Ψηλόλιγνος ξανθός με φράντζα να πέφτει μπροστά στο πρόσωπό του στη μία κιθάρα. Στην άλλη κιθάρα, μουσάτος με τραγιάσκα σαν αυτή που φορούν οι ναυτικοί και κάποιοι hipsters. Στο μπάσο παχύ μούσι και κοκάλινα γυαλιά, χιπστερικά κι εκείνα (τι να κάνουμε, στο 2013 είμαστε…). Βιολί και πλήκτρα από μία χαριτωμένη κοπελιά με λεπτά χαρακτηριστικά και ξανθή στα χρώματα. Εντάξει, στη σωστή συναυλία βρισκόμαστε, δεν μπορεί παρά από τη Δανία να είναι αυτοί επάνω στη σκηνή –αν είναι και από το Άαρχους, ακόμη καλύτερα!
Σε χρόνο dt έγιναν γνωστοί οι Tales Of Murder And Dust, ο Πάνος Πανότας μάς τους υπέδειξε και μάς τους έμαθε μέσω μιας κριτικής του, και, πριν καλά-καλά το καταλάβει και το ίδιο το συγκρότημα, βρέθηκε στη χώρα μας για τρεις συναυλίες: πρώτα στη Λάρισα, μετά στη Θεσσαλονίκη, τελευταία στάση στην Αθήνα, όπου και έπαιξαν κάτι παραπάνω από μία ώρα. Το σεξτέτο συμπληρωνόταν από ντράμερ κι έναν βοηθητικό σε κάθε λογής κρουστά γεμίσματα –μαράκες, ντέφι και λοιπά ζωτικά– κάθε άλλο δηλαδή από τον φίλο της μπάντας που έρχεται σαν τσόντα για να δει τη χώρα, με αντάλλαγμα να κάνει «κάτι» επάνω στη σκηνή. Ο ήχος ήταν ιδιαίτερα περιεκτικός σε αναφορές, έξυπνα βαλμένες στο γενικό ψυχεδελικό πλαίσιο. Ουκ ολίγες φορές οι κιθάρες των Δανών φλέρταραν με το post-rock, ενώ η σκοτεινή γοτθική ατμόσφαιρα στιλ Tindersticks ή Sixteen Horsepower έκανε διαρκώς αισθητή την παρουσία της, το ίδιο και η κινηματογραφική αύρα που έφερναν οι ήχοι και οι εικόνες από οικείες spaghetti western ταινίες.
Οι Tales Of Murder And Dust έχουν κυκλοφορήσει μόνοι τους (και ψηφιακά) ένα EP με τίτλο Peyote κι ένα άλμπουμ, το Hallucination Of Beauty, το οποίο και πουλούσαν σε περιορισμένο και χειροποίητης κοπής βινύλιο στο Six d.o.g.s., για να πάρουν και οι άρρωστοι τη δόση τους… Ξεκίνησαν την εμφάνισή τους με το “Creeping Wave” από το πρώτο, έπαιξαν μεγάλο μέρος του υλικού τους, ενώ μας φιλοδώρησαν και με δύο καινούργια κομμάτια. Δεμένη μπάντα αναμφίβολα, ήξερε από πού ξεκινούσε και πού ακριβώς ήθελε να πάει και στο ταξίδι αυτό μας έβαλαν σε ένα trance που φαντάζομαι πως για κάποιους ήταν ό,τι ακριβώς ήθελαν να αποκομίσουν σαν κέρδος από μία τέτοια βραδιά. Για άλλους όμως –και μιλάω για τον εαυτό μου κυρίως, ελπίζω να εκπροσωπώ κι ένα κομμάτι ακόμη των 50 πάνω/κάτω παρευρισκομένων– η συναυλία, παρότι σε γενικές γραμμές καλή, δεν είχε τις απαιτούμενες κορυφώσεις: επρόκειτο για μια ασφαλή και μονότονη προς το τέλος της κούρσα, σε γνώριμα χωράφια.
Με την προβολή ταινιών στην οθόνη πίσω από το γκρουπ (οπωσδήποτε έδιναν πόντους στη γενικότερη εικόνα) και με τους μουσικούς να αποδίδουν αφοσιωμένα τις με φροντίδα συναρμολογημένες συνθέσεις, η συναυλία κύλησε με συγκρατημένο σασπένς και με την αίσθηση ότι –όσο εξαιρετικά κι αν ακούγονταν όλα αυτά– είναι προαπαιτούμενο να αρέσκεσαι να πέφτεις συχνά-πυκνά (και στο μέτρο του δυνατού) στο πηχτό σκοτάδι ενός λυσεργικού ήχου, που μπορεί να σε στείλει είτε στον έβδομο ουρανό, είτε σ’ έναν κακό εφιάλτη. Αλλά έτσι συνέβαινε πάντοτε με τα trips, κανείς δεν είναι σε θέση να σου εγγυηθεί για το τελικό αποτέλεσμα…
Τη συναυλία άνοιξαν οι Ghone, οι οποίοι απαρτίζονται βασικά από ένα άτομο, τον Γιάννη από την Catch The Soap, που διοργάνωσε τη βραδιά στην πόλη μας. Στο σετ του έπαιξε με μια ηλεκτρική κιθάρα και μια σειρά από εφέ που δημιουργούσαν μια ambient drone ατμόσφαιρα, ελαφρώς άρρωστου τύπου, η οποία παρουσίαζε πολλές φορές ενδιαφέρον. Στη δική του περίπτωση, πάντως, το άκουσμα προϋπόθετε την εμπειρία του ακροατή σε ανάλογους ήχους: απαιτούσε προϋπηρεσία σε δύσβατους κι απόκρημνους ηχητικούς κανόνες και δεν ήταν τόσο ανοιχτό σαν μουσική πρόταση, όσο εκείνο των Δανών. Δεν ξέρω αν ταίριαζε λοιπόν ο Ghone με όσα ακολούθησαν, όμως δεν ήταν καθόλου άσχημα που είχαμε την ευκαιρία να ακούσουμε την πρότασή του.
Setlist
Creeping Wave
Hypnotized Narcissist
On My Mind
Trembling
Desert Flower
Laid Bare
Dead Eyes
Love Is Gambling
In Apathy
When She Takes A Hold Of You
Silence
{youtube}YBnEF67_20M{/youtube}
