Για να καταφέρεις να (αυτο)αποκαλείσαι «σπουδαία live μπάντα» πρέπει να ικανοποιούνται, σε συναυλιακό επίπεδο, μία ή περισσότερες από τις τρεις παρακάτω συνθήκες:
1. να διαθέτεις σκηνική παρουσία αντάξια του Iggy Pop, μαγνητίζοντας τα βλέμματα του κοινού σου, ακόμη κι αν ξύνεις τη μύτη σου
2. να διαθέτεις έναν όγκο τραγουδιών τόσο νομοτελειακά ισχυρό, ώστε να μαγνητίζεις τα αυτιά του κοινού σου ακόμη κι αν αυτό ξύνει τη μύτη του
3. να διαθέτεις έναν ξεχωριστό ήχο που να σου επιτρέπει να υπερπηδήσεις τα δύο προαναφερθέντα και να προχωρήσεις στο παρασύνθημα με μόνο σου εφόδιο τη sui generis μουσική σου προσωπικότητα
Δυστυχώς, για το kraut psych σχήμα των Moon Duo το μόνο που φαίνεται να λειτουργεί, σε επίπεδο ζωντανής εμφάνισης, είναι η συνθήκη νούμερο 3. (Λόγω κοινωνικής υποχρέωσης, στάθηκε αδύνατον να φτάσουμε στο 6 D.O.G.S. νωρίς, με αποτέλεσμα να μη δούμε τα support των Lunar Miasma και Α Victim Of Society).
Αμφότερα τα μέλη της μπάντας δεν προβάλλουν εαυτούς ως κάτι περισσότερο από «ιδιοσυγκρασιακούς (=εκκεντρικοί και κατά τι περίεργοι) καλλιτέχνες», με τον Ripley Johnson να κλείνει τα μάτια του παίζοντας την α-λα-Suicide κιθάρα του, ενώ η Sanae Yamada ειδικεύεται στο να παίζει τα γεμάτα επιρροές από Silver Apples πλήκτρα της, κουνώντας απλά το κεφάλι της σαν εκκρεμές δεξιά κι αριστερά με τα κορακί-μαύρα της μαλλιά να πέφτουν μπροστά από το πρόσωπό της, καλύπτοντάς το ολόκληρο –σαν μια πιο μουσική εκδοχή της Σαμάρα από την ιαπωνική ταινία The Ring.
Η συνθήκη Νο 1, που σε άλλα συγκροτήματα με μηδαμινή σκηνική παρουσία (όπως οι Interpol και οι National) θα ήταν υπεραρκετή, ούτε κι εδώ ικανοποιείται. Το “When You Cut”, το “Mazes”, το “Scars” και το εξαιρετικό, α-λα-Royal Trux “Fallout” (το καλύτερο κομμάτι της δισκογραφίας τους κατά τον γράφοντα), δεν διαθέτουν το ειδικό μουσικό βάρος να παρουσιαστούν live: η εύλογη σύγκρισή τους με την καλύτερη ποιότητα του στουντιακού αντιστοίχου τους, τα βγάζει ηττημένα κατά κράτος. Ίσως να φταίει η βραχύβια δισκογραφική παραγωγή της μπάντας –μόλις ένα LP κι ένα ακόμη ΕΡ.
Τελικά, το μόνο που απομένει στους Moon Duo είναι η συνθήκη Νο 3: η υφολογική προσέγγιση της μουσικής τους είναι τόσο ξεχωριστή, ώστε ενίοτε κρατάει τα αυτιά σου δεμένα στη σκηνή, μέσα σε τόνους παραμόρφωσης και κιθαριστικού reverb κι ενίοτε σε αναγκάζει –θέλοντας και μη– να παρατηρήσεις τα κυκλικά, σχεδόν σπιράλ περάσματα της Yamada στα keyboards.
Αλλά, τελικά, μετά από λίγο πιάνεις τον εαυτό σου να νιώθει υπερκορεσμένος από τον ήχο αυτό και να αποζητά την, κατά τι, πιο καθάρια στουντιακή εκδοχή των κομματιών που μόλις είδες.
{youtube}gtVsTuoym8k{/youtube}
