Οι διοργανωτές του Plissken Festival –το οποίο σταθερά φέρνει στα μέρη μας ονόματα που συμβαίνουν στο σήμερα και όχι στα 1990s και στα πρώτα '00s– αποφάσισαν να μας δώσουν ένα μικρό ορεκτικό πριν από το δικό τους γεγονός της χρονιάς (το φεστιβάλ ντε!). Και κάπως έτσι, εγένετο Toro Y Moi στην Αθήνα.
Με την πρώτη πληροφόρηση περί του ερχομού τους, μου ήρθε μια πικρία αλλά και μια ανακούφιση συνάμα. Κι αυτό γιατί προ δύο ετών θα τους παρακολουθούσα (υπό κανονικές συνθήκες) ως μέρος του Sonar Festival, πλην όμως λογάριαζα χωρίς τις καθυστερήσεις σε αεροδρόμιο, ξενοδοχείο και εξ αιτίας του συγκεντρωμένου πλήθους στον χώρο του event... Κάπως έτσι πρόλαβα όλα και όλα τα τελευταία 30 δευτερόλεπτα της εκεί εμφάνισής τους.
Μ' αυτά στο μυαλό εισέρχομαι στο Bios την Παρασκευή στην ανακοινωμένη ώρα εκκίνησης. Ω του θαύματος, η συναυλία ξεκινάει λίγη ώρα μετά! Όσοι έχουν επιχειρήσει κάτι τέτοιο στον ίδιο χώρο, θα πρέπει να κατανοούν το σοκ μου. Έναρξη λοιπόν με SpectralFire και με επτά άτομα επί σκηνής, με τον Λάμπη Κουντουρόγιαννη να λέει –μεταξύ σοβαρού και αστείου– ότι «Είμαστε οι Έλληνες Toro Y Moi». Κρίνοντας από την εμφάνισή τους, είχε πέσει μέσα. Πιο ποπ και indie από τη παρέα του Chad Bundick, όμως με το ίδιο πνεύμα, οι SpectralFire έπαιξαν ένα ευχάριστο σετ με κάποιες κορυφώσεις που τράβηξαν τα βλέμματα αρκετών προς το σκηνή. Συνολικά ένα ιδανικό support, υπό την έννοια πως δεν υπήρξαν τόσο αστραφτεροί ώστε να κλέψουν την παράσταση από το κεντρικό όνομα, ήταν όμως υπερ-πλήρεις και ενεργητικότατοι, απλώνοντας τη μελωδική τους ποπ και καθιστώντας σαφές ότι είχαν και αξιόλογες συνθέσεις, αλλά και πράγματα να πουν.
Οι Toro Y Moi, από την άλλη, μας έκαναν γνωστές τις προθέσεις τους από το πρώτο κιόλας λεπτό. Αφού δηλαδή ξεμπερδέψανε με κάποια τεχνικά προβλήματα, γεμίσανε το Bios με λουσάτα πλήκτρα, funky μπασογραμμές και chillwave beats. Μάλιστα, για την ακόμα πιο σωστή υποστήριξη του ονόματός τους, η ενδυματική αισθητική τους ήταν απ' την κορυφή ως τα νύχια hipster! Η επιλογή δε των τραγουδιών είχε γίνει ιδιαίτερα προσεκτικά, ισορροπώντας σωστά ανάμεσα στο υλικό του ολόφρεσκου δίσκου τους (Anything In Return) και στις πιο χαρακτηριστικές στιγμές των δύο πρώτων δισκογραφικών προσπαθειών τους, Causers Of This και Underneath The Pine.
Όντας λατρεμένο παιδί του hype μα και ικανός μουσικός/συνθέτης, ο Chad Bundick κατάφερε να μαζέψει έναν αρκετά ικανοποιητικό αριθμό ατόμων στη συναυλία του και –ακόμα μεγαλύτερο κατόρθωμα– τους ώθησε να χορέψουν και να διασκεδάσουν με τρόπο πηγαίο. Το τονίζω αυτό γιατί στο παρελθόν, σε παρόμοιου τύπου συναυλίες, έχουμε μεν δει να μαζεύεται κοινό λόγω word of mouth και in status, αλλά την ώρα του live ελάχιστοι να προσέχουν τελικά τα πεπραγμένα επί σκηνής, χαμένοι στην οχλαγωγία και στο ασταμάτητο κουβεντολόι. Στους Toro Y Moi όχι μόνο δεν έγινε κάτι τέτοιο, μα είδαμε και συνεχόμενο χορό, κέφι και διασκέδαση.
Χωρίς να ισχυρίζομαι με τα παραπάνω ότι η εμφάνιση των Toro Y Moi στο Bios ήταν κάτι το μνημειώδες, έχει τη σημασία του όταν το κοινό μιας συναυλίας περνάει τόσο καλά, ώστε όλοι να έχουν κατόπιν φορέσει το μεγαλύτερό τους χαμόγελο εξερχόμενοι από τον χώρο.
{youtube}4cAw2s-N8Ag{/youtube}
