Βγήκε σκάρτες έντεκα, με τζαμαϊκανό σκουφί και μακρύ μανίκι. Δώδεκα παρά είχε γίνει ιστορία. Εντός αυτών των τριών τετάρτων συνέβησαν –ή αν προτιμάτε ο KRS κατάφερε– όλα τα παρακάτω: το «fuck the police» έγινε η δεύτερη πιο πολυχρησιμοποιημένη φράση της βραδιάς• η πρώτη ήταν με διαφορά το «real hip hop» (και ποτέ το σκέτο «hip hop»). Σκάλωσε για ώρα –για πολύ ώρα σε ποσοστό επί του συνόλου– με τον ηχολήπτη και την ένταση του μικροφώνου του. Προσωπικά μια χαρά τον άκουγα, όταν δε η ένταση υποτίθεται πως ήρθε στα ίσια της, το λάιβ δεν ήταν πλέον λάιβ, είχε μετατραπεί σε λαϊκό προσκύνημα.
Από αυτά τα σταμάτα-ξεκίνα και τις συνεννοήσεις από μικροφώνου με τον ηχολήπτη, προέκυψε επιτόπιο freestyle του τύπου «don’t mind the feedback, I got my back». Αν θέλετε και στα πλαίσια του αληθινού MC που βλέπαμε και που ποτέ δεν έπαψε να μας το υπενθυμίζει. Στα λόγια και στην πράξη –κι είναι λίγο δύσκολο να τα διαχωρίσεις ετούτα σε τέτοιες περιστάσεις. Πάντα με τη βαριά, τζαμαϊκανού τύπου, άρθρωσή του, η οποία ζωντανά ήταν πιο ζωντανή και έντονη.
Ο πυρήνας όσων –λίγων– ακούσαμε σκάλωσε στο υπερκλασικό ντεμπούτο των Boogie Down Productions. “South Bronx”, “Sound Of Da Police” και “9mm Goes Bang” γυρίστηκαν στον ψιλοαυτόματο, με τις εντάσεις να ξυρίζουν. Δεν φάνηκε να χρειάζεται το παραμικρό παραπάνω, η φάση ήταν εισαγωγή και συλλογικοί οργασμοί. Σε επίπεδο νέας εγγραφής παίχτηκε αντιοπλοφορικό τρακ –η σοφία της εμπειρίας κι έτσι– απ’ το νέο άλμπουμ. Το πρώτο ήταν συμπαθές, το δεύτερο πρέπει να ξεπούλησε απ’ τους πάγκους του Bios, μέχρι να πατήσω την άσφαλτο της Πειραιώς, φεύγοντας στο χαλαρό. Κήρυξε με λεπτομέρειες τις ομορφιές της Ελλάδας και των Ελλήνων, όπως επιτάσσει η παράδοση, και πολιτικολόγησε περί κρίσης όπως επιτάσσουν οι καιροί. Το δε χειροκρότημα πήγε σύννεφο, όπως επιτάσσει η ευγένεια και το καμάρι.
Ο KRS-One έβαλε επίσης χέρι πολλάκις στα ποτενσιόμετρα του DJ του και γενικώς κράτησε τον άνθρωπο στην πίεση με τα σταμάτα-ξεκίνα, με το σούπερ πληθωρικό του σοουμανιλίκι και γενικώς με μια λογική πράττω-με-τις-καύλες-της-στιγμής. Υπέγραψε χαρτιά, τετράδια, φωτογραφίες, εικονίσματα και adidas ημίμποτα, μισοραπάροντας και ποζάροντας στα κινητά. Τέλος κατέβηκε κάτω, όπου στήθηκε ψιλομπρέικντανς σκηνικό, πριν σχεδόν οδηγήσει στον πάγκο με τα CD τους πολλούς ενδιαφερόμενους, ενώ ο DJ γύρναγε κλασικούρες. Όλα σε σαράντα πέντε λεφτά μέσα.
Στην έξοδο είδα μόνο χαμόγελα. Για κάποιον λόγο, το ίδιο και στο τζάμι της πόρτας όπου κοιτάχτηκα βγαίνοντας...
{youtube}VRIFhPM0dpI{/youtube}
