Η μαγεία της τζαζ και του δημιουργικού αυτοσχεδιασμού αποκαλύπτονται ιδανικά σε μια ζωντανή εμφάνιση, όπου η έμπνευση της στιγμής, η αμεσότητα και η γοητεία του τυχαίου και φευγαλέου αποκρυσταλλώνονται για μία και μοναδική φορά. Ο σίφουνας Dee Dee Bridgewater αιχμαλώτισε λοιπόν όσους τυχερούς βρέθηκαν το βράδυ της Παρασκευής στο Gazarte, «περπατώντας» τους σε ένα ερωτικό μα συνάμα μοναχικό μονοπάτι, με δαιδαλώδη σταυροδρόμια.
Εσωτερικές λυρικές νότες συνόδευσαν το πληθωρικό ταμπεραμέντο μιας καλλιτέχνιδας η οποία αρέσκεται σε φορτισμένες τζαζ βουτιές, αυτοσαρκαστικά σκέρτσα, αισθησιακά παιχνιδίσματα και φλογισμένες ερμηνείες. «Η συναυλία αυτή είναι για τη Billie, την Ella και για μένα», ήταν τα λόγια της εκθαμβωτικής κυρίας, που σε καθήλωνε τόσο με τη φυσική της ομορφιά/εκκεντρικότητα, όσο και με την επικοινωνιακή της άνεση. Ντυμένη μ' ένα πράσινο δαντελωτό φόρεμα, κινήθηκε ως αίλουρος στη σκηνή, αποκαλύπτοντας μια υπέροχη σιλουέτα, η οποία δόνησε και δονήθηκε από τους γύρω της.
Πλάι της, ένα άριστα δεμένο κουαρτέτο (πιάνο, κοντραμπάσο, τρομπέτα, ντραμς) ξεδίπλωσε δεξιοτεχνικούς διάλογους με τη μούσα και πιστή φίλη του. Μια “Lady Sings The Blues” παίρνει τα ηνία της βραδιάς, μάχεται παθιασμένα για τον δικό της “Lover Man” και το πρωί τον ξυπνάει ψιθυρίζοντάς του “Good Morning Heartache”. Φλερτάροντας και αστειευόμενη συνεχώς με το κοινό, η Bridgewater ισορρόπησε τη ντίβα με τη σύγχρονη γυναίκα καθώς σχολίαζε ξανά και ξανά πως «I love fashion, I love air, I love people, I love you», τονίζοντας την επιθυμία της να περάσει φίνα στις δύο ημέρες της στην Αθήνα.
Η bluesy ιδιοσυγκρασία είχε επίσης τη δική της χάρη στο αξεπέραστο “Fine And Mellow”, οι λεπτές διακυμάνσεις του οποίου ανέδειξαν έξοχες αρμονίες, αλλά και το αυτοσχεδιαστικό ταλέντο της Dee Dee Bridgewater: μιμήθηκε με το στόμα τον ήχο μιας τρομπέτας με σουρντίνα! Μια φορτισμένη, low profile και μεγάλη σε διάρκεια εκδοχή του “Besame Μucho” ανέβασε το θερμόμετρο, δίνοντας πεδίο στη βοκαλίστα για αριστοτεχνικούς λαρυγγισμούς –ο οίστρος της δεν περιοριζόταν στιγμή, κατάφερνε μάλιστα να καινοτομεί πατώντας σε κλασικά πεδία του μουσικού παρελθόντος. Η σύνθεση πάλι τού Stevie Wonder “I Can’t Help It” (για λογαριασμό του δίσκου Off The Wall του Michael Jackson) αποτέλεσε μία ακόμα ενορχηστρωτική και ερμηνευτική πρόκληση για την πρωταγωνίστρια της βραδιάς, για εμάς ωστόσο κινήθηκε ολίγον αδιάφορα.
Πέρα από τη μέγιστη αγάπη της Bridgewater στις μεγάλες κυρίες της τζαζ, σπουδαίο κομμάτι στην καριέρα της (καλλιτεχνικό, κυρίως όμως φιλικό) υπήρξε και η σχέση της με την Abbey Lincoln. Είναι αξιομνημόνευτες, όπως μας είπε, οι κοινές τους βόλτες ως τα clubs όπου έπαιζε ο τότε σύντροφος της τελευταίας και μάστορας των ντραμς Max Roach, εισβάλλοντας τις καλοκαιρινές ημέρες με γούνες και σαμπάνιες και τις ανάλογες παράδοξες εντυπώσεις. Για εκείνη τη σπουδαία και σημαντική γυναίκα ακούσαμε λοιπόν τα “The Music Is The Magic” και “Wholly Earth”, τραγούδια τα οποία ακολούθησαν την αρμονική συνύπαρξη ενός εκλεκτικού ύφους και μιας ιδιαίτερης αμεσότητας. Αλήθεια, τι καλύτερο κλείσιμο μιας τέτοιας βραδιάς θα μπορούσαμε να φανταστούμε από ένα a capella “Amazing Grace”;
Όσο περνούν τα χρόνια θεωρώ ότι είναι λίγοι εκείνοι που πετυχαίνουν να μετατρέπουν/μεταμορφώνουν τη γνώση και την αγάπη τους για το «παλιό» σε δημιουργική μουσική, η οποία, εκτός από το σώμα, απευθύνεται και στην καρδιά. Η Dee Dee Bridgewater ανήκει σ' αυτές τις ευλογημένες περιπτώσεις, τα ζωτικά αυτά κύτταρα που μας αποδεικνύουν συνεχώς τα αστείρευτα αποθέματα της τζαζ, αλλά και της μουσικής γενικότερα.
{youtube}W5Ck3YJwv2A{/youtube}
