Συχνοί επισκέπτες τα τελευταία χρόνια, οι Karma To Burn άραξαν και φέτος τα (πολλά ομολογουμένως) κυβικά τους στο γνωστό υπόγειο των Εξαρχείων. Και χωρίς πολλά-πολλά κατάφεραν να μετατρέψουν ό,τι ευαγγελιζόταν το δελτίο Τύπου («τις συναυλίες που μετατρέπονται σε μεγάλο πάρτι» δηλαδή) σε απτή πραγματικότητα.
Μέχρι όμως να γίνει αυτό, η βραδιά είχε έναν δρόμο να διανύσει. Δύο εγχώριες μπάντες ήταν προγραμματισμένες για support και τελευταία στιγμή προστέθηκαν –ύστερα από προσωπική επιλογή των Karma To Burn– και οι Ελβετοί Rozbub. Η υπόθεση θα μπορούσε να τραβήξει αρκετά. Θα μπορούσε, εάν η διοργάνωση, προς τιμήν της, δεν τηρούσε απαρέγκλιτα το πρόγραμμα, πηγαίνοντας κόντρα στις θεμελιωμένες ελληνικές συναυλιακές πρακτικές και ρίχνοντας εκτός χρονοδιαγράμματος όσους είχαν υπολογίσει σε αυτές. Μεταξύ τους και την αφεντιά μου… Βρέθηκα λοιπόν στο An λίγα λεπτά πριν τις 10, πράγμα που σημαίνει ότι δυστυχώς δεν πρόλαβα τους Stonebringer, οι οποίοι θα δοκίμαζαν επί σκηνής το επερχόμενο ντεμπούτο τους.
Συναυλιακές δοκιμές μελλοντικής κυκλοφορίας είχαν πάντως και οι Universe 217, οι οποίοι και ακολούθησαν. Μ' ένα σετ που θα πρέπει να έφτασε τα 45-50 λεπτά σε διάρκεια, η τετράδα δικαίωσε όσους τους χαρακτηρίζουν ως ένα από τα πολύ καλά ονόματα του εγχώριου underground. Κύρια πηγή ισχύος αποδείχθηκε η τραγουδίστριά τους Τάνια Λεοντίου, η οποία προσέθετε δυναμισμό αλλά και πλούσιες συναισθηματικές αποχρώσεις με την άρτια φωνή της. Εν γένει, μοιάζουν να ξέρουν να φτιάχνουν κλίμα οι Universe 217, να σε βάζουν μέσα στους αργούς τους ρυθμούς. Και νομίζω πως βρίσκονται σε σημείο όπου έχουν πια εμβαθύνει αρκετά στον προσωπικό τους λόγο.
Σειρά μετά είχαν οι Rozbub και το φαζαριστό τους ροκ εν ρολ, παιγμένο από τρεις πιτσιρικάδες γεμάτους ενέργεια, που διέθεταν όμως και την απαιτούμενη εκτελεστική επάρκεια ώστε να τη μεταδώσουν. Και εν πολλοίς το κατάφερναν με ένα δυναμικό μπάσο/τύμπανο και με μια κιθάρα η οποία αδημονούσε να τρέξει στο επόμενο σόλο –η προσπάθεια βέβαια του Manuel Bissig να πείσει ότι πρόκειται για κάποιου είδους μετενσάρκωση του Χέντριξ προσωπικώς μου φάνηκε αστεία... Εν πάση περιπτώσει, ενδιαφέροντες οι Rozbub, αλλά με ελάχιστη προσπάθεια να ξεφύγουν από τα πολύ στενά πλαίσια που θέτουν οι αναφορές τους.
Μιλώντας για στενά πλαίσια, ερχόμαστε και στους Karma To Burn. Παλιοσειρές της ύστερης περιόδου του stoner, με πολλάκις δοκιμασμένες συνταγές και με μια φόρμα τόσο αρτηριοσκληρωτική, ώστε αν ξεφύγει ένα ριφ προς μια κάποια διαφορετική κατεύθυνση νομίζεις πως το όλο σύστημα θα κρασάρει. Έλα μου όμως που με αυτά τα καλούπια καταφέρνουν ακόμα να παράγουν ενέργεια. Και τι ενέργεια δηλαδή! Όλο το An χοροπηδούσε επί μιάμιση ώρα, ενώ οι πιο τολμηροί (ή οι πιο μεθυσμένοι –μερικές φορές είναι το ίδιο) επιχειρούσαν τα πατροπαράδοτα stage diving. Ο κακός χαμός με λίγα λόγια... Δίχως φωνητικά βεβαίως και με καινούργιο ντράμερ (Evan Devine) να πλαισιώνει την κιθάρα του πιο-κουλ-πεθαίνεις William Mecum και το μπάσο του Rich Mullins, οι Αμερικανοί εξαπέλυαν ακατάπαυστα την Παρασκευή τα εμμονικά τους ριφ, εγγράφοντας οπωσδήποτε ένα δυναμικό και παθιασμένο σόου.
Μπορεί στο μυαλό μου να δημιουργήθηκαν αρκετές ενστάσεις σχετικά με το τι ακριβώς κάνουν οι Karma To Burn (διαφορετικό το τι από το πώς). Κρίνοντας όμως από την ένθερμη συμμετοχή σύσσωμου του κοινού, τις καταχωρώ ως άκαιρες ή έστω ως μη έχουσες σχέση με ό,τι θα πρέπει να φαίνεται ως αποτίμηση ενός συγκεκριμένου live. Στο τέλος-τέλος, για ροκ εν ρολ μιλάμε και πολλές φορές οι περαιτέρω θεωρίες προσπαθούν να εξορθολογίσουν κάτι που δεν βασίζεται ακριβώς σε ορθολογικές διαδικασίες. Έπειτα, τούτοι οι τύποι καλούνται να κομίσουν αυτές ακριβώς τις ιδρωμένες αξίες μιας ροκ συναυλίας. Και πασιφανώς φέρουν τη δουλειά σε πέρας…
{youtube}NihXpwZL9QY{/youtube}
