Με πατημένα τα 80, ο Michel Legrand θα μπορούσε να κάθεται σπίτι του, να απαριθμεί πλατινένιους δίσκους, να χαζεύει τα οσκαρικά αγαλματίδιά του και να παρακολουθεί από απόσταση όσα σκαρώνει η «διάδοχος» ανιψιά του με τους Beach House. Επιλέγει, όμως, να συνεχίσει την επί σκηνής παρουσία του, δίνοντας συναυλίες και στις δύο πλευρές του Ατλαντικού –αλλά και του Ειρηνικού– δείχνοντας έτσι ότι το λέει ακόμα η καρδούλα του. Το ζήτημα για μένα, καθώς έπιανα θέση στα πλαϊνά της σκηνής του Gazarte την Παρασκευή που μας πέρασε, ήταν να διαπιστώσω αν η προθυμία του πνεύματος συνοδευόταν και από την ευρωστία της σάρκας...
Ο δημοφιλής συνθέτης έκανε την εμφάνισή του στις 22:15 ακριβώς, παίρνοντας θέση πίσω από το μεγάλο μαύρο πιάνο του, ενώ απέναντί του στάθηκαν ο Pierre Boussaguet στο όρθιο μπάσο και ο Francois Laizeau στα ντραμς. Ευδιάθετος, ο Legrand ξεκίνησε με το "Ray Blues" («πάντα ξεκινάμε με αυτό» μας είπε), μια σύνθεση που έγραψε για τον Ray Charles. Έγινε δε σαφές από τα πρώτα δευτερόλεπτα ότι κρατιέται σε πολύ καλή φόρμα ως πιανίστας. Χρειάστηκε βέβαια να σαλιώνει τα δάχτυλά του πού και πού και, όσο περνούσε η ώρα, φαινόταν πιο επιρρεπής σε χρονικές αστάθειες, όμως σε γενικές γραμμές υπήρξε ιδιαίτερα μετρημένος και εκφραστικός, σε στιγμές μάλιστα εξαιρετικός.
Δεν ισχύουν τα ίδια, δυστυχώς, σε ό,τι αφορά στη φωνητική του κατάσταση καθώς ο χρόνος έχει εξασθενήσει τις χορδές του αλλά και τις ανάσες του, κάτι που έγινε ιδιαίτερα αισθητό στις στιγμές που επιχείρησε αυτοσχεδιασμούς (το λεγόμενο scat singing), οι οποίοι θα μπορούσαν και να λείπουν. Από την άλλη, δεν είναι τόσο τα τραγούδια, όσο οι τζαζ συνθέσεις και τα κινηματογραφικά θέματά του που αποτέλεσαν το κυρίως μενού της συγκεκριμένης συναυλίας. Οπότε δεν υπήρξε ούτε εκεί κάποια μεγάλη απογοήτευση.
Οι μουσικοί που τον συνόδευσαν υπήρξαν πολύ καλοί, τεχνίτες μα και με προσωπικότητα, και ο Legrand έδειξε να έχει μαζί τους πραγματικό δέσιμο. Αυτό φάνηκε και από τα χαμόγελα και από τα βλέμματα τα οποία αντάλλαξε μαζί τους σε πολλές στιγμές, όπως και από τα επιφωνήματα θαυμασμού που έβγαζε όταν κάποιος από αυτούς σόλαρε. Στο μέσο περίπου της βραδιάς, μάς σύστησε και την κυρία του σχήματος, την εξαιρετική αρπίστρια Catherine Michel, η οποία συμμετείχε σε τέσσερα κομμάτια –σε εκείνα τα πιο λυρικά και ρομαντικής διάθεσης κινηματογραφικά θέματά του, όπως τα "Trois Places Pour Le 26" και "Summer Of ’42".
Το κοινό που βρέθηκε στο Gazarte την Παρασκευή (ανάμεσά τους ξεχώρισα τη Δήμητρα Γαλάνη και τον Ζάχο Χατζηφωτίου) ήταν αρκετό για να γεμίσει σχεδόν όλες τις θέσεις στα τραπέζια. Χειροκρότησε θερμά τον Γάλλο συνθέτη και τον ανάγκασε σε δύο encore, πρώτα με το "Windmills Of Your Mind" (δεν θα τον άφηναν άλλωστε να φύγει αν δεν το έπαιζε, στη γαλλόφωνη έστω εκδοχή του) κι έπειτα με έναν φόρο τιμής σε μεγάλους τζαζ πιανίστες και ήρωές του: τον Art Tatum, τον Duke Ellington, τον Dave Brubeck, τον Fats Domino, τον Count Basie κ.ά.
Δυο λόγια όμως και για τον χώρο: πρόκειται σαφώς για ένα πολύ όμορφο μαγαζί, ένα από τα ομορφότερα «συναυλιάδικα» της Αθήνας. Και οι υπεύθυνοί του φροντίζουν για τις καλές συνθήκες διεξαγωγής των events, ειδικά με την απόλυτη τήρηση της απαγόρευσης του καπνίσματος. Όμως η τιμολογιακή πολιτική του Gazarte είναι υπέρ του δέοντος τσουχτερή. Το έχω νιώσει πολλές φορές και το επιβεβαίωσα και στην εμφάνιση του Legrand: πλήρωσα 35 ευρώ για να στέκομαι όρθιος, χωρίς ποτό, κι έχοντας ελλιπή ηχητική κάλυψη, καθώς στα πλάγια της σκηνής δεν φτάνει ο σωστός και ισοσταθμισμένος ήχος των ηχείων, αλλά κυρίως ο απευθείας προερχόμενος από τη σκηνή. Έτσι, όσοι βρισκόμασταν στα δεξιά λ.χ., ακούγαμε πολύ περισσότερο τα τύμπανα, χάναμε την άρπα σε πολλά σημεία, ενώ το πιάνο και το κοντραμπάσο ηχούσαν χαμηλά. Με δεδομένα τα παραπάνω, δεν αποτελεί έκπληξη το ότι δεν ήταν πάνω από 15 άτομα οι όρθιοι...
Συνοψίζοντας, και για να μην κλείσω με γκρίνια, η πρώτη από τις προγραμματισμένες εμφανίσεις του Michel Legrand στην Αθήνα υπήρξε πραγματικά επιτυχημένη, παρότι δεν πρόσφερε κάτι το συνταρακτικό. Δεν νομίζω άλλωστε να περίμενε κανείς κάτι τέτοιο, όλοι όσοι βρέθηκαν στο Gazarte ήθελαν να δουν από κοντά έναν ιδιαίτερα πετυχημένο και αγαπητό συνθέτη και μουσικό, έστω και στη δύση της καριέρας του. Κι εκείνος τούς αντάμειψε, δίνοντας όσα είχε να δώσει σε κάθε λεπτό από τα 110 συνολικά που βρέθηκε επί σκηνής.
Setlist:
1. Ray Blues
2. La Valse Des Lilas
3. You Must Believe In Spring
4. Dingo Lament
5. Dingo Rock
6. What Are You Doing The Rest Of Your Life?
7. Family Fugue
8. Trois Places Pour Le 26
9. Rendez-vousDans Mon Coeur, My Love
10. Summer Of ‘42
11. Yentl
12. Les Parapluies De Cherbourg
Encore
13. Les Moulins De Mon Coeur
14. Jazz Pianists Tribute
{youtube}SDlR-iJfy80{/youtube}
