Η αντισυμβατική τζαζ άποψη, οι συγχορδιακές bossa nova πρωτοτυπίες, τα ψαγμένα spiritual συνθετικά χτισίματα και η απαράμιλλη κλάση αγκαλιάζουν τις μουσικές αναζητήσεις του Nicola Conte. Πολλά χωρούν στο ιδίωμά του, όμως το στιλ και η αισθαντικότητα γίνονται ανεπιτήδευτα ένα σε αυτό το πάντρεμα των αισθήσεων. Με μια τέτοια διάθεση μάς επισκέφθηκε το βράδυ της Παρασκευής, σε ένα αρκούντως γεμάτο Gazarte, όπου το κοινό έδειξε να γνωρίζει αρκετά καλά το μουσικό γίγνεσθαι του δημοφιλούς Ιταλού.
Η αιγυπτιακή «μούσα» Nefertiti είχε την τιμητική της στο άνοιγμα της συναυλίας με το ομώνυμο κομμάτι του άλμπουμ Other Directions, πατώντας σε πιο αυτοσχεδιαστικούς spiritual jazz πειραματισμούς. «Σήμερα επιθυμούμε όχι να σας διασκεδάσουμε αλλά να σας κάνουμε να ακούσετε», σχολίασε με το καλωσόρισμα ο πρωταγωνιστής της βραδιάς, τονίζοντας μάλιστα την πολύτιμη συνδρομή του επταμελούς jazz combo του σε αυτό το «πνευματικό» εγχείρημα. Η ανερχόμενη Bridgette Amofah –Αγγλίδα με καταγωγή από τη Γκάνα– έδωσε τη δική της εσωτερική κατάθεση στο “Here” (που έχουμε βέβαια αγαπήσει με τη φωνή του José James) ακολουθώντας τα λυρικά περάσματα του σαξόφωνου του ταλαντούχου Gaetano Partipilo, ενώ η μοιραία συνάντηση Ανατολής και τζαζ στο υπέροχο “Rituals” έδειξε τη συνθετική μαεστρία του Conte, η οποία δύναται να ξεσηκώσει με τους ρυθμικούς παλμούς και την ήρεμη εξωστρέφειά της. Τα δυνατά χαρτιά “Black Spirits” και “Love & Revolution” ακούμπησαν απόλυτα στη μυσταγωγική ατμόσφαιρα της βραδιάς, αποτελώντας πόλο ανάδειξης των ερμηνευτικών προσόντων της νεαρής και λίαν εντυπωσιακής Amofah, που δείχνει να έχει δέσει αρμονικά με την ιταλική παρέα.
Η αδυναμία του Conte στον ήχο των λεγόμενων «spiritual swingers» –έχει κυκλοφορήσει άλλωστε και τη συλλογή Nicola Conte presents Spiritual Swingers (2010)– φάνηκε στην επιλογή του διαχρονικού “Sometimes I Feel Like A Motherless Child”, το οποίο αποδόθηκε στο στιλ που το είχε τραγουδήσει η Kathleen Emmery στα 1970. Η απόδοση της Amofah διέθετε τη δική της θέρμη, συνοδευόμενη από μια αξιοσημείωτη εκφραστική ευελιξία, ιδίως υπό τους ήχους του κιθαριστικού «χνουδιού» του Conte. Μ' αυτή την gospel-jazz αύρα φτάσαμε και στο αναμενόμενο encore τού “Do You Feel Like I Feel”, το οποίο φλέρταρε περισσότερο με την ψυχαγωγική πτυχή μιας πολυσχιδούς μπάντας που –σαν κι εκείνες του Quincy Jones– ξέρει καλά από ατομικές και συλλογικές καλλιτεχνικές αναπνοές.
Για μιάμιση λοιπόν ώρα (σύντομη συναυλία, δυστυχώς...) το Nicola Conte Jazz Combo έδειξε ότι δεν απευθύνεται σε τζαζ πιουρίστες, μήτε σε θιασώτες της εύκολης ή μοδάτης μουσικής του κόσμου. Στη δική του περίπτωση η φινέτσα και το συναίσθημα συμβαδίζουν αρμονικά και αλληλοσυμπληρώνονται, ακόμη κι όταν κατακτούν μεγαλύτερα ή μικρότερα ακροατήρια...
