Κοίτα να δεις ο Κινέζος. Ρε κοίτα να δεις ο Κινέζος. Απ' έξω η Λιοσίων ημίκλειστη σε φάση συγκέντρωσης, τα δε πεζοδρόμια σε σεβαστή ακτίνα καβαλημένα παντοιοτρόπως. Μέσα, ούτε τέταρτο του τετραγωνικού να ορίσεις, να ιδιωτεύσεις έστω και ψευδαισθητικά. Να ρουφάει ο διπλανός το οξυγόνο που σου αναλογεί και να σου φυσάει πίσω υποχρεωτικές εναλλακτικές. Ανταλλακτικότητα σε χάρντκορ εκδοχή, κάτι σαν κινέζικη μονάδα παραγωγής. Άντε τώρα να προλάβεις σαπόρτ, κι ακόμα κι αν προλάβεις δες, άκουσε και γράψε –ας μας συγχωρέσουν Pad Trio και Elephant Phinix.
Εδώ καλά-καλά δεν ήξερα τι εστί Κινέζος, που να φανταστώ τη διείσδυσή του και την κοσμοσυρροή. Ανασύρω τη βολική θεωρία περί κάποιων ανεξήγητων προτιμήσεων του εγχώριου κοινού, την τοποθετώ στη θέση της άγνοιάς μου και προχωρώ. Καθώς εισέρχονται οι τρεις Μασσαλιώτες δισκοθέτες που προσωποποιούν τον Κινέζο, ο χαμός. Στο πρώτο προηχογραφημένο σουινγκάρισμα των πνευστών, ο κακός χαμός. Στο δεύτερο και σε όλα τα επόμενα, του Ρουβά ο χαμός. Το σκρατσομπήτ σταθερά πουτανιάρικο. Σιγά κυρίες και κύριοι, ειρηνεύετε, να χαρείτε, ετοιματζίδικο σουίνγκ γυρίζουνε τα παιδιά, κάθομαι και σπίτι μου αν είναι έτσι κι ακούω με την άνεσή μου. Όχι πως με χαλάει η θωπεία αυτού του mid-tempo κοσμοπολίτικου σταρχιδισμού (με την καλή έννοια). Τις τσιρίδες δεν αντέχω, και το μπάκπακ του μπροστινού να με σφαλιαρίζει ρυθμικά.
Τα θηλυκά φωνητικά από κονσέρβα, οι ρίμες επίσης και η θέα τριών μαντραχαλάδων να κάνουν τις λιπ-σίνγκινγκ καβουρομάνες, ολίγον τι αστεία. Όχι εκνευριστικά αστεία, γιατί το λάιβ του Κινέζου λειτουργεί έτσι κι αλλιώς με μια μιξτέιπ λογική, αν και τα προβλήματα κορύφωσης γίνονται όλο και πιο επείγοντα. Είναι εμφανές, χρειάζεται κάποιος να τα πει, τώρα. Και το όνομα αυτού MC Taiwan(;). Το παραχέζει ομολογουμένως με τα «πάμε χέρια» και με την κινεζοαναφορικότητα (πόσες φορές επιτρέπεται να αναφωνήσει κάποιος “Chinese Man” σε μια βραδιά;)• ωστόσο σπρώχνει το κόλπο προς τις πρώτες στιγμιαίες κορυφώσεις ευδαιμονίας με “Skunk In The Air” και άλλα τινά –ταμάμ η ροή του, μα σε μικρές φέτες.
Στο μεταξύ τα μαστόρια από πίσω έχουν ζεσταθεί και δίνουν αφροκεντρικά μαθήματα ρυθμολογίας. Τώρα μάλιστα! Τι θέλετε; Τσιταρισμένη αφρικάνικη πολυρυθμία; Σκηνές ήχου από Σαμπαδρόμιο; Σκληρό dancehall; Όλα τους κατακούτελα, συνοδευόμενα από ανάλογη, αυστηρά υποκίτρινη βιντεογραφία και από αλλεπάλληλες εκρήξεις σωμάτων σε πλατεία και πατάρι. Τα δε θραύσματα, αντί να πέσουν χάμω, μένουν να αιωρούνται μ' ένα τρίσβαθο dubstep ρεμίξ του “Miss Chang”, καθώς ο Κινέζος επιστρέφει στη βάση του. Κι εδώ είναι που καταρρίπτονται και στην πράξη οι όποιες ενστάσεις περί αυθεντικότητας και δανειοληψίας, απ' τη στιγμή που το όλον σε πείθει πως δεν είναι απλά ένα άθροισμα των μερών του –ακόμα και στα πλαίσια του φαν και της αποχύμωσης, που όσο και να το κάνεις λειτουργούν με άλλη ιεράρχηση προτεραιοτήτων.
Παράκληση προς τη διοργάνωση, η οποία φαντάζομαι θα βρει υποστηρικτές διαφορετικών εκκινήσεων: την επόμενη φορά, αν θα υπάρξει, βάλτε από κάτω γρασίδι, κι από πάνω αστέρια. Κρίμα είναι...
{youtube}mPF-LI27SeE{/youtube}
