Δεν ήταν πολύς ο κόσμος που συνέρρευσε την Παρασκευή το βράδυ στο Fuzz για να ακούσει τον Paul Banks: τριακόσιοι και κάτι άνθρωποι μαζεύτηκαν για να δουν εκ του σύνεγγυς τη φωνή των Interpol και δεν μπορώ να πω ότι έφυγαν κι απολύτως ευχαριστημένοι.
Ίσως πιο ικανοποιημένοι απ’ όλους να έμειναν οι Wheatman –η support μπάντα της βραδιάς– καθώς απέδειξαν πως έχουν μέλλον, με έναν τραγουδιστή μεταξύ Sivert Ηøyem και Dave Gahan (αλλά με λίγο παραπάνω θεατρινισμό στην κινησιολογία του) και με μια σφιχτοδεμένη ρυθμική section, η οποία συνομιλούσε άψογα σε όλα τα επίπεδα με τον δεύτερο κιθαρίστα.
Ο Banks βγήκε στη σκηνή στις 10.30 και ξεκίνησε το live με το “Unwind”, από το πρώτο σόλο πόνημα του, το Julian Plenti Is Skyscraper (2009). Παραβιάζω τον «κανόνα» που λέει «δεν πας να δεις κάποιον αν πρώτα δεν έχεις ακούσει το τελευταίο του άλμπουμ» και αποφασίζω να πάρω την πρώτη γεύση από κοντά.
Αλλά η πρώτη γεύση αποδεικνύεται κρυάδα ολκής: τα νέα τραγούδια δεν είναι αντάξια εκείνων του πρώτου άλμπουμ (για αντάξια των αντίστοιχων των Interpol ούτε λόγος…) και τελικά αυτό που κρατάει τον κόσμο ζεστό είναι μερικά σκόρπια τρίλεπτα, όπως το “Fun That We Have”, το “Only If You Run” και το “Skyscraper” στο encore. Ενδεικτικό του πόσο μέτρια ήταν η βραδιά (χωρίς να φταίει ο Banks για κάτι τέτοιο, στο κάτω-κάτω αυτά τα τραγούδια έχει, αυτά παίζει), η σπίθα δεν κατάφερε να ανάψει ούτε με το κλείσιμο του “Games For Days”, του καλύτερου κομματιού που έβγαλε ποτέ ο 34χρονος κιθαρίστας.
Εντωμεταξύ, ο κόσμος τελικά είναι πολύ πιο έξυπνος απ’ ότι ίσως πιστεύουν ορισμένοι. Κι έτσι κανείς δεν τρώει εύκολα το όποιο «καροτάκι», ειδικά όταν πλέον υπάρχει το ίντερνετ κι ένα site σαν αυτό του setlist.fm, όπου μπορείς ανά πάσα στιγμή να πληροφορηθείς ποια και πόσα τραγούδια ερμήνευσε ο κάθε καλλιτέχνης στις 10-15 προηγούμενες συναυλίες του. Ώστε να κρίνεις εσύ ο ίδιος αν και κατά πόσο πρέπει να έχεις αυξημένες προσδοκίες για να ακούσεις ένα “PDA” ή ένα “Slow Hands” σε ένα σόλο live του Banks...
{youtube}f-c1l9JcdSI{/youtube}
