Πέρσι τέτοιες μέρες, οι Thee Oh Sees έπαιζαν για πρώτη φορά στην Αθήνα, γεμίζοντας το An Club και κάνοντας αρκετούς να μιλάνε για ένα από τα live της χρονιάς. Φέτος έκαναν το «repeat», τόσο από την άποψη της προσέλευσης του κόσμου, όσο και από αυτήν της καταιγιστικής εμφάνισης.
Ορθώς τα έγραφε πέρσι η Κάλλια η Κακαλέτρη από τούτες εδώ τις σελίδες: «για τους Thee Oh Sees, οι συναυλίες αναδεικνύονται σε υπαρξιακό όρο». Διότι μπορεί στο στερεοφωνικό σου οι Καλιφορνέζοι να ακούγονται απλώς ως μία αξιόλογη περίπτωση ενός συγκεκριμένου revival, στο σανίδι όμως είναι εκρηκτικοί. Τόσο, ώστε σε κάνουν να αδιαφορείς παντελώς εάν και κατά πόσο το κόλπο τους βασίζεται σε ξαναζεσταμένο φαγητό ή αν ο κώδικάς τους γίνεται ο ίδιος αντικείμενο ανακύκλωσης.
Στο κάτω-κάτω, μιλάμε για ροκ εν ρολ ατόφιο και αλήτικο· εδώ δεν μετράνε λοιπόν τόσο οι φόρμες που σπάνε, όσο η ενέργεια που απελευθερώνεται, ο ιδρώτας ο οποίος χύνεται. Και η τετράδα από το Σαν Φρανσίσκο έδειξε από το πρώτο λεπτό ότι ξέρει πώς να κάνει τη σκηνή όλη δική της. Αδιαμφισβήτητος ηγέτης ο John Dwyer, και κύριο όπλο αυτού η διάφανη custom κιθάρα του και οι οξείς κιθαρισμοί του· από κοντά και μια βαρύτονη κιθάρα στον ρόλο του μπάσου να στέλνει σταθερά τις πανκ υπομνήσεις (τόσο με την όψη του μπασίστα, όσο και με τα κοφτά τρεχαλητά του επί της ταστιέρας), καθώς κι ένας ντράμερ χαμηλών φαινομενικά τόνων, μα εξαιρετικά δυναμικός όπου οι συνθήκες το απαιτούσαν (δηλαδή σχεδόν πάντοτε) και πάντως σίγουρα επαρκής στα ρυθμολογικά του καθήκοντα –δείγμα αυτής της επάρκειας και το κομμάτι το οποίο ξεκίνησε με το σόλο του. Η Brigid Dawson, από την άλλη, μπορεί να επιτελούσε τον ρόλο της ως τραγουδίστριας (πολλές φορές σε ισοτονικά ντουέτα με τον Dwyer), όμως ήταν αρκετά άνευρη –για το θέσω κομψά– όταν έπιανε τα πλήκτρα.
Πριν τους Thee Oh Sees, στη σκηνή του An βρέθηκαν οι Social End Products, μια αθηναϊκή μπάντα βουτηγμένη στα sixties (όπως άλλωστε εν πολλοίς ήταν και οι Καλιφορνέζοι), που έπαιζε ένα μείγμα ψυχεδέλειας και πρωτόλειου ροκ εν ρολ. Με μπόλικη ενέργεια κι αυτοί, αν και αρκετά βασικοί στους συνειρμούς τους. Βρήκαν καλύτερα τα πατήματά τους μετά τη μέση του σετ, όταν τη δεύτερη κιθάρα ανέλαβε ο κανονικός τους (φαντάζομαι) κιθαρίστας, αντικαθιστώντας τη συμπαθέστατη κατά τα λοιπά κορασίδα, η οποία βρισκόταν εμφανώς στα πρώτα της βήματα. Μέχρι τότε οι καλές στιγμές περιορίζονταν στις λίγες φορές που ο έτερος κιθαρίστας –με ηλεκτρική δωδεκάχορδη ανά χείρας– αναλάμβανε τις πρωτοβουλίες. Συμπαθείς γενικώς, προλείαναν επαρκώς το έδαφος για τον οδοστρωτήρα που θα αναλάμβανε στη συνέχεια.
{youtube}ACFqcHHUIDY{/youtube}
