Αρχές του μήνα μιλάγαμε με συνάδελφο στα μουσικοδημοσιογραφικά για τον συναυλιακό Σεπτέμβρη και μου είπε ότι το σημαντικότερο live του μήνα ήταν ο Sébastien Tellier. Ούτε οι Red Hot Chili Peppers, ούτε οι Dead Can Dance –ο Tellier. Σκέφτηκα ότι μάλλον εννοούμε αρκετά διαφορετικά το επίθετο «σημαντικός», έβαλα και το δικό του εναλλακτικό μετερίζι στη ζυγαριά και δεν είπα τίποτα. Τελικά όμως δεν διαφωνούσαμε επί της ουσίας. Για εκείνον το σημαντικότερο, για μένα το πιο ξεχωριστό, πάντως η ανακοίνωση πως έρχεται ο Tellier προξενούσε αυτό το κάτι στους διαφορετικούς μας κόσμους.
Ότι ο Tellier θα ερχόταν στην Αθήνα για τα δέκατα γενέθλια του Bios ήταν επίσης κάτι με αρκετή σημειολογία. 10 χρόνια Bios, 11 χρόνια Tellier –τόσα πέρασαν από εκείνο το απίστευτο L’ Incroyable Verité– ο πολυχώρος της Πειραιώς και ο μυστήριος Γάλλος είχαν, κατά μία έννοια, βίους παράλληλους. Αμφότεροι κατάφεραν κι έπλασαν αυθύπαρκτες υπάρξεις με στέρεο μοντέρνο στίγμα, αρκετές φορές κόντρα σε ένα γενικότερο ρεύμα όχι πάντα πρόθυμο να συμμεριστεί τις ανησυχίες τους ή, αν θέλετε, τις εμμονές τους. Και αμφότεροι, εν έτει 2012, απολαμβάνουν της λατρείας των indie/χίπστερ, κοινότητας μικρής μα ηχηρής στα μουσικά πράγματα της πρωτεύουσας. Αλλά μακριά από μένα τα πι αρ και οι πονηρές δημόσιες σχέσεις των δημοσιογράφων: οι σχέσεις του συγκεκριμένου site με το Bios είχαν (και έχουν) κλυδωνισμούς. Θα ήταν όμως μικρότητα να μην του αναγνωρίσουμε όσα πέτυχε σε αυτά τα 10 χρόνια παρουσίας, σε ένα δύσκολο «γήπεδο». Τα του Καίσαρος τω Καίσαρι, αξίζει ένα στακάτο μπράβο.
Αν νομίζετε πάντως ότι το live ήταν η χαρά του χίπστερ, κάνετε μεγάλο λάθος. Το κοινό που ήρθε ως το Bios αποδείχθηκε ετερόκλητο, με τους χίπστερ να αποτελούν ευδιάκριτη μειοψηφία σε ένα πλήθος αρκετό μεν για να πεις ότι πήγε καλά η βραδιά, τόσο δε ώστε όλοι να βλέπουμε και κανείς να μην αισθάνεται στριμωγμένος. Όσο για τον Sébastien Tellier, εκείνος έδειξε με τον πλέον απόλυτο τρόπο το «υπερκομματικό» που τον συνοδεύει: εν μέσω των πιο εντυπωσιακών φώτων που έχω παρακολουθήσει σε εγχώρια συναυλία, ο Γάλλος –με ψαρωτικό γυαλί ηλίου και με τα ιδρωμένα μούσια του να έχουν γίνει σχεδόν ένα με την κόμη του– στάθηκε στη σκηνή του Bios ως ένας Ιησούς του μεταμοντέρνου ρομαντισμού, στο μεταίχμιο electronica και ποπ, μα και με έναν απόηχο Γιόχαν Σεμπάστιαν Μπαχ στα (εξαιρετικά) πλήκτρα.
Δεν υπήρξαν highlights την Παρασκευή το βράδυ. 23.15 ο ανυπόμονος κόσμος άρχισε τα σφυρίγματα και τις ιαχές, δέκα λεπτά αργότερα ο Tellier διέθετε σάρκα και οστά, σχεδόν με το καλημέρα κέρδισε τη συναυλία. Ως το τέλος της (κάπου μιάμιση ώρα αργότερα) μας είχε μετατρέψει από μεμονωμένα άτομα σε μεθυσμένη κοινότητα, κάνοντάς μας να λικνιζόμαστε και να χορεύουμε. Τα γυαλιά του τα έβγαλε πρώτη φορά λίγο πριν το “Russian Attractions” –όταν και άρχισε να μας μιλά σε σπασμένα αγγλικά, παραμένοντας έκτοτε ιδιαίτερα επικοινωνιακός και προσιτός μέχρι τέλους– ενώ αν θεωρούσατε ως gig legend το γεγονός ότι τα κορίτσια πετάνε τα κιλοτάκια τους στις συναυλίες του δεν είχατε παρά να δείτε το πρώτο από αυτά να εκσφενδονίζεται προς σκηνή λίγο πριν το “Kilometer”. Φυσικά ο Tellier το τίμησε δεόντως, φορώντας το στραβά στο κεφάλι του κατά την εκτέλεση του τραγουδιού...
Γύρω στη μία παρά, το “L’ Amour Et La Violence” υπήρξε πολυπόθητο encore μα και αψίδα θριάμβου, σούμα μιας βραδιάς όπου performer, κοινό, μουσικοί και light show ενώθηκαν εις σώμα ένα. Ο Sébastien Tellier έφυγε αφήνοντας πίσω του μία από τις ωραιότερες συναυλίες που έχουμε δει τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα.
{youtube}9ElLQfLz1eg{/youtube}
