Το αρκετά γεμάτο συναυλιακό τριήμερο Παρασκευής, Σαββάτου & Κυριακής ολοκληρώθηκε με την εμφάνιση των Light Asylum στην –πολύ ωραία– Death Disco και αποτέλεσε μάλλον ιδανικό κλείσιμο, παρά τον λιγοστό κόσμο που μαζεύτηκε. Το σχήμα από το Μπρούκλιν έχει προκαλέσει (κάποιο) θόρυβο στους hip κύκλους των αμερικανικών μουσικών εντύπων, χάρη κυρίως στην ιδιαίτερη παρουσία της Shannon Funchess, η οποία αποτελεί και τον βασικό λόγο να παρακολουθήσεις αυτό που κάνουν.
Δεν είχα μπει στη διαδικασία να ακούσω «στα σοβαρά» το ντεμπούτο τους πέρσι την άνοιξη, κάτι που έκανα την περασμένη εβδομάδα ώστε να έχω μια καλύτερη αίσθηση για όσα θα άκουγα ζωντανά την Κυριακή. Ο ομώνυμος πρώτος δίσκος τους, λοιπόν, υστερεί σε αρκετά σημεία με κυριότερο «πρόβλημα» την έλλειψη πολλών ιδεών. Το electro goth δηλαδή των Light Asylum χρωστάει πολλά στους New Order και σε πιο industrial σχήματα (Nitzer Ebb, Front 242) και δείχνει παράγωγο 2-3 καλουπιών ναι μεν καλά στημένων, αλλά όχι αρκετών για να γράψεις και πολλά τραγούδια.
Λόγω υποχρεώσεων έχασα ολόκληρη τη support εμφάνιση των Bella Fuzz, ευτυχώς όμως πρόλαβα απ’ την αρχή το σετ των Νεοϋορκέζων. Μετά μάλιστα το πρώτο κομμάτι (“Hour Fortress”) έγινε ξεκάθαρο ένα ακόμα πρόβλημα του ντεμπούτο τους: δεν έδωσαν τον απαραίτητο χώρο στη Funchess ώστε να αναδείξει τη φωνή της. Στη σκηνή, αντιθέτως, φάνηκε από το πρώτο λεπτό πως έχει καταπιεί έναν soul τραγουδιστή επιπέδου James Brown, πράγμα που από μόνο του θα έπρεπε να φτάνει για να ξεχωρίσει το συγκρότημα. Μπορεί ο συμπαίκτης Bruno Coviello να αναλαμβάνει μεγάλο κομμάτι της ζωντανής αναπαραγωγής της μουσικής, κινητήριος όμως μοχλός των Light Asylum είναι η Funchess. Όσο περνούσε η ώρα γινόταν όλο και πιο σαφές, μαζί με την παρατήρηση ότι ο περιορισμός των προηχογραφημένων μερών στο ελάχιστο (παρότι δεν με ενοχλεί καθόλου η ύπαρξή τους σε τέτοια σχήματα) ανέβαζε κατά πολύ το αποτέλεσμα της συναυλίας.
Το ευχάριστο της βραδιάς ήταν ότι ο κόσμος ήξερε καλά το συγκρότημα (πολύ καλύτερα από μένα τουλάχιστον) κι απ’ την ώρα που ακούστηκε το χιτ “Dark Allies” έβλεπες σχεδόν ολόκληρο τη Death Disco να χορεύει και να τραγουδάει. Σχεδόν το ίδιο συνέβη και όταν ακούστηκαν τα “At Will” και “Knights And Week Ends”. Κι αυτά μα και τα υπόλοιπα τραγούδια ακούγονται πολύ καλύτερα στη ζωντανή τους εκδοχή απ’ ότι στο στούντιο, κάτι που οδηγεί στο συμπέρασμα ότι οι Αμερικανοί πρέπει να βρουν τον κατάλληλο παραγωγό για το επόμενο δισκογραφικό τους βήμα.
Θετικό λοιπόν το πρόσημο για τους Light Asylum, οι οποίοι μου καρφώθηκαν στο μυαλό ως ιδανική μπάντα για το επόμενο Plissken, αφού, πέρα από το ότι δένουν ηχητικά, η πάρτυ αίσθηση των συναυλιών τους ταιριάζει με ένα βασικό κριτήριο των μετακλήσεων του συγκεκριμένου φεστιβάλ. Θα ήθελα να τους δω δηλαδή σε μεγαλύτερο χώρο και κυρίως με περισσότερο κόσμο.
{youtube}tddVNsFxF-A{/youtube}
