Δείχνει να έχει στεριώσει για τα καλά στη μικρή σκηνή της Στέγης Γραμμάτων & Τεχνών το Borderline Festival. Τρίτη χρονιά εφέτος, ένα φουλ τριήμερο με πολλά και ενδιαφέροντα ονόματα, το καθένα από τα οποία πραγματεύεται με τους δικούς του όρους βασικές έννοιες της μουσικής πράξης –εξ ου και το «οριακό» του πράγματος.
Για παράδειγμα, το ντουέτο των Giuseppe Ielasi & Kassel Jaeger. Ξεκίνησαν το σετ τους μέσα στο απόλυτο σκοτάδι, δίχως οι ίδιοι να βρίσκονται καν στη σκηνή. Μια «performance» χωρίς «perform» δηλαδή. Μια ομαδική συνακρόαση κατ’ ουσίαν, παρά ένα ζωντανό μουσικό γεγονός. Το κολάζ με το οποίο ξεκίνησαν έδενε εξαιρετικά ήχους ακουστικής και ηλεκτρονικής προέλευσης, παίζοντας με τους κανόνες μιας ρευστής ηχητικής αρχιτεκτονικής. Δίχως φως ή την παραμικρή επί σκηνής δραστηριότητα, η μουσική πότε φώτιζε χαμηλότονες περιοχές (σε ένα διακριτικό μα διαυγές musique concrète), άλλοτε διεκδικούσε τους ηχητικούς χώρους με περισσότερη ένταση και γενικά έμοιαζε ιδανική για να βυθιστεί κανείς στην αναπαυτική του θέση, να την απορροφήσει και τελικά να λάβει μέρος σε μια ιδιότυπη συνθήκη, όπου η ίδια η «ομαδική συνακρόαση» έθετε όλες τις βάσεις για να γίνει ένα άθροισμα απολύτως «ιδιωτικών ακροάσεων».
Θα πρέπει να κόντεψε το μισάωρο η συγκεκριμένη μορφή του σετ των Ielasi & Jaeger. Μετά το πέρας αυτού, εμφανίστηκαν στη σκηνή της Στέγης για ένα κανονικό, «ενσώματο» σετ. Εδώ η βάση έκλινε περισσότερο στο ambient, με τους δύο να είναι προσηλωμένοι μπροστά από τα λάπτοπ τους. Το περιβάλλον στο οποίο δρούσαν διέθετε έναν λεπτομερή και ιδιαιτέρως προσεγμένο μικρόκοσμο, μου φάνηκε όμως περισσότερο επίπεδο από άποψη δυναμικής –παρότι κάποιες σποραδικές, τονισμένες χαμηλές προσπαθούσαν να δώσουν ένταση.
Σειρά, μετά από ένα ολιγόλεπτο διάλειμμα, είχε ο Ryoichi Kurokawa –επισκεπτόμενος μάλιστα για δεύτερη φορά μέσα σε λίγους μήνες την Αθήνα (είχε έρθει και στο πρόσφατο Hertz Festival). Δυο μεγάλοι προτζέκτορες τροφοδοτούσαν με εικόνα δύο οθόνες και στη μέση ακριβώς ο Kurokawa έπαιζε ένα ιδιότυπο μιξ ατμοσφαιρικών ηλεκτρονικών και ντελικάτης drum 'n' bass –με όλα τα σύγχρονα ενδιάμεσα. Ίσως στην πορεία κάποιες από τις ηχητικές επιλογές του Ιάπωνα να επιδέχονταν ορισμένες ενστάσεις, γινόταν πάντως σαφές ότι δεν μπορούσες να σταθείς μονομερώς απέναντι στην οπτικοακουστική παράστασή του. Τα γραμμικά (επί των πλείστων) visuals τροφοδοτούνταν από τη μουσική, αποκτώντας την ίδια ροή με αυτήν, την ίδια ένταση, φτιάχνοντας εν τέλει ένα αδιαίρετο όλον. Το οποίο μπορεί να μην σου έπαιρνε την ανάσα, είχε όμως αρκετή ένταση έτσι όπως συντόνιζε τις δύο αισθήσεις σου –όραση και ακοή– στις ίδιες διακυμάνσεις.
Εν κατακλείδι, η πρώτη μέρα του Borderline μπορεί να μην προσέφερε τις μεγάλες συγκινήσεις, ανταποκρίθηκε ωστόσο στις υποσχέσεις για «οριακές» μουσικές διηγήσεις. Και αποτέλεσε ένα καλό πρελούδιο για ό,τι θα ακολουθούσε τις επόμενες ημέρες...
Υ.Γ.: Δυστυχώς λόγω υποχρεώσεων δεν πρόλαβα το σετ των Acte Vide (Γιάννης Κοτσώνης & Δανάη Στεφάνου). Ζητώ συγγνώμη από τους καλλιτέχνες και επιφυλάσσομαι για κάποια μελλοντική τους εμφάνιση.
