Η εμφάνιση του Brad Mehldau Trio στην Αθήνα θα μπορούσε να έχει τίτλο «οι πληρωμένες διακοπές του ηχολήπτη και του φωτιστή». Κι αυτό γιατί το τρίο του Mehldau παρουσίασε ζωντανά, σε ένα κατάμεστο Παλλάς, μια αναπαράσταση της ηχογράφησης του νέου του δίσκου Ode, ο οποίος δεν έχει ακόμα κυκλοφορήσει επίσημα –αφήνοντας απλά για το φινάλε τη διασκευή σε Radiohead (“Knives Out”) που πολύς κόσμος ανέμενε.
Το ακυκλοφόρητο του νέου πονήματος αποδυναμώνει (τουλάχιστον) τον ρόλο μιας τζαζ συναυλιακής κριτικής, αφού κανείς δεν γνωρίζει αν οι μουσικοί άλλαξαν έστω και λίγο όσα έπαιξαν στη στούντιο ηχογράφηση του Ode, εκτός φυσικά από τον ίδιο τον Mehldau, τον Larry Grenadier (κοντραμπάσο) και τον Jeff Ballard (ντραμς).
Προφανώς λοιπόν οκτώ από τα εννέα κομμάτια που ακούσαμε την Τρίτη θα βρίσκονται στον νέο δίσκο (ή σε κάποιο άλλο μελλοντικό project του Mehldau). Από τις 21:20, όταν παίχτηκε η πρώτη νότα στο Παλλάς, είδαμε ένα τζαζ τρίο να μας κάνει μαθήματα για το «πώς δένει τέλεια ένα τζαζ τρίο» και ακούσαμε σχεδόν τα πάντα! Από bluesy νότες στο πιάνο και groovy τύμπανα παιγμένα με τα χέρια, μέχρι τον Ballard να σολάρει ξεχειλώνοντας το hi-hat με τις μπαγκέτες του. Από τον Grenadier να καίει μερικά δάχτυλα ανεβοκατεβάζοντας κλίμακες, μέχρι το δοξάρι –του ίδιου– να συνοδεύει ήρεμα τις αποδράσεις του Mehldau προς τον Philip Glass και την κλασική μουσική. Το κοινό προφανώς ικανοποιήθηκε με το παραπάνω απ’ όσα είδε και άκουσε, αφού ακολούθησαν δύο encore.
Η –ταπεινή– δική μας άποψη: το τρίο του Mehldau λειτουργεί τέλεια όταν πιάνο, μπάσο και κρουστά «συνομιλούν» μεταξύ τους και όχι όταν χάνονται σε εντυπωσιακά αλλά μάλλον κουραστικά σόλο. Αυτό ήταν άλλωστε που μας έλειψε: περισσότερη «κουβέντα», περισσότερες «ανάσες» ανάμεσα στα όργανα και λιγότερο «χάσιμο» στο σόλο του κάθε μουσικού –και κυρίως του frontman. Επιπλέον, τα ακίνητα, βαριά φώτα, ο απαράλλαχτος, στιβαρός (άριστος, φυσικά) ήχος σε όλη τη διάρκεια της εμφάνισης και η ανύπαρκτη επικοινωνία του Brad Mehldau με το κοινό –πλην της τυπικής παρουσίασης των άλλων δύο του τρίο– δεν βοήθησε καθόλου στην αίσθηση ενός ολοκληρωμένου jazz live.
Διάβασα κάπου ότι όλα τα κομμάτια του Ode αφιερώνονται σε κάποιους αληθινούς χαρακτήρες και σε κάποιους άλλους, φανταστικούς. Ένας από τους φανταστικούς είναι και ο George Hanson –ο μεθύστακας δικηγόρος τον οποίο υποδύεται ο Jack Nickolson στο Easy Rider. Όμως στο Παλλάς δεν άκουσα ούτε ένα κομμάτι που να θυμίζει, έστω και λίγο, αυτόν τον τύπο. Αλλά τι να κάνουμε; Η τζαζ δεν είναι πάντα όπως τη φανταζόμαστε. Ή, όπως θα ’λεγε κι ο George Hanson, «Here is to the first of the day, fellas!»...
φωτογραφίες via peelandstick, καθώς μας απαγορεύτηκε –και μάλιστα αυστηρά – η φωτογράφηση της συναυλίας, κατ’ απαίτηση του Brad Mehldau. Όπως μας είπαν οι υπεύθυνοι του Παλλάς, δήλωσε ότι «θα φύγει από τη σκηνή», αν δει έστω κι έναν φωτογράφο...
