Θα την πω την αμαρτία μου: δεν είχα στενή επαφή με τη μουσική του James Blackshaw πριν από το live της Πέμπτης. Είχα ακούσει ένα-δύο κομμάτια του που ασφαλώς μου είχαν κάνει καλή εντύπωση, τον είχα δει κι ως μέλος της μπάντας του David Tibet όταν είχαν παίξει στην Αθήνα (για τους Current 93 μιλάω κι όχι με γρίφους ως γέροντας). Όχι βέβαια πώς θα μπορούσα να τον δείξω ανάμεσα στους άλλους αν μου το ζητούσαν, το θέμα πάντως είναι ότι ολόκληρο άλμπουμ του δεν είχα ακούσει μέχρι τώρα. Εννοείται δε ότι ούτε που είχα πάρει χαμπάρι την πρώτη του εμφάνιση στη χώρα μας, πίσω στο 2006 και στο Μικρό Μουσικό Θέατρο, όπως φρόντισε να μας υπενθυμίσει ο ίδιος. Πέμπτη βράδυ, όμως, υπήρχε η ανάγκη να βγω έξω –οπότε δεν ήταν δύσκολη η επιλογή να τον παρακολουθήσω. Πόσο καλά έκανα! Το ίδιο και οι υπόλοιποι (σχετικά) λίγοι που έκαναν το ίδιο, καμία πενηνταριά θα ήμασταν όλοι κι όλοι στο 6 D.O.G.S., κι ίσως είμαι γενναίος στο μέτρημα…
Ο Blackshaw εμφανίστηκε με αρκετή αργοπορία, για την οποία δεν ευθύνεται ο ίδιος: το αεροπλάνο του έφτασε με καθυστέρηση και τον ανάγκασε να ανέβει κατ’ ευθείαν στη σκηνή με την άφιξή του στην Αθήνα. Ακόμη κι έτσι απέδωσε τα μέγιστα, μονάχα αρνήθηκε να παίξει περισσότερο από την ωριαία του παράσταση επειδή ήταν καταβεβλημένος. Και δεν θα μπορούσε να δείξει κανείς πιο πολύ κατανόηση σε μία τέτοια περίπτωση, ειδικά εφόσον μας έδωσε τόσα στο χρονικό διάστημα που έπαιξε. Εμφανίστηκε μόνος του, κρατώντας μια δωδεκάχορδη ακουστική κιθάρα, χωρίς κανένα πετάλι στα πόδια του να αλλοιώνει τους ήχους. Δεν τραγούδησε ποτέ, επίσης –προφανέστατα σε όσους ξέρουν τους δίσκους του, αφού είναι στο μεγαλύτερό τους μέρος οργανικοί. Απίστευτος δεξιοτέχνης, δείχνει να προέρχεται από σπουδές κλασικού ρεπερτορίου τις οποίες χρησιμοποίησε σαν εφαλτήριο για να αποτυπώσει σε δικές του συνθέσεις τις επιρροές του και τον ψυχισμό του.
Ποια ηχοχρώματα εμπεριέχονται στη μουσική του James Blackshaw; Κατ’ αρχήν στο μυαλό έρχονται οι άπιαστοι Ισπανοί κιθαρίστες (ένας Andrés Segovia, ένας Paco De Lucía) που καθιστούν δύσκολο ακόμη και να παρακολουθήσεις τα δάχτυλά τους επάνω στις έξι χορδές. O Blackshaw είχε άψογα φροντισμένο μανικιούρ στο δεξί του χέρι και, χρησιμοποιώντας τα νύχια του σαν πένες, κεντούσε με απόλυτη ακρίβεια και ζηλευτή γρηγοράδα νότες που έρχονταν σαν ευεργετική βροχή στ’ αυτιά μας. Στο αριστερό πάλι χέρι τα νύχια ήταν κομμένα σύρριζα: μόνο έτσι μπορούσε να πατάει στα σωστά τάστα τα θέματα των συνθέσεών του.
Οι οποίες συνθέσεις του έχουν σκοτεινό χαρακτήρα, αντλώντας τον ζόφο τους από μυριάδες πηγές. Μία από τις βασικότερες είναι η folk μουσική παράδοση της πατρίδας του, οι παράξενες ιστορίες και οι ήρωές τους, όσοι γεννήθηκαν και εξακολουθούν να ζουν στα πυκνά δάση του νησιού. Από εκείνη βέβαια αντλεί το ηχητικό της μέρος, όλα τα υπόλοιπα υπονοούνται στην ατμόσφαιρα και στο μυστηριακό κλίμα που αβίαστα εκπέμπεται από τη μουσική (με τον ίδιο τρόπο που συμβαίνει αυτό και στους Current 93, πόσο τυχαία μπορεί να είναι άραγε η συμμετοχή εκεί; Καθόλου ασφαλώς!). Αυτός είναι πιθανώς και ο λόγος που σε κάθε –μα κάθε!– κομμάτι ο κιθαρίστας κούρδιζε εκ νέου την κιθάρα του, στα πρότυπα προφανώς των μεγάλων μορφών του εν λόγω ηχητικού ύφους, όσων επινοούσαν δικά τους κουρδίσματα και έφερναν το όργανο στα μέτρα του κάθε τραγουδιού επειδή αναγνώριζαν ίσως ότι κάθε ένα από αυτά ήταν μοναδικό. Το ίδιο θα λέγαμε και για τα κομμάτια του Blackshaw: κάθε σύνθεση αποτελούσε κι ένα ξεχωριστό ταξίδι απίστευτης ομορφιάς, που δεν ήθελες να σταματήσει. Έκαναν τον κύκλο τους το καθένα και μετά έδιναν τη θέση τους στο επόμενο, το οποίο δεν ήξερες πού θα σε μεταφέρει. Ήταν μεθυστικό όλο αυτό και, παρότι τελείωσε μετά από μία μόνο ώρα, ένιωθες πλήρης και τυχερός που είχες καταφέρει να συμμετέχεις. Εξαιρετικότατος και σεμνός, ο James Blackshaw στάθηκε ως Καλλιτέχνης με το Κ Κεφαλαίο όπως Κάλλιστα είδατε να Καταθέτω Κατηγορηματικά λίγο πριν.
Για το support σχήμα Acte Vide επιτρέψτε μου να μη γράψω πολλά. Αταίριαστοι με όσα επρόκειτο να επακολουθήσουν, απαρτίζονταν από έναν άντρα, ο οποίος χειριζόταν λάπτοπ και κάτι περίεργα κουμπιά μπροστά του, και μία γυναίκα, η οποία σκάλιζε ένα μαραφέτι που έβγαζε θορύβους κι αργότερα διάβασε ένα κείμενο χαμηλόφωνα για να μην καταλάβουμε τίποτα, ενώ χρησιμοποίησε κι έναν τηλεβόα αν δεν κάνω λάθος. Ακατάσχετοι ήχοι, τριξίματα, συχνοτικές παρεμβολές, θόρυβος οπωσδήποτε (είναι το αλατοπίπερο σε τέτοιες υποθέσεις), μα ουσία μηδέν. Ξέρω ότι αρκετοί τα απολαμβάνουν αυτά και βρίσκουν κι ένα κρυμμένο νόημα σε τέτοιου είδους προσεγγίσεις, αλλά εμένα μου φαίνονται όλο και κουραστικότερα εσχάτως –και τα αποφεύγω σαν ο διάολος το λιβάνι. Έπαιξαν πάντως λίγο, κι αυτό ήταν καλό, από την άποψη ότι όλα τα support οφείλουν να παίζουν λίγο. Αυτή είναι η προσωπική μου άποψη τουλάχιστον...
{youtube}MdRpsCsczjU{/youtube}
