Το εγχώριο κοινό ανταποκρίθηκε με ενθουσιασμό στην πρώτη έλευση των Allah-Las στην Ελλάδα, γεμίζοντας το Fuzz στην πρωτεύουσα και το club του Μύλου στη Θεσσαλονίκη. Χρήστος Νύχτης και Στέργιος Κοράνας βρέθηκαν, αντίστοιχα, εκεί και μας μεταφέρουν λεπτομέρειες, αμφότεροι συμφωνώντας ότι τα πέρασαν πολύ, πολύ καλά με τους Καλιφορνέζους...
Fuzz, 31/5
του Χρήστου Νύχτη
Είναι γλυκιά η προσμονή για κάτι πραγματικά φρέσκο και νέο. Νιώθεις πως συμβάλεις στη γέννησή του, στη διαμόρφωση, στην εξέλιξη και ενδεχομένως στη γιγάντωσή του. Αυτό το συναίσθημα μπορώ να πω ότι με περιτριγύριζε από τη στιγμή που έμαθα για την άφιξη των Allah-Las στη χώρα μας με τη μορφή μίνι περιοδείας (αρχικά, εκτός από Πάτρα, Αθήνα και Θεσσαλονίκη, περιλαμβανόταν και η Λάρισα). Το αθηναϊκό κοινό ανταποκρίθηκε και με το παραπάνω, γεμίζοντας την Παρασκευή το Fuzz, κι ένα από τα πιο «καυτά» ροκ ονόματα του σήμερα παρουσίασε ουσιαστικά ό,τι τραγούδι είχε προβάρει –μιας και τα 12 κομμάτια του ομώνυμου LP τους θα αποδεικνύονταν λίγα (σε αριθμό) για τις προσδοκίες του κόσμου. Η τετραμελής μπάντα βγήκε γύρω στις 23:00 σε κλασικό σχηματισμό κιθάρες, μπάσο, ντραμς-percussion (για να συμπεριλάβω και τις μαράκες, ντέφι) και με look πλήρως εναρμονισμένο στην καλιφορνέζικη σερφ αισθητική. Κοινώς, τα ριχτά πουκάμισά τους, τα κουρέματα και το όλο στυλ έκανε μπαμ από μακριά πως «είμαστε οι ράθυμοι μουσικοί του ωκεανού και μας αρέσει». Όλο αυτό το στυλ δεν άργησε μάλιστα να περάσει, μέσα από τα τραγούδια, και στους παρευρισκόμενους.
Η αρχή έγινε με το instrumental “Ela Navega”, πρόλογο για το “Don’t You Forget It” –ένα από τα πιο γνωστά και παιγμένα κομμάτια τους, το οποίο βρήκε την πρέπουσα ανταπόκριση. Ακολούθησαν τα “Had It All”, “Catalina”, “Sacred Sands", “Vis-a-Vis”, “Sandy”, όλα στην ίδια λογική, στο ίδιο μοτίβο: χαλαρές μελωδίες βουτηγμένες στα κύματα του σερφ με ολίγον από αμερικάνα και ψυχεδέλεια ανά περίπτωση. Κανονικά θα έπρεπε να βαριόμουν, αλλά επουδενί δεν συνέβη κάτι τέτοιο, ούτε και το παρατήρησα στους γύρω μου. Αντιθέτως, το “Busman’s Holiday” ανέβασε το κέφι, τα λικνίσματα ως απόπειρες χορού αυξήθηκαν, όλοι το ευχαριστιούνταν και περισσότερο οι επί σκηνής ιθύνοντες –οι οποίοι δεν έμοιαζαν με νέα μπάντα, σου έβγαζαν πως κάνουν επί δεκαετίες αυτό το πράγμα. Δεν προσπαθούσαν οι Allah-Las, δεν πιέζονταν καν: καμία βεβιασμένη κίνηση, κανένα επιτηδευμένο ριφ, σόλο ή οτιδήποτε μη αναγκαίο.
Όλα λοιπόν λειτουργούσαν με μια μουσική οικονομία απίστευτα ταιριαστή και απαραίτητη. Όντως, τα τραγούδια αποδίδονται πιστά, όπως τ' ακούς στο άλμπουμ: καμία πρωτοτυπία, θα μπορούσες μάλιστα να πεις πως ακούς «κασέτα». Έλα όμως που τίποτα τέτοιο δεν περνάει από το μυαλό μου! Περισσότερο τα συλλογίζομαι τώρα που γράφω αυτές τις γραμμές, παρά τη στιγμή του live. Γιατί; Γιατί η μπάντα σ' έκανε να αισθάνεσαι τόσο χαλαρός και άνετος στην παρακολούθηση της συναυλίας, ώστε μόνο την απολάμβανες. Τίποτε άλλο. Το άκουσμα του “Tell Me (What’s On Your Mind)” αρχίζει να θορυβεί κάποιους, βγάζοντάς τους προσωρινά από την Allah-Las νιρβάνα, πως σιγά-σιγά στερεύει το διαθέσιμο στοκ τραγουδιών. Κάπου εκεί επιστρατεύτηκε έτσι η διασκευή του “No Werewolf” των Frantics, ένα νέο κομμάτι με πιθανό τίτλο “Four Weeks” κι ένα από τα highlights της βραδιάς –η διασκευή στο “Early Morning Rain” του Καναδού γερόλυκου της folk Gordon Lightfoot Jr., αποδοσμένο με σερφ πινελιές. “Εvery Girl” και οδηγούμαστε στο πρώτο encore, με τον μέγιστο drummer Matt Correia να μοιράζει μπύρες στις μπροστινές σειρές. Θα είχε μάλλον πληροφορηθεί πως εκείνες του μπαρ είχαν τελειώσει, μιας και –ως τελευταία βραδιά και κλείσιμο του Fuzz για την τρέχουσα σαιζόν– δεν είχαν γίνει οι απαραίτητες παραγγελίες ώστε να καλυφθεί η ζήτηση. “Catamaran” και στο καπάκι “Long Journey” με τον Matt στη θέση του τραγουδιστή, ενώ απρόσμενη (για μένα) υπήρξε η διασκευή στο “I Don’t Need Enemies” των Holy Shit. Συγκρίνοντας με την πρωτότυπη version, μάλλον καταλήγεις στο συμπέρασμα πως το κάνανε κομμάτι. Οι Καλιφορνέζοι έκλεισαν με ένα (καινούριο μάλλον) τραγούδι το οποίο δεν ήξερα.
Η επόμενη φορά που θα τους δούμε δεν ξέρω αν θα είναι το ίδιο καλή. Αν θα είναι δηλαδή έτσι οι συγκυρίες και οι συνθήκες ώστε απλά να χαρείς το live χωρίς να υπάρχει τίποτα που να δικαιολογεί το γιατί. Απλά θα το αναμένω.
Για τους My Drunken Haze, οι οποίοι άνοιξαν τη βραδιά, ήταν η πρώτη φορά που τους βλέπω και μπορώ να πω ότι μου έμειναν τα τραγούδια του EP Please Your Illusions τα οποία μας παρουσίασαν, ειδικά το ομώνυμο. Μείγμα post, ψυχεδελικής και ενίοτε space pop, με επίγνωση των (χρονικών) ορίων στη σύνθεση των κομματιών, χωρίς κάτι να ξεχειλίζει επικίνδυνα.
Μύλος, 1/6
του Στέργιου Κοράνα
Για δεύτερη φορά μέσα σε μία εβδομάδα είχα την ευκαιρία να παρακολουθήσω συναυλία καλλιτέχνη με καταγωγή από την Καλιφόρνια και με ένα μόνο άλμπουμ στο ενεργητικό του. Κατεβήκαμε λοιπόν στο club του Μύλου για να δούμε τους Allah-Las από το Λος Άντζελες, πιθανότατα στο τελευταίο λάιβ της σαιζόν (για τη Θεσσαλονίκη) που διεξήχθη σε κλειστό χώρο.
Άργησα αρκετά να βρεθώ στον Μύλο το Σάββατο, να όμως και μια φορά που η καθυστέρηση λειτούργησε προς όφελός μου, καθώς άργησαν να βγουν και οι μουσικοί επί σκηνής –οπότε πρόλαβα μια χαρά το support σχήμα, τους Kink And The Kongs. Το ύφος των Θεσσαλονικιών ήταν αρκετά κοντά στους Allah-Las, αν και λίγο πιο garage. Έπαιξαν μόνο για μισή ώρα, αλλά αρκετά ορμητικά, προετοιμάζοντάς μας κατάλληλα. Προσωπικά, και μου έφτιαξαν τη διάθεση και μ' έκαναν να θέλω να τους μάθω και παραπάνω.
Περίπου 20 λεπτά μετά, είδαμε επί σκηνής και τα τιμώμενα πρόσωπα. Οι Allah-Las ξεκίνησαν πολύ χαλαρά, παίζοντας την πιο ψυχεδελική πλευρά του δίσκου τους και ανέβασαν σταδιακά στροφές. Στην αρχή πάντως με ξένισαν, όχι μόνο για το χαλαρό των εκτελέσεων, μα και γιατί έπαιζαν τα τραγούδια τους ακριβώς όπως τα ξέραμε από τον δίσκο –χωρίς δηλαδή να τους δίνουν το κάτι παραπάνω για τις ανάγκες του live. Ευτυχώς, μέσα στο πρώτο ημίωρο κατάλαβα τι παν να κάνουν, μιας κι άρχισαν έκτοτε να ανεβάζουν τον ρυθμό και την ένταση, οδηγώντας μας όλους στο να χορεύουμε.
Από τεχνικής άποψης, οι Αμερικανοί κρίνονται άψογοι. Μου άρεσε μάλιστα το γεγονός ότι άλλαξαν θέσεις ο Michaud (φωνή, κιθάρα) με τον Correia (τύμπανα, φωνητικά) στο “Long Journey”. Γενικότερα, από το live ξεχώρισα τα “Busman's Holiday”, το ορχηστρικό “Ela Navega”, το “Tell Me (What's On Your Mind)” –είναι και το hit τους, άλλωστε– και φυσικά το “Long Journey”. Γενικά κατάφεραν να το τραβήξουν αρκετά το λάιβ οι Allah-Las κι ας έχουν μόλις ένα άλμπουμ: μας κράτησαν συνολικά 1 ώρα και 20 λεπτά, συμπεριλαμβανομένων δύο encores.
Όσον αφορά στον ήχο, ήταν πολύ καλός και ξεκούραστος, πράγμα που συνετέλεσε στο να χαρούμε το live ακόμα περισσότερο. Είναι αρκετά σημαντικό να φεύγεις από συναυλία και να μη βουίζει το κεφάλι σου. Υπ' όψιν, μάλιστα, δεν υστερούσε καθόλου σε ένταση, κάθε άλλο. Το club του Μύλου γέμισε εντωμεταξύ, από ετερόκλητο κοινό, το οποίο την ευχαριστήθηκε τη συναυλία και με το παραπάνω –φαινόταν άλλωστε και από το ρυθμικό κούνημα του πλήθους. Έχω μάλιστα την εντύπωση ότι δεν θα έκαναν δεύτερο encore οι Αμερικανοί, αν ο κόσμος δεν φώναζε/χειροκροτούσε τόσο.
Σε γενικές λοιπόν γραμμές, οι Allah-Las έδειξαν πως πρόκειται για μια ωραιότατη νέα μπάντα, με καλές μουσικές, ωραίο κόσμο και στρωτό παίξιμο. Μπορώ να πω ότι ήταν η συναυλία που μου άρεσε περισσότερο από τις 4 στις οποίες πήγα τις τελευταίες 10 μέρες (ναι, ακόμα και από τους Dream Syndicate!). Ευτυχώς που ήταν και η τελευταία, για να έχουμε καλό κλείσιμο σαιζόν...
{youtube}zSSrHRHGdlE{/youtube}
