Οι Twilight Sad είναι από εκείνες τις μικρές μπάντες που αθόρυβα βγάζουν από ικανοποιητικούς μέχρι πολύ καλούς δίσκους, παίρνουν καλές κριτικές, έχουν κοινό το οποίο τις αντιμετωπίζει ως το κρυμμένο διαμάντι που θα εμφανίσουν όποτε χρειαστεί στις νεότερες γενιές, αλλά κάτι σε κρατάει από το να τους αγαπήσεις πραγματικά ή να τους θυμάσαι ανά πάσα στιγμή.
Ο πρώτος –και καλύτερός τους– δίσκος (Fourteen Autumns & Fifteen Winters, 2007) είχε υπονοήσει άλλα πράγματα. Και μάλλον πιο σημαντικά. Πέρα όμως από αυτό, ακόμα κι αν η δεύτερη κυκλοφορία (Forget The Night Ahead, 2009) παραλίγο να τους διαγράψει οριστικά απ' τη μνήμη μας, κατάφεραν πέρσι να προσθέσουν πλήκτρα χωρίς «απώλειες» στην ποιότητα των τραγουδιών τους (βλ. Editors). Γι’ αυτόν άλλωστε τον λόγο φώναξαν τον βετεράνο σε τέτοια θέματα Andrew Weatherall, ο οποίος έφτιαξε στους Σκωτσέζους ένα αξιοπρεπέστατο wall of sound, ώστε να μπορέσουν να φανερώσουν τον Radiohead meets Mogwai meets Cabaret Voltaire ήχο τους. Πιθανότατα οι Radiohead να εμφανίζονται παραπάνω από το επιθυμητό ως επιρροή, χάρη πάντως σ' αυτούς έγραψαν το “Sick”, το πιο κολλητικό τραγούδι του No One Can Ever Know (2012). Δυστυχώς δεν συμφωνούν μαζί μου, γιατί το παρέλειψαν απ’ τη σχετικά σύντομη εμφάνισή τους στο Koo-Koo την περασμένη Πέμπτη.
Αλλά ας τα πάρουμε απ’ την αρχή. Με αφετηρία το "That Summer, At Home I Had Become The Invisible Boy", δεν μπορείς να πεις ότι οι Σκωτσέζοι απογοήτευσαν. Κάθε άλλο, έκαναν ό,τι ακριβώς περιμένεις από ένα τέτοιο συγκρότημα. Έχοντας πολύ κόσμο μπροστά τους (ομολογώ ότι πλέον δεν έχω ιδέα ποιες μπάντες διαθέτουν κοινό και ποιες όχι στην Αθήνα) φανέρωσαν τις post-rock καταβολές, άφησαν τον μπροστάρη James Graham να φωνάξει με την υπέροχη, βαριά προφορά του τους στίχους του και υπήρξαν αρκετά επιλεκτικοί στο σετ τους. Πολύ σωστά παίζουν αρκετά τραγούδια απ' το ντεμπούτο τους (εκτός του “That Summer”, τα “Cold Days From The Birdhouse”, “And She Would Darken That Memory”), το πιο αναγνωρίσιμο τραγούδι τους (“I Become A Prostitute”), αλλά και αρκετά κομμάτια της πιο πρόσφατης δουλειάς που προωθούν σε αυτήν την περιοδεία (“Alphabet”, “Dead City”, “Nil”).
Ενώ ουσιαστικά οι Twilight Sad τα κάνουν όλα καλά στη σκηνή (σωστό performance, συναυλιακές, θορυβώδεις εκτελέσεις, επικοινωνία κτλ.) η έλλειψη πραγματικά σπουδαίων τραγουδιών δεν κάνει τη συναυλία τους αξέχαστη. Ίσα-ίσα: είναι αυτή η άβολη κατάσταση, όπου, ενώ τίποτα δεν γίνεται λάθος, τίποτα δεν είναι και συγκλονιστικό. Όπως περίπου και με την πλειονότητα των indie δίσκων της περασμένης χρονιάς.
Υ.Γ.: Δυστυχώς πρόλαβα ελάχιστα τη support εμφάνιση της Nalyssa Green μπαίνοντας στο Koo-Koo και δεν θα ήταν σωστό να γράψω κάτι βασισμένος σε τόσο μικρό δείγμα του σετ της.
{youtube}kKVS13vqqSM{/youtube}
