Ομολογώ ότι δεν γνώριζα και πολλά για τους Mental Architects πριν δω πως θα εμφανιστούν στη χώρα μας. Όμως μια γρήγορη περιήγηση στο διαδίκτυο ήταν αρκετή για να στρέψει το ενδιαφέρον μου προς αυτούς, γιατί δεν συναντάς συχνά ένα συγκρότημα που καταφέρνει να συνδυάσει τόσο καλά το post-rock, το emo punk και το math rock, παρουσιάζοντας ένα μίγμα με τη δική του σφραγίδα. Και εάν η λογική έλεγε πως θα έβλεπα ένα ακόμα κλασικό post-rock live, η πράξη την Παρασκευή το βράδυ στο 6 D.O.G.S. με διέψευσε.
Αρχικά βέβαια τα πράγματα έτσι φάνηκε πως θα κυλούσαν, καθώς οι We.Own.The.Sky, οι οποίοι άνοιξαν τη βραδιά, πληρούσαν όλα τα χαρακτηριστικά για ένα τέτοιο συναυλιακό σκηνικό. Όχι πως ήταν κακό κάτι τέτοιο: τα παιδιά και διάθεση είχαν και συνθέσεις που δεν μένανε στα τετριμμένα για το είδος κλισέ. Κι αν δεν θέλανε να ανοίξουν πολύ το εύρος των επιρροών τους, κάτι τέτοιο δεν σημαίνει πως δεν έκαναν καλά αυτό για το οποίο ανέβηκαν επάνω στο σανίδι. Και κιθαριστικά ξεσπάσματα μας παρουσιάσανε και μελωδικά περάσματα, αλλά και μια αίσθηση πως χαιρόντουσαν που παίζανε τα τραγούδια τους ζωντανά. Αν ήταν και λίγος παραπάνω ο κόσμος που τους παρακολουθούσε, θα μπορούσαν πιστεύω να βγάλουν ακόμα καλύτερο αποτέλεσμα.
Ο κόσμος όμως δεν ήρθε κι αυτό δεν άλλαξε ούτε για το κύριο γκρουπ της βραδιάς –ζήτημα να βρισκόμασταν 30 νοματαίοι από κάτω όσο οι Mental Architects στήνανε τον εξοπλισμό τους επί σκηνής. Ήταν στραβό λοιπόν το πληθυσμιακό κλίμα, το έφαγε κι ο δαίμων παύλα γαϊδαρος της τεχνολογίας... Γιατί, καθ’ όλη την εμφάνιση του τρίο, το καλώδιο της κιθάρας έχανε την επαφή του με τον ενισχυτή ενώ και το laptop δεν εμφάνιζε αυτά που επιθυμούσε ο drummer και ηγέτης (αν κρίνω από τη γλώσσα του σώματος) των Mental Architects.
Ακόμα κι αυτά, όμως, δεν μπορούσαν να κρύψουν ό,τι συνέβαινε στο σανίδι. Ζωντανά, οι Πνευματικοί Αρχιτέκτονες είναι υπέροχοι. Κι από ό,τι φάνηκε στο 6 D.O.G.S., παίζουν πρωτίστως για τους ίδιους και μετά για το κοινό τους. Ο κιθαρίστας μπορεί να έχει look από nerd της δεκαετίας του 1990 αλλά την ταστιέρα γνωρίζει να τη χειρίζεται καλά. Πολύ καλά. Ο μπασίστας από την άλλη, ενώ στην αρχή φαινόταν εσωστρεφής και άχρωμος, στην πορεία άρχισε να κουνιέται σαν έφηβος στις πρώτες του πρόβες με το καινούργιο του μουσικό όργανο. Όσο για τον ντράμερ, αυτός ήταν το πρόσωπο που έκλεψε τη παράσταση με την απίστευτη ενέργεια αλλά και την τεχνική του, παρέχοντας το ενεργητικό υπόβαθρο πάνω στο οποίο στηριζόταν όλο το εγχείρημα της μπάντας.
Ανίχνευες πολλά στοιχεία στα τραγούδια των Mental Architects κι όμως είχες την εντύπωση ότι βρίσκονται σε μια κατηγορία μόνοι τους. Συνδυάζοντας την ορμή του πανκ, τις σκεπτόμενες κιθαριστικές συγχορδίες του math rock, το συναίσθημα του emo και την τεχνοτροπία του post-rock, απείχαν μεν από την πρωτοτυπία, σαφώς όμως δημιουργούσαν κάτι που αποτελεί ορισμό για την εμπνευσμένη αφομοίωση των μουσικών επιρροών. Προσθέτοντας και την αψεγάδιαστη, σε εκτελεστικό επίπεδο, ζωντανή εμφάνισή τους μπορείς αβίαστα να τους βγάλεις το καπέλο. Έστω κι αν το βράδυ της Παρασκευής αυτό δεν οδήγησε σε πολλούς ασκεπείς...
{youtube}D9Ad9bRBDCI{/youtube}
