Η νέα σαιζόν άρχισε, μα το τοπίο είναι ακόμα θολό –όχι μόνο σε συναυλιακό επίπεδο. Όταν όμως ξεκινάει με μια συναυλία των Flogging Molly, δεν μπορείς παρά να ελπίζεις ότι τα πράγματα δεν θα πάνε τόσο άσχημα όσο μπορεί να σκεφτόσουν. Το καλοκαίρι εξάλλου βρίσκεται ακόμα εδώ. Αυτή η εναπομείνασα καλοκαιρινή ανεμελιά ήταν όμως ο λόγος για την καθυστερημένη άφιξη στο Gagarin, εξ αιτίας της οποίας χάσαμε τους Bad Bid που άνοιγαν τη συναυλία –ζητώ συγνώμη γι’ αυτό. Ήμαστε έγκαιρα εκεί πάντως για τους περί ων ο λόγος.
Τα τραγούδια των Flogging Molly θα μπορούσαν να σταθούν και χωρίς την πανκ αισθητική, ως φρέσκιες folk συνθέσεις που δεν προδίδουν την παράδοση. Η ηλεκτρική βρωμιά όμως –άλλοτε και οι ποπ διαθέσεις– κάνουν τη συγκεκριμένη μπάντα να ξεχωρίζει, τοποθετώντας την στις κορυφαίες του είδους. Έτσι, αυτό που είδαμε και ακούσαμε την Τετάρτη σε ένα γεμάτο Gagarin ηχούσε ογκώδες, γεμάτο ένταση και ρυθμό. Αγγλικοί όροι όπως mosh-pit, crowd-surfing κλπ. θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν καθ’ όλη τη διάρκεια της συναυλίας: χάνονταν μόνο σε τραγούδια λιγότερο γνωστά ή λιγότερο γρήγορα, αντικαθίσταντο όμως από βροντερά sing-a-longs, τα οποία κατέκλυζαν τον χώρο και συχνά κάλυπταν τα ψηλά (συχνοτικά) όργανα.
Ο μέσος ηλικιακός όρος ήταν αρκετά χαμηλός, γεγονός αντιστρόφως ανάλογο του ενθουσιασμού, αναγκάζοντας τον Dave King να παραδεχτεί πως νιώθει σα να βρήκε μια δεύτερη πατρίδα. Μίλησε ακόμα για την ομοιότητα της Ελλάδας με την Ιρλανδία, παραδόξως όμως όχι στο θέμα της οικονομίας –στην οποία αναφέρθηκε με μια προσομοίωση... αερισμού, βγάζοντας τον ανάλογο ήχο από το στόμα– αλλά στο ποδόσφαιρο: «είναι επίσημο» είπε, «οι Έλληνες είναι πλέον το ίδιο σκληροί με τους Ιρλανδούς». Δεν ξέρω βέβαια κατά πόσο είναι καλό κάτι τέτοιο...
Στο αμιγώς μουσικό κομμάτι, τα αναμενόμενα κυριάρχησαν. Τραγούδια όπως τα “Drunken Lullabies”, “What’s Left Of The Flag”, “If I Ever Leave This World Alive”, μαζί με παλιότερα (“Salty Dog”) και νεότερα (“Speed Of Darkness”) αλλά και μια διασκευή στο “The Times They Are A-Changin’” του Bob Dylan, έκαναν το Gagarin να μοιάζει σα να βρίσκεται στο επίκεντρο έντονης σεισμικής δραστηριότητας. Λογικό, αφού τραγούδια σαν κι αυτά διαθέτουν τη δύναμη να σε ξεσηκώσουν, ακόμα κι αν συγκαταλέγεσαι στους πολέμιους της μπάντας. Η όρεξη δε με την οποία ερμηνεύτηκαν, τα απογείωσε. Ο King και η παρέα του έμοιαζαν χαρούμενοι που βρίσκονταν ανάμεσά μας –μια εύκολη διαπίστωση. Τα αισθήματα ήταν αμοιβαία και οι Flogging Molly δεν έχασαν την ευκαιρία να μας υποσχεθούν τη συναυλιακή επιστροφή τους.
Η σκηνή άδειασε, προσωρινά όμως, καθώς τα μαζικά –και σχεδόν γηπεδικά– συνθήματα για την επιστροφή του συγκροτήματος έπιασαν τόπο. Ο George Schwindt έκατσε στα τύμπανα, και, πιάνοντας το μπιτ πάνω στις φωνές μας, κήρυξε την αρχή του τέλους: “Salty Dog” και το προσωπικό αγαπημένο “Float” ήταν τα τελευταία που ακούσαμε. Τη σκυτάλη πήραν τα ηχεία του Gagarin, αποχαιρετώντας τον κόσμο που έφευγε με το “Always Look On The Bright Side Of Life”. Και οι Flogging Molly εκείνο το βράδυ κατάφεραν να μας κολλήσουν ένα χαμόγελο στο πρόσωπο και να μας κάνουν να σκεφτούμε έτσι, έστω για λίγο. Εξάλλου «είμαστε φτιαγμένοι για να επιπλέουμε»...
{youtube}Q1AI7_0xPk8{/youtube}
