Οι πιρουέτες άρχισαν από νωρίς στο Gagarin την Παρασκευή. Ήταν λίγο μετά τις 20:00 όταν τα πρώτα ζευγάρια –μέλη των Athens Lindy Hop– ξεκίνησαν τη χορευτική τους προθέρμανση, πολύ πριν εμφανιστεί κάποιο σχήμα στη σκηνή, ενώ τα επί της οθόνης καρτούν έδιναν ένα ακόμα πιο εύθυμο vibe στον χώρο: οι γεμάτοι κέφι στροβιλισμοί τους μας τοποθέτησαν σε κάποιου είδους χρονοκάψουλα, μεταφέροντάς μας πολλές δεκαετίες πριν.
Το άτυπο Athens Swing Night Out εκκίνησε και επίσημα με το σχήμα των Belleville, οι οποίοι, εκτός της άψογης σκηνικής τους παρουσίας, έδωσαν το κάτι παραπάνω και στον στιλιστικό τομέα. Τα εξαιρετικά επίσης φωνητικά και το σκέρτσο της Δώρας Τσίγκα, εν μέσω τζαζ και μπλουζ αλχημειών, σίγουρα αποτέλεσαν ένα αβίαστο highlight. Μου έμεινε μάλιστα η εντύπωση πως αδικήθηκαν έναντι των υπολοίπων support, με την επιλογή να βγουν πρώτοι. Η συνέχεια ανήκε στους SwingAzoo και στο ηλεκτρακουστικό τους 1930s καθιστό σετ. Δύο κιθάρες, μπάσο και βιολί ανέπτυξαν αποκλειστικά ορχηστρικά κομμάτια, τα οποία έδωσαν το πρόσχημα για μερικές ακόμα πιο εξεζητημένες χορευτικές φιγούρες στην εμπροσθοφυλακή του κοινού. Προσωπικά θα προτιμούσα να γευτώ το gypsy swing τους σε ένα σκοτεινό μπαράκι με τη συνοδεία άφθονου μπέρμπον, αντί για τη σκηνή ενός live club όπου κάτι φαινόταν να «χάνεται στη μετάφραση».
Το τρίο των εγχώριων support συγκροτημάτων έκλεισαν οι έμπειροι πλέον Penny & The Swingin' Cats, κινούμενοι σε πιο uptempo ρυθμούς (τζαζ & ροκαμπίλι): γεμάτοι θετική ενέργεια, απογειώθηκαν στις πιο ροκ εν ρολ στιγμές, παρασύροντας και τον κόσμο μαζί τους. Ειδική μνεία –πέρα από την Πέννυ Μπαλτατζή– πρέπει να γίνει και στον Γιώργο Ζερβό, τον οποίο χαιρόσουν να βλέπεις να οργώνει τη σκηνή με την κιθάρα του ροκάροντας με στυλ κι ενθουσιασμό. Με το πέρας των εμφανίσεων των ελληνικών σχημάτων και πριν τη σκηνή καταλάβει η κύρια ατραξιόν, τα χορευτικά ανέλαβαν οι Athens Swing Cats επιφυλάσσοντάς μας και μερικές εκπλήξεις, όπως π.χ. ένα ολιγόλεπτο μα ενδιαφέρον burlesque σόου.
Ενώ όμως είχαμε πια ζεσταθεί για τα καλά ως εκείνη την ώρα, οι Puppini Sisters ήρθαν όχι για να απογειώσουν τη βραδιά, μα για να απογοητεύσουν. Υποτιθέμενα 1940s αλλά με παρωχημένη και βαρετή σκηνική παρουσία, πολύ μπλα-μπλα που κούραζε ακόμα περισσότερο και μια μπάντα στον αυτόματο πιλότο... Δεν φτούρησαν έτσι στο ελάχιστο, παρά τα λευκά καπελάκια-περιστέρια. Κι αποτέλεσμα των (υπέρ του δέοντος) γλυκανάλατων σκηνικών δρώμενων υπήρξε ένα κοινό που –στην πλειονότητά του– είχε δημιουργήσει πηγαδάκια και ασχολούνταν με τα πάντα εκτός από τη μουσική. Ειδικά από τη μέση του Gagarin και προς την έξοδο η βαβούρα ήταν χαοτική. Όσοι πάλι συνέχιζαν να διασκεδάζουν, το έκαναν περισσότερο λόγω του χορού, παρά εξ αιτίας των τριών «Αδελφών».
Το υποτονικό και άγευστο πρόγραμμα των Puppini Sisters δεν είχε λοιπόν τίποτα το εκκεντρικό και τίποτα το glamorous και sexy. Η τραγουδιστική τους παρουσία κρίνεται βέβαια ως άρτια, αλλά το ατυχές ημίωρο διάλειμμα σκότωσε και το ελάχιστο momentum που διέθετε το σόου τους: χαρακτηριστικά, αποχώρησε σε εκείνο το σημείο περίπου το 1/3 του κοινού. Η επιστροφή τους πάντως βρήκε πιο χορτάτο τον κιθαρίστα τους, ο οποίος έπαιρνε το... κολατσιό του βολτάροντας επί σκηνής κατά τη διάρκεια των χορευτικών δρώμενων της διακοπής!
Συναυλιακά ανεπαρκείς και με την πόζα να υποκαθιστά την ουσία, οι Puppini Sisters χρειάστηκαν ένα “Tu Vuo Fa L' Americano” προς το τέλος της συναυλίας για να δικαιολογήσουν τον ντόρο γύρω από το όνομά τους. Μπορεί αρκετοί από τους παρευρισκόμενους στο Gagarin να μην αποθαρρύνθηκαν και να διασκέδασαν χορεύοντας σε swing ρυθμούς την Παρασκευή το βράδυ, πάντως η live παρουσία του τρίο δεν λαμβάνει θετικό πρόσημο.
{youtube}02FB-yG0MN0{/youtube}
