Έγινε κι αυτό λοιπόν. Μια από τις τελευταίες εναπομείνασες μπάντες που μπορούν να γεμίσουν ένα τεράστιο γήπεδο σαν το ΟΑΚΑ (σκέφτηκα πως σε μερικά χρόνια θα μπορούν οι Black Keys και κάτι με έπιασε) ήρθε επιτέλους, αν και με αρκετά χρόνια καθυστέρηση. Πότε ακριβώς θα ήταν η σωστή περίοδος, πάνω-κάτω συμφωνούν όλοι. Όχι πάντως τώρα, που έχει ξεκινήσει ο δικαιολογημένος τους κατήφορος.
Για να προλάβω τη φόρα που παίρνουν τα συγκροτήματα όταν πλέον έχουν κουραστεί με την αδιάλειπτη παρουσία στο σανίδι και στο στούντιο, είχα πάει το καλοκαίρι του 2006 να τους δω στο Λονδίνο, την εποχή που ακόμα μπορούσαν να παίξουν σε πιο φυσιολογικούς χώρους (σε μέγεθος). Με τον Frusciante να έχει δικαιωματικά παραλάβει τα κλειδιά της μπάντας –αργοπορημένα αναγνωρίζεται πλέον ως σπουδαίος κιθαρίστας, ακόμα κι από ανθρώπους που η ειδικότητα τους είναι η τηλεόραση– οι Red Hot Chili Peppers είχαν ξεβρακώσει τα παιδαρέλια που είχαν εμφανιστεί πριν από εκείνους (έτσι έμοιαζαν εκείνο το βράδυ οι !!!). Ο Kiedis είχε ακόμα διάθεση να δώσει το (ίδιο) σόου και η rhythm section δεν τους πρόδωσε –ούτε θα το κάνει ποτέ. Βέβαια, η τελείως reggae έκδοση του “Give It Away” κόντεψε τότε να μας χαλάσει τη βραδιά, αλλά περασμένα ξεχασμένα. Η όρεξη να τους δω (έστω και με 15-20 χρόνια καθυστέρηση) ωραιοποίησε, όπως συμβαίνει πάντα, τα όποια στραβά.
Στο σήμερα λοιπόν, οι Peppers κουβαλάνε άλλα 6 χρόνια στις πλάτες τους κι έναν από τους χειρότερους δίσκους της καριέρας τους, αλλά διατηρούν ακόμα μια ροκ εν ρολ διάθεση (ή απλά η παιδεία δεν κρύβεται). Με δεδομένο ότι συναυλίες τέτοιου μεγέθους είναι συναυλίες αρένας, όσοι από εμάς ήμασταν στις κερκίδες αναζητούσαμε ένα θαύμα για να ενθουσιαστούμε πραγματικά. Το οποίο προφανώς και δεν έγινε.
Δεν νομίζω πως ενδιέφερε καν κάτι τέτοιο τους Αμερικανούς: η μπάντα, ακόμα και σε μια τέτοια σκηνή, στήνεται λες και παίζει στο Gagarin. Δεν πετάνε γουρούνια από πάνω σου, ούτε κρύβονται πίσω από τοίχους. Κι αυτό είναι προς τιμήν τους, όμως μετά την εμφάνιση της Τρίτης φοβάμαι πως μόνο με τέτοια τεχνάσματα εντυπωσιασμού θα μπορέσουν ξανά να κουνήσουν ένα γήπεδο. Ίσως μ’ ένα σωστό ηχοσύστημα ή με οθόνες που να καλύπτουν τα κενά όρασής σου να γινόταν κάτι παραπάνω, αλλά αυτά είναι ψιλά γράμματα και το ξέρουμε.
Αν αυτή ήταν η μία πλευρά της συναυλίας (η οποία τους δίνει πόντους στο προσωπικό μου σύστημα), η επιλογή τους να τζαμάρουν άνευ λόγου και ουσίας πριν από κάθε τραγούδι ήταν, φαντάζομαι, μοναδικό φαινόμενο στα χρονικά. Ο ογκόλιθος του ήχου του Flea σε συνδυασμό με το απίστευτο παίξιμο του Chad Smith είναι κάτι που το ξέρουν όλοι: δεν περιμένουν 20 χρόνια για να τους δουν να τζαμάρουν λες και παίζουν στο σπίτι τους. Πέρα από το γεγονός πως, μ’ αυτόν τον τρόπο, μας στέρησαν χρονικά τουλάχιστον 6 τραγούδια τους (ακόμα και τα χειρότερα τους να ήταν θα ήταν προτιμότερο), κατάφεραν να διακόψουν και κάθε υποψία συνέχειας. Με τον ίδιο τρόπο που θυμάμαι τον Wayne Coyne να ρημάζει το live των Flaming Lips με την ακατάσχετη και ακατανόητη μπουρδολογία του πριν από έναν χρόνο στο Primavera (και με τα πολύχρωμα μπαλόνια, τα οποία ποτέ δεν θα χρησιμοποιούσαν οι Peppers όπως προ-είπα).
Κατά τ’ άλλα, ο Kiedis φαίνεται να είναι ο πιο ταλαιπωρημένος απ’ όλους, καθώς με το ζόρι εκτελεί ένα μικρό μέρος της επί σκηνής ρουτίνας του. Ούτε καν το καθιερωμένο σκίσιμο της μπλούζας δεν είδαμε, η οποία αφαιρέθηκε ψύχραιμα από την αρχή της συναυλίας. Δεν κατάλαβα τίποτα περί απώλειας στη φωνή και όσοι το παρατήρησαν μάλλον έχουν βιονικά αυτιά (ή βρίσκονταν μπροστά στα ηχεία) αφού με το ζόρι ακούγαμε τα βασικά, πόσο μάλλον το όποιο φάλτσο του Kiedis. Πώς ακριβώς ο Flea, όσο κι αν περνάνε τα χρόνια, δεν χάνει την παραμικρή διάθεση να χοροπηδήσει παίζοντας ταυτόχρονα ένα από τα πολλά πολύπλοκα σόλο του είναι ένα μυστήριο και ίσως το πιο ρομαντικό κομμάτι της χθεσινής βραδιάς.
Είναι αλήθεια ότι στην περιοδεία τους οι Peppers έχουν διαλέξει και καλύτερα σετ, νομίζω πάντως πως το τελευταίο ημίωρο κάλυψε τους περισσότερους. Κι αυτή τη φορά η reggae έκδοση του “Give It Away” αποφεύχθηκε...
Υ.Γ.: Δυστυχώς, λόγω καθημερινής, δεν μπόρεσα να φτάσω στο ΟΑΚΑ παρά μόνο στο τέλος του δεύτερου support σχήματος.
{youtube}78tUrQEDUVg{/youtube}
