Δεδομένων των νωπών ακόμα πρόσφατων επισκέψεων του Club στα μέρη μας, η προσέλευση του κοινού σε επίπεδο αριθμών υπήρξε μια μίνι έκπληξη για τον γράφοντα –χονδρικώς μιλάμε για τρία τέταρτα κάλυψης του διαθέσιμου χώρου σε κερκίδες και αρένα. Μίνι έκπληξη που γρήγορα αποδείχθηκε προϊόν κακής κρίσης, καθώς κατά την είσοδο κιόλας ουκ ολίγα ζεύγη πρόβαραν σάλσες, τσα τσα τσα και μπατσάδες, πέραν του σχετικού χειροκίνητου μοιράσματος διαφημιστικών. Κοινώς, πέραν των εν γένει λάτιν εραστών, ήταν εκεί σύσσωμες όλες οι λάτιν σχολές Αθηνών και περιχώρων –κι ως γνωστόν είναι και κάμποσες.
Όχι πάντως πως τα αίματα άναψαν νωρίς. Πιθανώς λογικά (και λόγω πολυετούς δεδικασμένου), το Club ανέμενε αυτοστιγμής ανάφλεξη με βάση την παρουσία του επί σκηνής και μόνο. Κακή κρίση κι από μέρους τους, η οποία οδήγησε σε μάλλον νερόβραστο πρώτο μισάωρο, με συνεχή δείγματα αυτοαναφορικότητας και από μικροφώνου λιβάνισμα στα εναπομείναντα αρχικά μέλη: «Κυρίες και κύριοι, ιδού ο ένας ο μοναδικός, Barbarito Torres» ή «εδώ κι η ζωντανή μουσική ιστορία της Κούβας, Manuel “Guahiro” Mirabal», κι άντε πάλι απ' την αρχή. Παρεμπιπτόντως, σώμα και έργω κοτσονάτος ο Torres, το ίδιο κι ο Jesus Ramos, ο οποίος όταν δεν φυσάει στο τρομπόνι είναι επιφορτισμένος με την όλη πάρλα, ο δε Mirabal εμφανώς καταβεβλημένος απ' τον χρόνο.
Έπρεπε να αναλάβει πρωταγωνιστική δράση το θηλυκό μέρος της νέας βοκαλιστικής φρουράς για να φτάσουμε σε συμπαθή επίπεδα κινητικότητας στην πλευρά της αρένας. Μέχρι τότε, ο άνδρας συνοδοιπόρος της στα φωνητικά έχει καταφέρει να συγχρονίσει το κοινό μ' εκείνη τη μπλαζέ του αποστασιοποίηση –σημειολογικά χαρακτηριστική η γυαλιστερή κουστουμιά. Κι ας μου συγχωρεθεί εδώ η μη αναφορά ονομάτων, δεδομένης της τουλάχιστον υποτυπώδους σχέσης μου με την ισπανική. Λοιπόν και δίχως πολλά-πολλά, η κυρία βάζει στο όλο κόλπο του κλασικού υλικού το μπρίο, τις α-λα-κοντραμπάσο καμπύλες της, τις χορδές και την κινησιολογία της, βάζει κάτω κι εννιάμισι στις δέκα R'n'B σταρλετίτσες με την ευκαιρία, με αποτέλεσμα τα αίματα να ρέουν λίγο πιο ζεστά στις φλέβες και τα σώματα να ακολουθούν προοδευτικά την άνοδο της θερμοκρασίας.
Μόλις βγαίνει για το γκεστ της η Omara Portuondo –γιατί περί τέτοιου επρόκειτο– τα ενεργειακά επίπεδα έχουν φτάσει πια σ' ένα αποδεκτό για την περίσταση ύψος. Και μέσα στο χρονικό παράθυρο που επιτρέπει η ηλικία της, πέραν της φωνής, καταθέτει σκέρτσο, νάζι, χιούμορ και γενικότερα μια μενταλιτέ του τύπου «εδώ μαζευτήκαμε για να φχαριστηθούμε, όχι για να κάνουμε υψηλή τέχνη». Ομολογουμένως με κάμποσες ευκολίες και παρακάμψεις στην προσέγγιση, αλλά και με καλή ισορροπία μεταξύ επαγγελματισμού και επί της ουσίας προσωπικής εμπλοκής. Προς τα εξόδεια πλέον, εξ' ίσου επαγγελματικές εκτελέσεις υπερκλασικών όπως το “Chan Chan” έρχονται να επισφραγίσουν τη σημερινή ύπαρξη του Buena Vista Social Club ως αμφιλεγόμενου περιοδεύοντος θιάσου παύλα μουσείου με εκθέματα τόσο μουσικές, όσο και ανθρώπους.
Υ.Γ.: Τη βραδιά άνοιξε ενδιαφέρουσα αφροκεντρική ομάδα φωνών και κρουστών ονόματι Ile (με επιφύλαξη η ορθογραφία), η οποία στην πράξη λειτούργησε ως το χαλί του σαββατιάτικου μπούρου-μπούρου των παρευρισκομένων. Επίσης, οι λεπτομέρειες του λάτιν πάρτι που ακολούθησε στον χώρο ούτε στις αρμοδιότητες του γράφοντος εμπίπτουν, δυστυχώς ούτε και στην ελαστικότητα της λεκάνης του...
{youtube}bSEBFWlljsg{/youtube}
