Τόσο ο Τάσος Μαγιόπουλος από το Gagarin, όσο και ο Στέργιος Κοράνας από το Block33 πιστοποιούν στις ανταποκρίσεις τους ότι οι Therapy? το εννοούν όταν πατάνε στη σκηνή: τα χρόνια ίσως πέρασαν, δεν έχουν όμως ξεχάσει πώς να δίνουν πολύ ωραία live, ξέχειλα από εφηβική ορμή, διάθεση και τρέλα...
Παρασκευή 15/3, Αθήνα
του Τάσου Μαγιόπουλου
Έπειτα από διπλό ερώτημα φίλου, το οποίο μου είχε κινήσει την περιέργεια, περίμενα τη συναυλία των Therapy? την Παρασκευή για να εξάγω τα συμπεράσματά μου. «Θα έχει κανέναν εκτός της ηλικιακής γκαμας που πρόλαβε και τους έζησε;», ήταν η πρώτη ερώτηση. Ηλικιακά λοιπόν το λογικό ήταν κι αυτό που ίσχυσε: η πλειονότητα του κόσμου κυμαινόταν μεταξύ 28-35, όπερ σχολιαρόπαιδα όταν το Troublegum έκανε επίδειξη ισχύος στα charts και στις μουσικές τηλεοπτικές εκπομπές (ναι, υπήρχαν και τέτοιες κάποτε). Κατά τα άλλα, ευχάριστη έκπληξη αποτέλεσε πως δεν έλειψαν από το live ούτε οι μεγαλύτερες ηλικίες, ούτε όμως και παιδιά 20 με 25 χρονών. Τα οποία μπορεί μεν να έπιασαν τους Βορειοϊρλανδούς σε «δεύτερο χρόνο», τους εκτίμησαν πάντως αρκετά για να τραβηχτούν μέχρι το Gagarin και να διαθέσουν τον οβολό τους ώστε να τους απολαύσουν ζωντανά.
Η αρχή έγινε όμως με τους Wish Upon A Star. Αφενός έψαχνα ευκαιρία να τους παρακολουθήσω ζωντανά λόγω του ήχου τους, αφετέρου ήμουν περίεργος να δω πώς θα τους υποδεχόταν κοινό με πιο alt-rock προσανατολισμό. Η μπάντα κινήθηκε στις περιοχές που γνωρίζει, τουτέστιν προς Hot Water Music, Alkaline Trio και Against Me! κατεύθυνση. Και παρ’ όλα τα προβλήματα ήχου στην αρχή (δύσκολα διέκρινες μπάσο και δεύτερη κιθάρα από το μπούκωμα, η κατάσταση βελτιώθηκε πάντως στη συνέχεια), καταφέρανε να πάρουν τον κόσμο με το μέρος τους, χάρη στο κέφι και την ενέργειά τους. Τα διπλά φωνητικά δίναν και πέρναν, οι πανκ ρυθμοί λειτούργησαν ως στυλοβάτης της όλης εμφάνισης, ενώ μερικές πιο μελωδικές στιγμές σαν το “Reaching The Shore” σπάσανε πολύ ευχάριστα τη γενικότερη τραχύτητα των περισσοτέρων κομματιών. Το ότι οι Wish Upon A Star καταφέρανε να κάνουνε ανθρώπους που δεν τους γνωρίζανε να κουνιούνται στους ρυθμούς τους, σίγουρα τους τιμά.
Βεβαίως και οι Therapy? έκαναν έναρξη με τη διασκευή στο “Isolation” των Joy Division που –όπως έχει αποδειχθεί και από παλαιότερες εμφανίσεις τους στη χώρα μας– πάντα καταφέρνει να ξεσηκώσει το εγχώριο κοινό. Αμέσως μετά επιβεβαιώσαμε πως «happy people have no stories», ενώ στη συνέχεια το “Living In The Shadow Of The Terrible Thing” και το “Why Turbulence?” (από το τελευταίο τους άλμπουμ A Brief Crack Of Light) μας επανέφεραν για λίγο στο σήμερα, με τρόπο εκρηκτικό. Η επιστροφή όμως σε παλαιότερες ημέρες έγινε άμεσα, μιας και τόσο το “Unbeliever” (από το Troublegum), όσο και τα γεμάτα αγκάθια riffs του “Misery” προσφέρανε στον κόσμο κάτι από αυτά που είχε έρθει να ακούσει.
Το τελευταίο κομμάτι από το High Anxiety, “Rust”, έδειξε με τα σκληρά του ακόρντα τον μετα-grunge χαρακτήρα που υιοθέτησε το συγκρότημα στο πρώτο μισό των '00s, ενώ το “Teethgrinder” μας πήγε ταξίδι στις πρώιμες μέρες τους, με τον κόσμο να χοροπηδάει και να χορεύει εκστασιασμένος. Από εκεί και πέρα η συναυλία έμοιαζε με greatest hits μανιφέστο από μεγάλες και αγαπημένες Therapy? στιγμές, όπως τα “Epilepsy”, “Die Laughing” –όπου ο κόσμος έκανε sing-along και ο Andy Cairns γύρισε το μικρόφωνό του προς εμάς για το τέλος του– το “Diane” στην πιο Husker Dü συναυλιακή του βερσιόν, το “Turn”, το “Knives” και το “Stop It You’re Killing Me”. Και κάπου εκεί σύντομη αποχώρηση από τη σκηνή κι επιστροφή για encore με “Nausea”, “Meat Abstract”, “Nowhere”, “Screamager” και “Potato Junkie”. Κάπου ενδιάμεσα σε αυτά φρόντισαν επίσης να στριμώξουν και τις διασκευές τους στο “Where Eagles Dare” των Misfits και στο “I Wanna Be Your Dog” των Stooges.
Σε σχέση με την εμφάνισή τους στο Κύτταρο το 2010, όταν και έδωσαν βάση στην προώθηση του Crooked Timber, οιTherapy? ήρθαν αυτή τη φορά στην Αθήνα με σαφή διάθεση ικανοποίησης του κοινού για παλιές, γνώριμες μελωδίες και όχι τόσο για προώθηση του νέου υλικού. Άσχετα όμως από τη setlist που διαλέγουν κάθε φορά, μια σταθερά παραμένει με τους Βορειοϊρλανδούς: ξέρουν να δίνουν πολύ ωραία live, ξέχειλα από εφηβική ορμή, διάθεση και τρέλα.
Επιστρέφοντας λοιπόν στη διπλή ερώτηση που ανέφερα στην αρχή του κειμένου, στην απορία εάν «θα μπορούν ακόμα να αποδώσουν το παλιό τους υλικό ικανοποιητικά» η απάντηση είναι ένα εμφατικό «ναι»!
Σάββατο 16/3, Θεσσαλονίκη
του Στέργιου Κοράνα
Με νέο άλμπουμ στις αποσκευές, οι Βορειοϊρλανδοί ήρθαν να μας επισκεφτούν στον γνωστό μας πολυχώρο. Τους είχα δει και την προηγούμενη φορά που πέρασαν από τη Θεσσαλονίκη και είχα έτσι τον πήχη αρκετά ψηλά ως προς τι να περιμένω. Αλλά η ξαφνική κακοκαιρία μας τα χάλασε λίγο...
Θεωρούσα ότι θα έβρισκα ένα Block33 γεμάτο ως εκεί που δεν πάει, προς έκπληξή μου όμως συνέβη το αντίθετο. Ναι μεν η προσέλευση αυξήθηκε με το τέλος των support σχημάτων, και πάλι όμως ίσα που γέμισε τελικά ο μισός χώρος (και κάτι παραπάνω). Το αποδίδω σε δύο αιτίες: από τη μια, οι καιροί στους οποίους βρισκόμαστε• από την άλλη ο... καιρός, μιας και η θερμοκρασία σημείωσε απίστευτη πτώση την Παρασκευή, κάτι που ίσως κράτησε τελικά κάποιον κόσμο μέσα.
Όπως κι αν έχει, στις 21.40 υποδεχτήκαμε τους Jaw Bones, το πρώτο opening act της βραδιάς. Οι Κάτω Γνάθοι (sic) λοιπόν, με εξέπληξαν ευχάριστα (δεν τους είχα ξανακούσει μέχρι εκείνη τη μέρα): γιατί σ' ένα σχετικά άδειο ακόμα Block33, έβγαλαν απίστευτη ενέργεια. Το παίξιμό τους θα το χαρακτήριζα υποδειγματικό, μου άφησαν δε την εντύπωση ότι ήθελαν να ευχαριστήσουν μέχρι και τον τελευταίο άνθρωπο που βρέθηκε εκεί το Σάββατο. Είναι πραγματικά κρίμα που δεν είχε πάει περισσότερος κόσμος από την αρχή, το άξιζαν.
Μετά από ένα ημίωρο σετ, οι Jaw Bones μας καληνύχτισαν και παρέδωσαν τη σκηνή στους Semen Of The Sun. Εδώ τα πράγματα αντιστράφηκαν λίγο: παρότι το γκρουπ μουσικά είναι πιο κοντά στους Therapy?, δεν έδειξε να βρίσκεται σε ιδιαίτερα καλή μέρα –υπήρχε μια εμφανής αντίθεση, αν είχες παρακολουθήσει πιο πριν τους Jaw Bones. Κι αυτοί κράτησαν πάντως το support σετ τους στη μισή ώρα, κι έτσι, μετά από ένα διάλειμμα, είδαμε τους Βορειοϊρλανδούς κάπου στις 22.45.
Οι Therapy? ξεκίνησαν με τη διασκευή στο “Isolation” των Joy Division και παρουσίασαν συνολικά ένα ισορροπημένο και πολύ δυνατό σετ, με χαρακτήρα «best of». Και τήρησαν βέβαια την παράδοση να αφιερώνουν το “Die Laughing” σε κάποιον μουσικό που μας άφησε χρόνους πρόσφατα. Την προηγούμενη φορά ήταν ο Michael Jackson, αυτή τη φορά ο Clive Burr των Iron Maiden, που μας άφησε την περασμένη εβδομάδα (στον Kurt Cobain το αφιερώνουν έτσι κι αλλιώς).
Η απογείωση της βραδιάς ήρθε στο τελευταίο ημίωρο –ας το πούμε κι encore, μιας και έφυγαν στο μεταξύ για δυο λεπτά από τη σκηνή. Εκεί μας έπαιξαν απανωτά τα “Nausea”, “Nowhere”, “Screamager”, “Where Eagles Dare” (διασκευή σε Misfits) κι ένα medley του “Potato Junkie” με το “I Wanna Be Your Dog” των Stooges. Επίσης, έτσι όπως έκλειναν, αναγνώρισα και την εισαγωγή του “Run To The Hills” των Iron Maiden, προφανώς σαν δεύτερη αφιέρωση στον εκλιπόντα Clive...
Ήταν σε γενικές γραμμές μια ωραιότατη σαββατιάτικη συναυλία. Να πω και την αμαρτία μου, ίσως να μην το είχα ευχαριστηθεί τόσο αν το Block33 ήταν ασφυκτικά γεμάτο, είναι ωστόσο αδικία και για τους διοργανωτές και για τις μπάντες να μην έχουν τον κόσμο που τους πρέπει, όταν –αντίστοιχα¬– στήνουν ένα σωστό event και παίζουν τόσο καλά. Till next time...
Σημ.: στον Βαγγέλη Νεοφώτιστο ανήκουν μόνο οι φωτογραφίες των Therapy?, όχι εκείνες των support σχημάτων.
{youtube}mup6QoxODkU{/youtube}
