Με τους Red Hot Chilli Peppers μόλις 48 ώρες μακριά, δεν θα έλεγε κανείς ότι η εμφάνιση της Imany στην Τεχνόπολη αποτέλεσε το συναυλιακό γεγονός του νεαρού φθινοπώρου. Παρ’ όλα αυτά η βραδιά της Κυριακής κύλισε συμπαθητικά. Δεν είμαι ακόμα σίγουρη, όμως, αν θα τη θυμόμαστε για καιρό.
Ήταν λίγο μετά τις 9 όταν φτάσαμε στο Γκάζι, και οι back-to-back εμφανίσεις των τριών support δεν είχαν ξεκινήσει ακόμα. Είχα ενθουσιαστεί με την ιδέα των Penny & The Swinging Cats, του Leon και της Μαριέττας Φαφούτη να παίζουν από δύο-τρία κομμάτια πριν την έναρξη της συναυλίας, καθώς τους θεωρώ μερικά από τα καλύτερα δείγματα μουσικών της ελληνικής σκηνής. Το αποτέλεσμα, όμως, δεν ήταν το ιδανικό. Αν και καθένας με τη σειρά του πέτυχε να δώσει παλμό στο κοινό, το συνεχές στήσε-ξεστήσε ανάμεσα στις εμφανίσεις στάθηκε πολύ βαρετό και ο κόσμος φάνηκε να χάνει το ενδιαφέρον του. Θα ήταν μάλλον προτιμότερο να έχει επιλεγεί ένα σχήμα από τα τρία –όποιο κι αν ήταν αυτό– ώστε να παρουσιάσει ένα πιο ολοκληρωμένο σετ. Κατά τ’ άλλα, ο Leon μας ταξίδεψε με το ukulele του και η Πέννυ Μπαλτατζή με τη Μαριέττα Φαφούτη, γλυκύτατες όπως πάντα, ανέβασαν τη διάθεση με το “Γυφτάκι” και το “Kookoobadi” αντίστοιχα.
Μετά από άλλη μισή ώρα στησίματος, η Imany βγήκε τελικά στη σκηνή με το “I Lost My Keys” και το κοινό, αρχικά, φάνηκε πολύ ενθουσιασμένο. Αποτελούμενο κυρίως από ζευγάρια, σχεδόν αυστηρά μεταξύ 18 και 35 ετών, άρχισε να λικνίζεται στους ρυθμούς των λιγότερο γνωστών κομματιών της Imany, και φυσικά όλοι τραγούδησαν μαζί της το “You Will Never Know”, που ακούστηκε αρκετά νωρίς στη setlist. Πέραν, όμως, από το πολύ όμορφο “Slow Down” και από μία αρκετά ενδιαφέρουσα διασκευή –ενορχηστρωτικά τουλάχιστον– στο “Bohemian Rhapsody”, το πρόγραμμα δεν απογειώθηκε πουθενά. Δεν ήταν αδιάφορο, σε καμία περίπτωση. Απλά το κοινό δεν φάνηκε ιδιαίτερα εξοικειωμένο με τη μουσική της Imany: θα έλεγα ότι η ματιά των περισσοτέρων ήταν ακόμα διερευνητική.
Αλλά και η στάση της ίδιας της Imany δεν βοήθησε να χτιστεί μια σχέση με όσους είχαν δώσει το παρών στην Τεχνόπολη. Αρκετά απόμακρη και αποστασιοποιημένη από την ανάγκη επικοινωνίας, μάλλον θέλησε να αφοσιωθεί εντελώς στο πρόγραμμά της παραμελώντας, έτσι, το κοινό της.
Ανατρέχοντας επί τούτω στη βραδιά της Κυριακής, μπορώ να πω ότι πέρασα αρκετά καλά. Τη στιγμή όμως που τελείωσε η συναυλία, μια μικρή αίσθηση πείνας ήταν αρκετή για να με κάνει να ξεχάσω τη μουσική που μόλις είχα ακούσει. Ας ελπίσουμε ότι το φαινόμενο Imany δεν θα αποτελέσει ακόμα μία περίπτωση one hit wonder και ότι στο μέλλον θα έχουμε κάτι παραπάνω να θυμόμαστε από τις live εμφανίσεις της στη χώρα μας.
{youtube}yiUySDxaXmA{/youtube}
