Δύο διαδοχικά live έδωσε η Chinawoman στην Αθήνα (Σάββατο και Κυριακή) και κατέγραψε ισάριθμα sold-out. Βεβαίως, η χωρητικότητα του Six d.o.g.s. δεν είναι και από τις μεγαλύτερες, τούτο όμως ελάχιστα μειώνει την επίδοση (ούτως ή άλλως σπάνια στις μέρες μας). Όσο για το πώς διαμορφώθηκε μια τέτοια δυναμική, ανήκω σε όσους έμειναν με την απορία –και το γεγονός ότι η τιμή της προπώλησης κρατήθηκε στα απολύτως λογικά επίπεδα των 12€, δεν είναι επαρκές ως μοναδικό αίτιο.
Εν πάση περιπτώσει, για την παραπάνω εξέλιξη είχα ενημερωθεί από την προ ημερών παραίνεση του αρχισυντάκτη Συμβουλίδη: «Να πας νωρίς, γιατί πάει για sold-out», μου είχε γράψει σε σχετικό mail. Συνεπής με την ασυνέπειά μου, ωστόσο, βρέθηκα στην Αβραμιώτου γύρω στις 10, κάτι που σημαίνει αφενός πως το Six d.o.g.s. ήταν ήδη γεμάτο –και επομένως η όποια απόπειρα να προσεγγίσω τον κυρίως χώρο έμεινε στο επίπεδο της σκέψης– αφετέρου πως η Εύη Κουρτίδου (η οποία είχε αναλάβει το support της Κυριακής), βρισκόταν ήδη επί σκηνής.
Έχοντας στα σκαριά έναν πρώτο προσωπικό δίσκο, η Κουρτίδου παρουσίασε τα τραγούδια της συνοδεία μόνο της κιθάρας της. Αργά, ηλεκτρικά ακόρντα εναλλάσσονταν το ένα με το άλλο, προσπαθώντας να αντλήσουν δραματικότητα από αυτούς τους απλωμένους χρόνους. Ίσως αν η ενορχήστρωση ήταν πιο πλούσια (έστω και στοιχειωδώς), να βρισκόταν τρόπος ώστε να πλαισιωθεί αποτελεσματικά η καλοδουλεμένη φωνή της ερμηνεύτριας, η οποία δικαίως τραβούσε την προσοχή, και η εντύπωσή μου να ήταν διαφορετική –διότι από τη γραφή της Κουρτίδου δεν έλειπαν τα καλά στοιχεία. Ωστόσο η μία και μοναδική κιθάρα και ο σχετικά απλοϊκός χειρισμός της, νομίζω πως στένευε υπερβολικά το πλαίσιο και απέκλειε κάθε ενδεχόμενο έκπληξης. Ακόμα και τη φορά που επιχείρησε να γίνει κάπως πιο περιπετειώδης, εισάγοντας παραδοσιακές πινελιές, το αποτέλεσμα δεν βρήκε τη δυναμική που έψαχνε.
Αρκετά αργότερα (που σημαίνει με σημαντική καθυστέρηση μεταξύ των δύο σετ), βγήκε στη σκηνή η Chinawoman με τους δύο συνοδοιπόρους της, έναν Ιταλό κιθαρίστα κι έναν Σκοτσέζο ντράμερ –η ίδια, εκτός των φωνητικών, ασκούνταν εναλλάξ σε keyboards και κλασική κιθάρα. Και νομίζω πως (εν μέρει τουλάχιστον) δικαιολόγησε τον ντόρο που έγινε γύρω από το όνομά της. Μου φάνηκε δηλαδή πως, στη ζωντανή τους εκδοχή, οι λιτές συνθέσεις της Michelle Gurevich αποκτούσαν έναν κάπως διαφορετικό αέρα, ένα πιο γεμάτο και ζωηρό χρώμα. Δεν συνέβαινε βεβαίως τίποτα το συγκλονιστικό και ήταν αρκετές οι φορές όπου αυτή η λιτότητα φλέρταρε με την απλοϊκότητα· κι όμως οι συνθέσεις (κάποιες συνθέσεις έστω) έμοιαζαν περισσότερο γεμάτες, σαν να είχαν γραφτεί για να εκτελούνται στη σκηνή και όχι σε ένα στούντιο.
Η ίδια η Chinawoman ήταν άνετη, πρόσχαρη (αστειευόμενη αρκετές φορές με το κοινό), απέφυγε τις όποιες ερμηνευτικές υπερβολές, ενώ καθοδηγούσε διακριτικά τους άλλους δύο με τη χαρακτηριστική, χαμηλότονη φωνή της. Στο αμιγώς μουσικό σκέλος ίσως ο κιθαρίστας να ήταν εκείνος που επωμίστηκε το μεγαλύτερο βάρος των εκτελέσεων, ενώ μάλλον στα πλην καταχωρείται η αίσθηση που μου δημιουργούσε κάποιες φορές ο τρόπος με τον οποίον χειριζόταν τα προηχογραφημένα μέρη, αφήνοντάς τα να υποσκελίζουν τα ζωντανά.
Παίζοντας για περίπου μιάμιση ώρα ένα σετ που προφανώς περιείχε κομμάτια και από τις δύο δουλειές της (και βεβαίως τις επιτυχίες τις οποίες περίμενε ο κόσμος –τα “Party Girl” και “Lovers Are Strangers”), η Chinawoman μπορεί να μην εντυπωσίασε κανέναν, νομίζω ωστόσο πως ικανοποίησε τόσο τους πιστότερους των φίλων της, όσο και αυτούς που την περίμεναν με το φτυάρι στη γωνία (όπως η αφεντιά μου). Διότι μπορεί να έχω χίλιες ενστάσεις για την ίδια τη μουσική της, τελικά όμως σε ένα live ίσως να μην έχει τόση βαρύτητα το τι γίνεται σε επίπεδο μουσικής τοποθέτησης, αλλά το πώς γίνεται ό,τι γίνεται. Κι εδώ το πρόσημο υπήρξε σαφώς θετικό.
{youtube}2AnAAkTOyrs{/youtube}
