά αυτό που κάνει. Δεν μιλάμε άλλωστε για μια ερμηνεύτρια με την κλασική έννοια του όρου, μα για μια ντίβα η οποία αρέσκεται στη νωχελικότητα και στη δραματικότητα, διαθέτοντας μερικά πραγματικά όμορφα τραγούδια στο ρεπερτόριό της. Όλο το σούσουρο γύρω της, άλλωστε, ξεκίνησε από την ακρόαση των ηχογραφήσεων αυτών τα τραγουδιών. Κι εμείς, παρότι μια χαρά περάσαμε βλέποντάς την από κοντά στο φετινό Rockwave, σε αυτές τις κατά μόνας ακροάσεις προτιμάμε τελικά να την απολαμβάνουμε...
{youtube}6MdGLx_qKuA{/youtube}
