Κατηφορίζοντας προς το 6 D.O.G.S. την περασμένη Παρασκευή, αναλογιζόμουν κάποια πράγματα για το ποιον του Damo Suzuki. Με εξασφαλισμένη θέση στη μυθολογία του ροκ εντ ρολ (λόγω συμμετοχής στους kraut ογκόλιθους Can), στα 60κάτι πια, θα μπορούσε να πλασάρει τον εαυτό του βάσει αυτού που κάποτε υπήρξε –ακολουθώντας άλλωστε και το παράδειγμα τόσων. Να αφεθεί δηλαδή στην ασφάλεια και στη θαλπωρή του παρελθόντος και να παρουσιάζει απλώς μια σημερινή εκδοχή του «πρώην τραγουδιστή των Can». Αντί αυτού, αποφασίζει πως είναι προτιμότερο να αφήσει το παρελθόν στην ησυχία του και, δίχως βεβαιότητες, να θέσει εαυτόν στην κρίση του παρόντος.
Τα τελευταία χρόνια έχει έτσι δημιουργήσει το Damo Suzuki’s Network, βάσει του οποίου γυρίζει τον κόσμο. Στην εκάστοτε πόλη όπου εμφανίζεται, συγκεντρώνει ένα σύνολο από μουσικούς της εγχώριας σκηνής δίνοντάς τους το όνομα Sound Carriers για όσο χρόνο μοιράζεται μαζί τους τη σκηνή. Της δε συναυλίας είθισται να μην προηγείται καμία πρόβα ή καθοδήγηση· τα πάντα στηρίζονται στην έμπνευση της στιγμής, στους κοινούς τόπους που πρόκειται να εξευρεθούν ζωντανά. Στο πέρασμα από τα μέρη μας, τους Sound Carriers αποτέλεσαν κυρίως ο Blaine Reininger (σε βιολί και φωνητικά), τα μέλη των Masturbation Goes Cloud (σε κιθάρες και τύμπανα), ο Jef Maarawi (κιθάρα, φωνή), ο Αριστομένης Θεοδωρόπουλος σε ένα παλιό αναλογικό συνθεσάιζερ (της Korg), ο Pan Pan στα ηλεκτρονικά και –απ’ όσο μπορούσα να διαπιστώσω– ο Voltnoi Brege στα visuals. Λέω κυρίως διότι προς το τέλος της βραδιάς ανέβηκαν για λίγα λεπτά στη σκηνή και κάνα-δυο άλλοι, μεταξύ αυτών και ο Τηλέμαχος Μούσας στην κιθάρα.
Ο Damo Suzuki βρισκόταν βεβαίως στο επίκεντρο. Φράζοντας την αίσθηση της όρασης με τα –συνήθως– κλειστά του μάτια, σκυμμένος πάντοτε πάνω στο μικρόφωνο, έδειχνε απολύτως απορροφημένος στον συνεχή του μονόλογο. Δίχως το οποιοδήποτε εφέ που θα μπορούσε να υπο-βοηθήσει τον αυτοσχεδιασμό του, έπαιζε με τη χροιά της φωνής του, άλλοτε κάνοντάς τη μπάσα και τραχιά, άλλοτε μετατρέποντάς τη σε μαλακούς ψιθύρους –μπλέκοντας το καταληπτό με το ακατάληπτο και καθιστώντας την το βασικότερο των επί σκηνής οργάνων.
Ασφαλώς το να δέσει το όλον αυτό σε κάτι ικανό να φέρει ένα νόημα, είναι μια λεπτή υπόθεση. Ο αυτοσχεδιασμός, για να κριθεί επιτυχής, χρειάζεται κάποιες ποιότητες μη αυτονόητες για όλους τους μουσικούς. Μια είδους μουσική διόραση, ας την πούμε· την ικανότητα να αφουγκράζεσαι τους γύρω σου, να μπορείς να βαδίζεις σε (εκ των πραγμάτων) εύθραυστες ισορροπίες. Ο Suzuki αποδείχθηκε λοιπόν λίρα εκατό σε αυτό το πεδίο: είτε παίρνοντας τον ρόλο του ικανού καθοδηγητή, είτε απλώς(;) ανεβαίνοντας στο κύμα που δημιουργούσαν οι υπόλοιποι, προσθέτοντας σε εύρος ή σε ορμή. Επίσης αξιόπιστος αποδείχθηκε και ο ντράμερ των Masturbation Goes Cloud, στους ρυθμούς του οποίου βασιζόταν κυρίως η εξέλιξη των αυτοσχέδιων θεμάτων. Πρώτη ύλη αυτών των θεμάτων ήταν το σταθερό του τέμπο, το οποίο στην πορεία εξελισσόταν και όσο εξελισσόταν εμπλουτιζόταν, είτε με ρυθμικούς τονισμούς, είτε με παραμορφωμένες μελωδίες. Η απόδοση του ντράμερ ήταν εμφανώς κομβικής σημασίας και ο Φίλιππος Καπώνης ανταποκρίθηκε με επιτυχία, αν και δίχως τη φοβερή έκπληξη.
Ως σύνολο, οι Sound Carriers βρήκαν τον τρόπο να καλύψουν όμορφα τους χώρους. Εντόπιζαν κάτι το ψυχεδελικό στη λειτουργία του όλου πράγματος, κάτι τέλος πάντων που είχε τη δύναμη να σε πάρει μαζί του. Ίσως βέβαια θα μπορούσε να δοθεί μεγαλύτερη έμφαση στη μελωδική ανάπτυξη των αυτοσχεδιασμών, καθώς το βιολί του Reininger έμοιαζε κάπως μόνο του στον συγκεκριμένο τομέα. Όμως υπήρχαν οι στρώσεις των παραμορφώσεων ή οι ηλεκτρονικές παρεμβολές (όπου ήταν παρούσες τέλος πάντων), οι οποίες εξισορροπούσαν τη συγκεκριμένη έλλειψη, διευρύνοντας το πεδίο της δράσης. Στις προσωπικές γκρίνιες αν θέλετε βάλτε την απλοϊκή τοποθέτηση του Maarawi στην κιθάρα ή κάποιες τραχιές κραυγές του προς το τέλος. Γεγονός, πάντως, που επ’ ουδενί δεν αποδυναμώνει το σημαινόμενο: οι κοινοί τόποι βρέθηκαν, το εγχείρημα πέτυχε και τα δύο κομμάτια που απετέλεσαν την –ας την πούμε– setlist (αυτό στο κυρίως μέρος της συναυλίας κι αυτό στο encore), βρήκαν την απαιτούμενη συναυλιακή δυναμική.
Έπειτα από κάτι παραπάνω από μιάμιση ώρα, ο Damo Suzuki μας έδειξε το πρόσωπό του, σχημάτισε με τα δάκτυλά του το σχήμα της καρδιάς και αποχώρησε καταχειροκροτούμενος. Δίκαιη ανταπόδοση για έναν μουσικό ο οποίος, εκτός από θαυμαστό παρελθόν, έχει και το θάρρος της συνεχής αναμέτρησης με το παρόν –αν όχι με τον ίδιο του τον (καλλιτεχνικό) εαυτό.
{youtube}_E-n852umYw{/youtube}
