Αν μετράω καλά, αυτή ήταν η τέταρτη εμφάνιση των Mono στη χώρα μας: έχοντας δει μόλις μία πριν 3-4 χρόνια, μπορώ να πω ότι το βράδυ της Παρασκευής ήταν κλάσεις ανώτεροι. Πάντως, ακόμα και στην προ ετών εμφάνισή τους στο Fuzz που είχε βασιστεί στην κλασικότροπη στροφή του τότε δίσκου τους (Hymn To The Immortal Wind, ο οποίος είχε αγαπηθεί παράφορα απ' τους περισσότερους συντάκτες του Avopolis), είχα τονίσει ότι μπορεί να μην με πείθει η ανανέωσή τους, αλλά στη σκηνή παραμένουν μια απ’ τις πιο δεμένες post-rock μπάντες που μπορείς να πετύχεις στον δρόμο, αποτέλεσμα των ατελείωτων περιοδειών που πάντα κάνουν. Για την ιστορία, από κοντά ακολουθούν οι Red Sparrowes (οι GYBE! αποτελούν ιδιαίτερη περίπτωση και δεν τους λαμβάνω υπόψη στον συγκεκριμένο συλλογισμό).
Το κουαρτέτο ανέβηκε λοιπόν στη σκηνή κατά τις 10.30 έχοντας ένα σχεδόν γεμάτο Κύτταρο απέναντί του, το οποίο (όπως κάθε φορά) είχε μεν μικρό μέσο όρο ηλικίας, αλλά κατά κάποιον τρόπο ήξερε να επιβραβεύει τις καλές στιγμές της βραδιάς. Κι αυτές άργησαν να έρθουν, να πω την αλήθεια. Μπορεί απ’ τη μια να μην βοηθούσε το ηχοσύστημα –είναι αλήθεια ότι ζορίστηκε αρκετά, σε σημείο να χαθούν για λίγο μέχρι και τα ντραμς– αλλά σίγουρα ο καινούργιος, πιο καθαρός ήχος των Ιαπώνων πολύ συχνά παύει να είναι λυρικός και γίνεται απλά μελό. Έτσι μου φάνηκε και η τελευταία τους κυκλοφορία For My Parents, όπου η συμμετοχή της Wordless Music Orchestra πιστεύω ότι περισσότερο αφαίρεσε από τη μουσική τους, παρά της πρόσθεσε κάτι. Η αποχώρησή τους βέβαια απ' την αγκαλιά του Albini αποδεικνύει ότι θέλουν να πάνε κάπου αλλού μουσικά και περισσότερο δυσκολευόμαστε εμείς (ως ακροατές) να τους ακολουθήσουμε, πάρα οι ίδιοι να γράψουν και να παρουσιάσουν το καινούργιο τους υλικό. Αυτά σκεφτόμουν τουλάχιστον στο πρώτο ημίωρο της 90λεπτης συναυλίας τους.
Γιατί μετά από λίγο συνειδητοποίησα ότι μάλλον κάτι κάνουν σωστά, σχεδόν αριστουργηματικά, καθώς σε αναγκάζανε να ακούσεις στα αλήθεια τι βγαίνει απ’ τα ηχεία. Όσο η έξοχη Tamaki Kunishi μένει μακριά απ' το πιάνο και ασχολείται αποκλειστικά με το μπάσο, η μπάντα πετάει φωτιές. Η ίδια κινείται λες και παίζει γραμμές από δίσκους του Mayfield, ενώ την περισσότερη ώρα επιλέγει έναν τραχύ, πανκ ήχο, που αν κολλήσει στο αυτί σου δεν θες να σταματήσει ποτέ. Προφανώς οι δύο κιθάρες είναι εκείνες που παραμένουν μπροστά στο όλο αποτέλεσμα, αλλά η Kunishi δίνει αυτό το βαθύπνοο, κάπως απόκοσμο κλίμα στα καλά τους κομμάτια. Κάπως έτσι, η επόμενη ώρα πέρασε χωρίς ανάσα (κι ευτυχώς το ίδιο συνέβη στους περισσότερους και σταμάτησε η ενοχλητική πολυλογία) και ουσιαστικά έβγαλε άκυρες αρκετές απ’ τις ενστάσεις μου, αφού το “Everlasting Light” που αποτέλεσε το φινάλε της βραδιάς (με μια επιφύλαξη, ας με συγχωρέσουν κι ας με διορθώσουν οι φανατικοί) υπήρξε κάτι πέρα από λυρικό και σίγουρα όχι μελό.
Μόλις ολοκλήρωσαν το σετ τους, έκαναν μια βαθιά υπόκλιση και έφυγαν αμέσως απ’ τη σκηνή ακόμα κι αν ο κόσμος επέμενε για λίγο ακόμα. Δυστυχώς δεν παίζουν ποτέ encore απ’ ότι έχω καταλάβει, αλλά δεν πιστεύω ότι ήταν κι απαραίτητο. Τελικά μπορεί να μην ακούμε πια τους δίσκους τους –τουλάχιστον όχι σοβαρά– όμως επί σκηνής οι Mono μπορούν να γίνουν σαρωτικοί, αποφεύγοντας αρκετά από τα κλισέ τους ήχου τους.
{youtube}obF2Z5ML0nA{/youtube}
