Η 2η μέρα του φετινού Rockwave ξεκίνησε με χέβι μέταλ ιαχές και αυτές αποδείχθηκαν τελικά και οι κυρίαρχες: παρότι headliners ήταν οι Ska-P, ο κόσμος τους δεν έδωσε ανάλογα δυναμικό παρών όπως στον προηγούμενο ερχομό τους στη χώρα μας, με αποτέλεσμα η πιο έντονη δράση να σημειωθεί στο Vibe stage –στις εμφανίσεις των Kreator και των σταθερά αγαπημένων του εγχώριου κοινού Saxon. Διονύσης Κοτταρίδης, Χάρης Συμβουλίδης & Αλέξανδρος Τοπιντζής μας τα λένε αναλυτικά...
Endsight
του Χάρη Συμβουλίδη
Το σκηνικό έμοιαζε προβληματικό: το ρολόι έδειχνε μόλις 12.15, ο μεσημεριανός ήλιος είχε πια αρχίσει να καίει, ήμασταν δεν ήμασταν καμιά 40ριά νοματαίοι στο Vibe stage. Αλλά οι Endsight μπούκαραν με κέφι, έκαναν χιούμορ χαιρετώντας «τον λαό» και... μας όρμηξαν! Κύλησε μάλιστα τόσος ιδρώτας στα δύο πρώτα τραγούδια, ώστε ο τραγουδιστής τους χρειάστηκε να ξεφορτωθεί το μπλουζάκι Neurosis για να συνεχίσει –τι τύπος δε κι αυτός, μικρόσωμος και αδύνατος, δεν του το 'χες να βγάζει τόση ενέργεια. Μπορεί το γκρουπ να μην παρουσίασε κάτι που δεν έχει ήδη ειπωθεί πολλές φορές, ωστόσο το σέρβιραν με τόσο πάθος και δύναμη (ιδιαίτερη μνεία εδώ στον κιθαρίστα τους), ώστε θα πρέπει να ήσουν πολύ ξινός για να μείνεις ασυγκίνητος. Μας έπαιξαν τραγούδια από τον δίσκο που, όπως μας είπαν, θα βγάλουν τον Σεπτέμβρη και συγκράτησα το "Rejecting The Parasite" ως ίσως το πιο ολοκληρωμένο ανάμεσά τους.
Descending
του Χάρη Συμβουλίδη
Στις εναρκτήριες νότες των Descending, όσοι είχαν σκορπίσει στο Terra Vibe βολτάροντας και παραγγέλνοντας τους πρώτους φραπέδες της μέρας μαζεύτηκαν μπροστά στο Vibe stage. Το αθηναϊκό σχήμα ευχαρίστησε όσους αψήφησαν τη μεσημεριανή κάψα και προχώρησε σε επίδειξη ενός οξυγώνιου και επιθετικού μέταλ με «ακραία» χαρακτηριστικά, παίζοντας αρκετό υλικό από τον πρόσφατο δεύτερο δίσκο του. Δεμένη μπάντα, με αξιοποιημένη ευρωπαϊκή εμπειρία στο πλευρό των Septic Flesh και με εξαιρετικό ήχο, οι Descending έδωσαν ένα επαγγελματικό (το λέω με την καλή έννοια, όχι με την ψυχρή) και εν πολλοίς αψεγάδιαστο σετ, το οποίο κράτησε αμείωτη την προσοχή μου στη σκηνή, παρότι προσωπικά δεν με άγγιξε η μουσική τους. Έτερον εκάτερον...
1000mods
του Χάρη Συμβουλίδη
Οι Χιλιομοδίτες το υπερασπίζονται πειστικά αυτό που κάνουν –τους το δίνω δίχως δεύτερη σκέψη. Και, κατά μία έννοια, το βαρύ, μετα-σαμπαθικό τους stoner με τις Kyuss αναφορές αποδείχθηκε αρκετά ταιριαστό με το καταμεσήμερο στο Terra stage, κάτι που μάλλον εκτίμησαν και οι γύρω στους 120-150 παρευρισκόμενοι, κρίνοντας από τη θερμή τους ανταπόκριση σε όσα άκουσαν. Νομίζω πάντως πως η επαναληπτικότητα των ρυθμών και οι όχι σπουδαίες διαφοροποιήσεις μεταξύ των κομματιών κάπου κούρασαν, καθώς το να παίζεις 4 το απόγευμα έχει και μια άλλη όψη της προαναφερόμενης. Το σετ των 1000mods (τουλάχιστον το συγκεκριμένο σετ, με τη συγκεκριμένη απόδοση) ταίριαζε περισσότερο σε support εμφάνιση σε κάποιον κλειστό, χειμερινό χώρο, παρά σε μια απογευματινή συναυλία σε υπαίθριο φεστιβάλ. Κάπου δηλαδή χάθηκαν πιστεύω οι ποιότητες και τα δυνατά ατού της μπάντας.
Carcass
του Αλέξανδρου Τοπιντζή
Αδικήθηκε η φετινή εμφάνιση των Carcass συγκρινόμενη με την αντίστοιχη του 2008, στην ίδια σκηνή του Rockwave. Αφενός η απουσία του Amott και αφετέρου η πρόσληψη ενός ντράμερ (Daniel Wilding) διεκπεραιωτικού στο παίξιμό του, μοιραία απομείωσαν την αξία του live. Βέβαια ο πολύ καλός ήχος σε ολόκληρη τη διάρκεια του σετ, καθώς και η επιβλητική παρουσία των Steer & Walker, ανέδειξαν την ποιότητα του υλικού που είχαν γράψει κάποτε. Με τον ήλιο να ταλαιπωρεί το λιγοστό κοινό στο Vibe stage και με τους Carcass να έχουν εμφανώς επηρεαστεί (ο Walker είχε γίνει ροζ από τη ζέστη), δεν είναι δυνατόν να μιλάμε για τον ψυχαγωγικό χαρακτήρα μιας death metal συναυλίας. Το γκρουπ προσπάθησε πάντως σθεναρά να αποδώσει και τα “Buried Dreams”, “Heartwork”, “Carnal Forge”, “No Love Lost” και "Corporal Jigsore Quandary" ακούστηκαν όπως τους άξιζε. Κρατάμε λοιπόν κυρίως την πρόθεση των Βρετανών να αποτελέσουν ξανά ενεργό γκρουπ μετά από 17 χρόνια, ελπίζοντας το Surgical Steel (κυκλοφορεί στο τέλος της χρονιάς) να αποδειχθεί αντάξιο της ιστορίας τους.
Alborosie
του Διονύση Κοτταρίδη
Μπορεί το κοντομάνικο του μπροστινού μου στο Terra stage να κατέγραφε όλες τις στάσεις κάποιας περιοδείας των Saxon, αλλά οι τζίβες του Alborosie ήταν πολύ παχιές για να υπάρξουν παρεξηγήσεις. Σταθερά παχιά ήταν και η dancehall εκφορά του Ιταλού που μάλλον γεννήθηκε σε λάθος πατρίδα, ή τέλος πάντων βρήκε στην πορεία και μια δεύτερη, πριν καν μετακομίσει σωματικά στο Κίνγκστον της Τζαμάικα. Οι αυτόχθονες της μπάντας του, έπαιζαν το κόλπο της κλιμακωτής γκρούβας τυπικώς βιωματικά ή βιωματικώς τυπικά –μάλλον το ίδιο είναι– ενώ οι από κάτω επιχειρούσαν να τα βρουν με το σώμα τους ανεξαρτήτως αποτελέσματος. Χρειάζεται και κανά τραγούδι πάντως... Προς roots reggae μεριές μεταφερθήκαμε (δυστυχώς) μία φορά και μόνο, όταν ο Alborosie πήγε να πάρει το αέρα του, ενώ εκεί προς το τέλος ήρθε κι ένα δείγμα μεταξύ τζαμαϊκανού μπιτ και ιταλικού κλασικού τραγουδιού, γιατί, ως γνωστόν, είμαστε και διεθνιστές.
Kreator
του Αλέξανδρου Τοπιντζή
Η παρουσία των Kreator στο φετινό Rockwave θα μπορούσε να αποτελέσει τεράστια ατραξιόν, εάν δεν είχε προηγηθεί το live τους στο Fuzz πριν λίγους μόλις μήνες. Εάν όμως όλοι θυμόμαστε την τεράστια ταλαιπωρία που είχαμε υποστεί εκείνη τη βραδιά, την Κυριακή στο Vibe stage τα πάντα ήταν τέλεια. Καλός ήχος (μόνο το ταμπούρο ήταν πολύ ψηλά, ενοχλώντας στα 2-3 πρώτα τραγούδια), η setlist κομμένη και ραμμένη για τους fans της ύστερης του Endorama περιόδου, ενώ στο encore τα “Flag Of Hate” και “Tormentor” υπενθύμισαν στους νεότερους τι εστί γερμανικό thrash. Ο Mille παραμένει μια εμβληματική φιγούρα του μέταλ, τον γουστάρουμε/μας γουστάρει κι έτσι ο μύθος των Κράσατορ στην Ελλάδα καλά κρατεί. Αλλά γιατί τέτοια υποτονικότητα; Μέτρησα μονάχα ένα και μοναδικό crowd surfing και συνεχίζω να αναρωτιέμαι ποιος ο λόγος ετούτης της ξενέρας. Ίσως ο λιγοστός κόσμος να έπαιξε τον ρόλο του.
Marky Ramone's Blitzkrieg
του Διονύση Κοτταρίδη
Του Marky είναι οι Blitzkrieg, άλλος κατάφερε όμως να μας ταρακουνήσει –τα νεύρα: ο Andrew WK κράτησε ψηλά τον πήχη των απίθανων που διαλέγει ο Marky Ramone για το μικρόφωνο της tribute μπάντας του. Παντελώς άκυρος εμφανισιακά, στιλιστικά, κινησιολογικά, φωνητικά, παρ' ολίγον να ξεφουσκώσει μέχρι και τις καύλες των πιτσιρικάδων που τραβήχτηκαν ως το Terra Vibe για να βρουν κάτι να τις κάνουν. Κοινώς, ο άνθρωπος πήγε να κερδίσει μόνος του τις ίδιες τις δυνάμεις της φύσης και μάλλον θα τα κατάφερνε, εάν οι υπόλοιποι δεν κρατούσαν ένα εκτελεστικό στάνταρ στον ευρύτερο κώδικα των Ramones. Ευτυχώς δηλαδή, γιατί το μόνο που μας έλειπε είναι να μιλάει κι ανάμεσα στα κομμάτια...
Saxon
του Αλέξανδρου Τοπιντζή
Τι κι αν ο Biff ήταν εμφανώς βραχνιασμένος; Τι κι αν το κοινό μετά βίας έφτανε τα 2000 άτομα; Τι κι αν ο ήχος στα πρώτα 6-7 τραγούδια ήταν ποιοτικά υποδεέστερος όσων συγκροτημάτων προηγήθηκαν στο Vibe stage; Οι Saxon παραμένουν ένα από τα ελάχιστα σχήματα της γενιάς τους που σέβονται το ακροατήριο, προσφέροντας πάντα το ζητούμενο. Διασκέδαση λέγεται και ξεκινά κάπου εκεί που τελειώνει ο εμβατηριακός ρυθμός του "Procession".
Για λίγο παραπάνω από μία ώρα, το γκρουπ τίμησε το βρετανικό χέβι μέταλ και (όπως πάντα) τα κλασικά κομμάτια τους έγιναν δεκτά με άκρατο ενθουσιασμό, σε αντίθεση με τα τραγούδια του Sacrifice, που σε καμία των περιπτώσεων δεν έτυχαν αντίστοιχης ανταπόκρισης με το υλικό του The Inner Sanctum, λίγα χρόνια πιο πριν. Ζωντανή απόδειξη τούτου, ότι το κοινό αντιμετώπισε το "I've Got To Rock (To Stay Alive)" ως ένα ακόμα κλασικό τραγούδι τους, ενώ λίγα λεπτά αργότερα η κακή εκτέλεση του καινούργιου "Night Of The Wolf" έφερε χασμουρητά –μοιραία και μια σύντομη κοιλιά στο σετ.
Αλλά από εκεί και μέχρι το τέλος, η φωνή του Biff παραδόξως βελτιώθηκε και οι επιτυχίες διαδέχτηκαν η μία την άλλη: "Denim And Leather", "747 (Strangers In The Night)", "Strong Arm Of The Law", "Wheels Of Steel", "Crusader" και "Princess Of The Night" δεν λείπουν ποτέ από live των Saxon, διαφυλάσσοντας έτσι τη μίνιμουμ επιτυχία των εμφανίσεών τους. Ίσως εάν ήταν headliners και έπαιζαν καμιά ωρίτσα παραπάνω να ξαναέγραφαν ιστορία στον συναυλιακό χάρτη του τόπου. Κάποιοι Ska-P, όμως, μας στέρησαν το όνειρο να «προσγειωθεί ο Αετός» στο Terra stage...
Ska-P
του Διονύση Κοτταρίδη
Εσ-κά-πε για τους λάτιν σκράπες, η συλλογικότητα απ' το μαδριλένικο προάστιο έριξε στο φουλ το συνθηματολογικό σόου της την Κυριακή στο Terra stage. Το οποίο, πέραν της μουσικής και των στίχων, σήκωνε τα δάχτυλα στα κακώς κείμενα της Δύσης με χαβαλεδιάρικα χοροθεατρικά, εμπνευσμένα κυρίως απ' τους φαλλούς και απ' την καθολική Εκκλησία.
Το (λίγο) πόπολο ευθυγραμμιζόταν με χαρά και αγωνιστικότητα και η ένταση αναμενόμενα κλιμακωνόταν σε χιτάκια τύπου “Cannabis”. Οπότε η φάση κατέληξε μαθηματικά σε αγωνιστικό εορτασμό με εν χορώ γενετήσιου τύπου μηνύματα σε τρόικα και αφεντικά και με ψιλοπαράπονο που δεν ακούστηκε τελικά η “Intifada”. Όχι άδικα και ηχητικώς για τους φανς, καθώς οι Ska-P υπηρέτησαν το κόλπο του είδους με τέρμα διάθεση και ιδροκόπημα, παρέα με το απαραίτητο κούρδισμα που απαιτεί η συνύπαρξη τόσων ατόμων επί σκηνής.
Τέλος, ως τουλάχιστον κακεντρεχής και άσχετος κρίνεται παρακείμενος θεατής ο οποίος αναρωτιόταν φωναχτά αν θα βγει ο Αγάθωνας, κάθε που αναλάμβαναν τα χάλκινα με τις φούστες...
{youtube}gRlEc28qCjA{/youtube}
