Αν μη τι άλλο ο Kadebostan, το «μυαλό» δηλαδή πίσω από τους National Fanfare Of Kadebostany, τα έχει σκεφτεί όλα περί της προσωπικής του δημοκρατίας. Στην έναρξη της συναυλίας ακούστηκε ο ύμνος της, το δεξί χέρι των μελών της μπάντας είχε τοποθετηθεί στην περιοχή της καρδιάς, η σιγή τηρήθηκε, ενώ οι επίσημες στολές της πεντάδας ήταν σαν να είχαν ξεπηδήσει από ταινία εποχής. Περιτύλιγμα άψογο, ενώ και η ουσία δεν φαινόταν να λείπει από τη μπάντα μιας και –εκτός από τον πρόεδρο της χώρας– συναντούσαμε επί σκηνής την τραγουδίστρια τους, τον επί των εγχόρδων (κιθάρα και μπάσο, ανάλογα με το κομμάτι) καθώς και δυο πνευστούς, υπεύθυνους για το τρομπόνι και το σαξόφωνο. Πίσω τους στέκανε περήφανες δυο λευκές σημαίες, τοποθετημένες χιαστί η μία στην άλλη. Πλήρες το στήσιμο.
Μετά λοιπόν τον ύμνο της χώρας, το Gazarte γέμισε με μια πιανιστική μελωδία και μια υπέροχη γυναικεία φωνή, που μας οδήγησαν με ακρίβεια στο ξέσπασμα των πνευστών λίγο μετά. Από το επόμενο δε κομμάτι ξεκίνησαν και οι προβολές των βίντεο επί των προαναφερθέντων σημαιών. Ωραία πινελιά, η οποία –σε συνδυασμό με το light show– δημιουργήσανε ένα όμορφο συνοδευτικό πλαίσιο για τη μουσική των National Fanfare Of Kadebostany.
Ο ήχος τους ανακατεύει τη lounge διάθεση με τη house ρυθμολογία και τις ανατολίτικες επιρροές, προσθέτοντας μια ποπ διάσταση. Παρουσιάζει ενδιαφέρον στο πρώτο άκουσμα, αλλά με το πέρασμα της ώρας η συναυλιακή του εκδοχή άρχιζε να δείχνει σημάδια κόπωσης: ειδικά στα instrumental, όπου επικεντρωνόσουν αποκλειστικά στη μουσική, η τελευταία δεν διαφοροποιούταν αρκετά για να σε κρατά σε εγρήγορση. Αντίθετα, τα τραγούδια ανέβαιναν επίπεδο χάρη στην ερμηνεύτρια του γκρουπ, η οποία είτε βασιζόταν στην υπέροχη φωνή της, είτε επιχειρούσε το δικό της –ιδιόμορφο μεν, όχι άσχημο δε– ραπάρισμα. Σαφώς από τα μεγαλύτερα ατού στην εμφάνιση των Kadebostany.
Όπως ανέφερε χαρακτηριστικά η διπλανή μου όταν ακούστηκαν οι πρώτες νότες του “Walking With A Ghost”, «όλοι αυτό ήρθαν να ακούσουν». Κάτι που έκανε την επιλογή του συγκροτήματος να το ρίξει στην αρένα πριν ακόμα τα μισά της εμφάνισής του περίεργη. Το κοινό φυσικά το απόλαυσε δεόντως, τηρώντας απόλυτη ησυχία ώστε να ρουφήξει την κάθε στιγμή του. Όταν όμως τελείωσε, μια μεγάλη μερίδα των θεατών θεώρησε ίσως πως είχε τελειώσει και ο λόγος της παρουσίας τους στο Gazarte, ξεκινώντας την κουβεντούλα με την παρέα τους και δημιουργώντας μια ενοχλητική βαβούρα.
O Kadebostan πάντως έδειξε να γνωρίζει πώς να χειρίζεται το κοινό, μιας και –εκτός από την έξυπνη εναλλαγή μεταξύ των ιδιαίτερα ήρεμων στιγμών του live και των πιο ενεργητικών– φρόντιζε να βάζει τον κόσμο στο παιχνίδι είτε με το να συνομιλεί μαζί μας, είτε με έξυπνα τρικ σαν το «Hey!» που μας έβαλε να φωνάξουμε παρατείνοντας το δεξί μας χέρι σε ένα συγκεκριμένο σημείο της συναυλίας. Όπως δήλωσε και ο ίδιος, ήμασταν καταπληκτικοί και θα ήθελε να παίξουν περισσότερα κομμάτια για μας, αλλά δυστυχώς έχουν μόνο έναν δίσκο. Είχε πάντως λύση και γι' αυτό, ξεκινώντας να ξαναπαίζει τα ίδια τραγούδια από την αρχή. Προσωπικά το βρήκα περιττό ως κίνηση, ο κόσμος όμως έδειξε να αντιδρά ακόμα πιο ένθερμα, οπότε η εκτίμηση του συμπαθούς «Προέδρου» μάλλον αποδείχτηκε σωστή.
Συνολικά οι National Fanfare Of Kadebostany απέδειξαν ότι επί σκηνής έχουν τον τρόπο τους και η απόδοσή τους κρίνεται ως ικανοποιητική. Αυτό που για την ώρα τούς λείπει είναι περισσότερες συνθέσεις με τη δυναμική ενός “Walking With A Ghost”, οι οποίες θα καταφέρουν να υποστηρίξουν πιο ολοκληρωμένα μια ζωντανή εμφάνιση.
{youtube}TRubFozFBM4{/youtube}
