Τον ηγέτη τον Walkabouts ή τον προσπέρασε ο χρόνος ή εμείς. Αρχικά, με αφετηρία τις αρχές των '00s, το συγκρότημα έκανε μια μεγάλη διακοπή εργασιών, με συνέπεια το τελευταίο τους άλμπουμ (Travels In The Dustland, 2011) να μοιάζει σαν να μην είναι αληθινό. Ο ίδιος έβγαλε βέβαια μερικές επίσης σκόρπιες προσωπικές δουλειές, αλλά το σχήμα μοιάζει λίγο τελειωμένο καλλιτεχνικά, αποτέλεσμα ίσως του χωρισμού του ζεύγους Eckman-Torgerson. Πλέον ο πρώτος ζει στη Λιουμπλιάνα και η δεύτερη στην Αμερική και μερικοί πραγματικά αγαπημένοι δίσκοι από τα 1990s παραμένουν στα ράφια μας ως αποδείξεις μιας μπάντας που κάτι είχε να πει.
Όμως ο κύριος λόγος που ήθελα να πάω να δω τον Eckman στο Faust δεν ήταν το παρελθόν του, άλλωστε στην πιο πρόσφατη συναυλία των Walkabouts δεν παρευρέθηκα. Αφορμή αποτέλεσε η προ εξαετίας εμφάνισή του (με την Torgerson) στο Corto Maltese, μία από τις σπάνιες περιπτώσεις που έφυγες πραγματικά ικανοποιημένος από ένα ακουστικό live. Αυτό δυστυχώς δεν επαναλήφθηκε το βράδυ της Πέμπτης, ακόμα κι αν ο Eckman είχε προνοήσει να έχει μαζί του –στο μεγαλύτερο μέρος της συναυλίας– τον Bernard Kogovsek στην ηλεκτρική κιθάρα.
Η ένταση της τελευταίας κάλυψε λίγο τη φασαρία του μπαρ, αλλά δεν έσωσε σε καμία περίπτωση την εμφάνιση, για την οποία μπορούμε μάλλον να πούμε ότι μοιάζει σα να μη συνέβη ποτέ. Δεν ξέρω αν έχει να κάνει με τον χώρο και με το κοινό που συχνάζει εκεί, μιας κι αυτό αποτελούσε την πλειονότητα του (λίγου) κόσμου. Αλλά, αν ο Eckman αποχωρούσε σε οποιαδήποτε στιγμή της 90λεπτης παρουσίας του, κανείς πιστεύω δεν θα γύριζε το κεφάλι. Μπορεί την προηγούμενη φορά στο Corto να έγινε ακριβώς το αντίθετο, αλλά δεν μπορώ να είμαι σίγουρος αν οφείλεται στο ότι ο κόσμος είχε πάει εκεί θέλοντας να ακούσει τους δίσκους που ήδη είχε στην κατοχή του ή στο ότι το δίδυμο διεκδίκησε τότε σθεναρά την προσοχή, ζητώντας από όποιον ήθελε να συζητήσει ακατάπαυστα να αποχωρήσει, παίρνοντας πίσω το αντίτιμο του εισιτηρίου του.
Αυτό που έμεινε τελικά είναι ότι ακόμα και όταν ο Eckman άρχισε να τραγουδάει το “Jack Candy” –το πλέον χαρακτηριστικό τραγούδι των Walkabouts– δεν ακούστηκε ο παραμικρός ενθουσιασμός, γεγονός που παρατήρησα για πρώτη φορά στις τόσες που το έχω ακούσει ζωντανά. Ούτε λόγος βέβαια για κομμάτια όπως τα “Life Full Of Holes”, “Snake Mountain Blues”, “Grand Theft Auto”, “Snake Mountain Blues” κτλ. Ακόμα κι αν ξέθαψε το “Satisfied Mind” –από τον ομώνυμο δίσκο με διασκευές του 1993– μαζί με το απαραίτητο πολιτικό σχόλιο γύρω απ’ την κρίση, ο Eckman δεν προκάλεσε το παραμικρό γύρισμα του κεφαλιού προς τη σκηνή. Η παραγγελία του επόμενου ποτού και το γλέντι των εργαζομένων για το νικητήριο τρίποντο του Διαμαντίδη, συνέχισαν να κυριαρχούν...
Όπως λοιπόν συμβαίνει σχεδόν νομοτελειακά στις ακουστικές συναυλίες, πόσο μάλλον σε χώρους που δεν είναι αμιγώς μουσικοί –θυμηθείτε και την εμφάνιση του Jim Bob των Carter The Unstoppable Sex Machine στο Bartessera– ελάχιστοι ευχαριστήθηκαν το live του Chris Eckman στο Faust. Δεν ξέρω αν σε μια άλλη γωνία του χώρου μπορεί να είχα περισσότερη τύχη, ή έστω μια αίσθηση συναυλίας, πάντως, με ευθύνη και των δύο πλευρών (των πάνω και των κάτω από τη σκηνή) η βραδιά κρίνεται τουλάχιστον απογοητευτική.
{youtube}orWDLN1bN4Q{/youtube}
