Τα 30 χρόνια του The Days Of Wine And Roses τίμησαν με την παρουσία τους ο Στέργιος Κοράνας στο Principal της Θεσσαλονίκης και ο Γιώργος Μιχαλόπουλος στο Gagarin και αμφότεροι έφυγαν κατενθουσιασμένοι. Ο πρώτος μας λέει ότι οι Dream Syndicate έπαιξαν με αίσθηση «σαν να μην πέρασε μια μέρα», ενώ ο δεύτερος κάνει λόγο για μια από τις ωραιότερες συναυλίες των τελευταίων χρόνων...
Principal, 30/5
του Στέργιου Κοράνα
Από... «αυτοβιογραφικής» άποψης, ένας από τους πιο καθοριστικούς για εμένα δίσκους υπήρξε το The Days Of Wine And Roses των Dream Syndicate. Καταλαβαίνετε συνεπώς πόσο must μου έμοιαζε η συναυλία της περασμένης Πέμπτης στο Principal, με αφορμή την τριακονταετία του άλμπουμ.
Οι συμπολίτες De Sades, οι οποίοι είχαν αναλάβει το «ζέσταμα», ξεκίνησαν γύρω στις 10 και μας έπαιξαν rockabilly για (περίπου) 45 λεπτά. Είχαν πολύ δυνατή σκηνική παρουσία –ειδικά ο frontman, που έδινε ψυχή και σώμα πάνω στο σανίδι– και, παρότι ανυπομονούσαμε για Dream Syndicate, μπόρεσαν να μας φτιάξουν τη διάθεση από το πρώτο κιόλας τραγούδι τους. Μ' άρεσε δε πολύ και το κλείσιμο που έκαναν, παίζοντας το “Cinderella” των Sonics.
Για τον Steve Wynn και την παρέα του χρειάστηκε να περιμένουμε άλλα 25 λεπτά, χρονικό κενό αρκετά μεγάλο, το οποίο μάλλον χάλασε τη διάθεση που μας είχαν φτιάξει οι De Sades. Φυσικά και έπαιξαν σχεδόν όλο το Days Of Wine And Roses (όχι με τη σειρά), με φαεινή εξαίρεση το “Too Little, Too Late” –μιας και δεν ήταν η Kendra Smith ανάμεσά τους. Εννοείται δε ότι έπαιξαν και επιλογές από τα άλλα άλμπουμ τους –χαρακτηριστικά θυμάμαι τα “Medicine Show”, “Bullet With My Name On It”, “My Old Haunts” και “Weathered And Torn”. Για μένα προσωπικά, ως δυνατά σημεία του λάιβ ξεχώρισαν τα “That's What You Always Say” και “The Days Of Wine And Roses” στο κλείσιμο του βασικού σετ και το “Then She Remembers” με το “Definitely Clean” στο φινάλε του δεύτερου encore.
Η συναυλία κράτησε περίπου 1 ώρα και 40 λεπτά, συμπεριλαμβανομένων των encore. Δεδομένων των χρόνων που είχαν στην πλάτη τους, οι Dream Syndicate έπαιξαν πάρα πολύ καλά, με όρεξη και με μια αίσθηση «σαν να μην πέρασε μια μέρα», κι ας πέρασαν τόσες από τα μέσα των 1980s. Κανείς ασφαλώς δεν περίμενε απόδοση εικοσάρηδων, παρ' όλα αυτά ο Steve Wynn και οι συνοδοιπόροι του μου έδωσαν αυτό που περίμενα με βάση τους δίσκους. Κι ας παρατηρήθηκε ένα θέμα υπερβολής με τον ήχο, το οποίο δεν στάθηκε πάντως ικανό να χαλάσει τη βραδιά.
Σε αντίθεση με άλλες πρόσφατες συναυλίες στη Θεσσαλονίκη, στο Principal ήρθαν την Πέμπτη κυρίως οι 30άρηδες –τουλάχιστον 9 στους 10 ήταν άνω των 30– δίνοντας έτσι τον τόνο μιας βραδιάς για μυημένους και νοσταλγούς. Με πολύ λίγες εξαιρέσεις, όλοι έδειξαν να απολαμβάνουν το λάιβ, κάτι που ισχύει και για μένα. Δύσκολα πετυχαίνεις τέτοια σύμπνοια προσδοκιών και πραγματικότητας.
Gagarin, 1/6
του Γιώργου Μιχαλόπουλου
Τουλάχιστον συγκινητικό το βράδυ του Σαββάτου με τους Dream Syndicate. 31 περίπου χρόνια μετά την κυκλοφορία του πρώτου και κατά κοινή ομολογία καλύτερου δίσκου της καριέρας τους, είχαμε την ευκαιρία (ή ότι άλλο θέλετε) να τους δούμε ζωντανά αλλά και να ακούσουμε ολόκληρο το The Days Of Wine And Roses. Μάλιστα, για καλή μου τύχη τελικά –επειδή δεν είχα διαβάσει το δελτίο τύπου– δεν το γνώριζα, οπότε το στοιχείο της έκπληξης πολλαπλασίασε τη χαρά μου και ουσιαστικά καθόρισε όλο το υπόλοιπο βράδυ.
Αυτό που ήξερα όμως ήταν ότι οι Jaywalkers θα έβγαιναν στη σκηνή στις 9.30. Παρ' όλο που καθυστέρησα λίγο, η συναυλία άρχισε στην ώρα της και μέχρι να βγάλουμε εισιτήρια και να βρούμε λίγο χώρο στο κατάμεστο Gagarin χάσαμε ουσιαστικά την εμφάνισή τους. Κρίμα, γιατί δεν τους έχω δει ποτέ –κάτι παρόμοιο είχα καταφέρει και όταν έπαιξαν support στους Triffids.
Τουλάχιστον προλάβαμε απ’ την αρχή τους Last Drive, τους οποίους είχα κάνει το λάθος να παραμελήσω συναυλιακά και δεν είχα δει για σχεδόν δύο χρόνια. Με την τριάδα “A Glass Of Broken Dreams”, “Blood From A Stone”, και “Devil May Care” για αρχή, οι Drive φάνηκε ότι έχουν ήδη βρει τα πατήματά τους μετά την αποχώρηση του Αμοργινού: ο Στέφανος (των Screaming Fly) που τον αντικατέστησε δεν μας ξένισε καθόλου με την παρουσία του. Επί την ευκαιρία, το Super Zero των Screaming Fly είναι μια εξαιρετική δουλειά, την οποία οφείλουν να τσεκάρουν όλοι οι φανς των Drive. Η εμφάνιση των τελευταίων ολοκληρώθηκε με την εξαιρετική διασκευή τους στο “She Cracked” των Modern Lovers και οι οπαδοί του Jonathan Richman το διασκέδασαν όπως έπρεπε.
Και μετά ξεκίνησε το “Tell Me When It’s Over” και μαζί του μια απ’ τις ωραιότερες συναυλίες που έχουμε παρακολουθήσει τα τελευταία χρόνια. Ο Steve Wynn, o Dennis Duck, o Mark Walton και ο νεότερος Jason Victor αναπαρήγαν χωρίς πολλά λούστρα τα υπέροχα τραγούδια του The Days Of Wine And Roses, με τον κόσμο να τα τραγουδάει λες και κυκλοφόρησαν πριν λίγους μήνες. Από το ρεφρέν του “That’s What You Always Say” μέχρι τη στιγμή που σχεδόν ολόκληρο το Gagarin τραγούδησε «Everybody says I don’t care/but I’m just trying to remember the days of wine and roses», το μοναδικό που έβλεπες γύρω σου ήταν πλατιά χαμόγελα. Όπως συμβαίνει δηλαδή κάθε φορά που έχεις την τύχη να βλέπεις μια μπάντα σε φόρμα να σου υπενθυμίζει πώς ξεκίνησες την ενασχόλησή σου με το ροκ εν ρολ.
Πέρα όμως από το ότι θυμηθήκαμε πόσο σπουδαίο ήταν το ντεμπούτο τους, οι Dream Syndicate κατάφεραν να αποδείξουν ότι, 31 χρόνια μετά, τα τραγούδια τους εξακολουθούν να διαθέτουν «γκάζια» και ότι οι ίδιοι μπορούν να τα παρουσιάσουν ποντάροντας σε αυτά καθ' αυτά, χωρίς δηλαδή να βασίζονται στον παράγοντα νοσταλγία –που προφανώς πλανιόταν στον αέρα. Και δεν νομίζω ότι ήμουν ο μοναδικός που όταν άκουσε τα πρώτα ακόρντα απ’ το “Too Little Too Late” περίμενε την Kendra Smith να εμφανιστεί από κάπου να το τραγουδήσει.
Παρ' όλο που η συναυλία θα μπορούσε να τελειώσει σε εκείνο το σημείο και να είμαστε απόλυτα ικανοποιημένοι, ακολούθησαν άλλα 90 συγκινητικά λεπτά, κατά τα οποία ακούσαμε σχεδόν όλα τα μεγάλα τραγούδια της μπάντας. Το “Now I Ride Alone” ήταν σίγουρα ένα απ’ τα highlights της βραδιάς, όπως και το “Medicine Show” και φυσικά το “Boston”, πιθανότατα το καλύτερό τους τραγούδι εκτός του The Days Of Wine And Roses. Αν και κατά τη διάρκεια του live στάθηκε αδύνατο να μπω στη διαδικασία να κρατήσω τις στοιχειώδεις σημειώσεις του track list, θυμάμαι επίσης τα “When The Curtain Falls” (ίσως το μοναδικό απ’ το Ghost Stories) και τη διασκευή στο “See That Grave Is Kept Clean” του Blind Lemon Jefferson, που οδήγησε στο “Break On Through” των Doors και από 'κει στο “John Coltrane Stereo Blues”. Πραγματικά, τι άλλο να ζητήσει κανείς;
Οι Dream Syndicate έπαιξαν λοιπόν σχεδόν 2,5 ώρες στο Gagarin, χωρίς να κάνουν την παραμικρή κοιλιά στο σετ τους –κι αν έπαιζαν άλλο τόσο μάλλον δεν θα έφευγε κανείς. Κάπως έτσι δεν γίνεται στις μεγάλες συναυλίες;
{youtube}nAAi3TJL960{/youtube}
