Η μπάντα-ορόσημο του σκληρού ήχου έφτασε στην Αθήνα για να δοκιμάσει την αντοχή του κοινού στα τεράστια βάρη. Άλλοι άντεξαν κι άλλοι υπέκυψαν στην παραδοχή ότι δεν μπορούν να διαχειριστούν τέτοια ηχητικά μεγέθη. Η συναυλία της Κυριακής ήταν πάντως μια σημαντική εμπειρία για όλους τους ανθρώπους που ακούν μουσική.
Οι Sleep, με τη μορφή που οργώνουν σήμερα τους συναυλιακούς χώρους, αποτελούνται από τρεις μουσικούς, οι οποίοι στις ξεχωριστές πορείες τους έχουν βάλει χαρακτηριστικό στίγμα στον σκληρό ήχο. Ο Al Cisneros επενδύει πάνω στη μυσταγωγία του μπάσου για να φτάσει το υπεράνθρωπο και μακρινό. Ο Matt Pike φορτώνει το κορμί του με τατουάζ και σάπια δόντια για να μπορέσει να ξεκοιλιάσει τις κιθάρες. Και ο Jason Roeder –γνωστός από τους θεούς Neurosis– αποτελεί τον ανθρώπινο συνδετικό κρίκο της ακμάζουσας σκληρής πραγματικότητας με τα υπόγεια στούντιο των 1990s, δίνοντας σύγχρονο αέρα στη μπάντα.
Και το εναρκτήριο λάκτισμα έμοιασε με κλωτσιά από ελέφαντα στα μούτρα του κάθε μουσάτου stoner θιασώτη. Έτσι για να καταλάβει πώς παράγεται ο όγκος από μια βομβώδη κιθάρα, ένα μπάσο που βράζει κι ένα απλό drum kit. Δεν χρειάζονται και πολλά παραπάνω, ούτως ή άλλως: λίγο χόρτο και μυαλό σαν να μην υπάρχει αύριο. Από την εύληπτη εποποιία του “Dragonaut” μέχρι την απομονωτική μανία του “Dopesmoker”, οι Sleep δεν έδωσαν έτσι ούτε δεκάρα τσακιστή για εντυπωσιακά στησίματα και για επιτηδευμένες θεατρικότητες.
Εκεί, στη σκηνή του Gagarin αποκαλύφθηκε η ασφυκτική τρέλα της ερήμου και η ακρότητα του ηλεκτρισμού. Ο κάθε συμμετέχων έφερε μαζί του τα όπλα του. Ο Cisneros εγκατέλειψε την τελειομανία του και βυθίστηκε στον ιδιότυπο αποκρυφισμό του. Ο Pike χρησιμοποίησε το καμένο του μυαλό για να αποτυπώσει την τρέλα στην ταστιέρα και για να λατρέψει το ότι χάνει τη γη κάτω από τα πόδια του. Και ο Roeder εκεί, αγέρωχος και ουσιαστικός, να ευχαριστεί τον Ύψιστο ο οποίος τον αξίωσε να παίζει με εκείνους που έφτιαξαν τον ήχο του.
Όλη αυτή η ατμόσφαιρα και τα γιγαντιαία ντεσιμπέλ είχαν βέβαια και το τίμημά τους. Που δεν ήταν άλλο από το να ξεφύγει η όλη κατάσταση και, λόγω της νιρβάνα που κατέλαβε τους Sleep, εκείνοι να απομακρυνθούν στο τελευταίο εν τρίτον της εμφάνισής τους από εγκόσμια και κοινό. Δεν είναι ιδιαίτερα υποτιμητικό να παραδέχεσαι ότι η συγκεκριμένη ροή ήχου μπορεί να κουράσει και τον πιο εκπαιδευμένο ακροατή. Αν δηλαδή η συναυλία διαρκούσε μία ώρα και κάτι ψιλά αντί για μία ώρα και σαράντα λεπτά, ίσως θα μιλούσαμε τώρα για την πιο συμπαγή εμφάνιση μπάντας που επανενώθηκε πρόσφατα.
Συντριπτικοί λοιπόν οι Sleep. Δεν είναι εύκολο άλλωστε να αντιμετωπίσεις τον ενιαίο και αδυσώπητο ήχο της κιθάρας και του μπάσου, ούτε να μείνεις απαθής απέναντι στα κύματα τα οποία εξαπέλυσαν οι τρεις αρχιερείς από τα ηχεία την Κυριακή το βράδυ. Γιατί η μαγική συνταγή τους είναι ακόμα αναλλοίωτη και θελκτική: όγκος και βάρος στη μουσική, φωνητικά με ακούσια τεχνοτροπία από ψαλμωδίες και κατεστραμμένη εξωτερική εμφάνιση. Πραγματική εμπειρία, έστω και σε υπερβολική δοσολογία.
{youtube}pkber4j8wSY{/youtube}
