Οι φήμες ήθελαν τη συναυλία των Still Corners να είναι sold-out από την προηγούμενη κιόλας ημέρα και, πράγματι, πηγαίνοντας προς το 6 D.O.G.S. έβλεπα κόσμο να αποχωρεί, όσους δεν είχαν προνοήσει από την προπώληση για εισιτήριο. Ευχάριστο οπωσδήποτε σημάδι, έδειχνε ότι το κοινό είχε εκτιμήσει τα μάλα το εξαίσιο περσινό άλμπουμ της μπάντας Creatures Of An Hour και γι’ αυτό έδωσε βροντερό παρών στην εμφάνισή τους στην Αθήνα. Εκεί μπροστά μας θα έδειχναν κατά πόσο θα ήταν ικανοί να μετουσιώσουν την υπέροχη ατμόσφαιρα της μουσικής τους σε ζωτική ηχητική τροφή.
Μέχρι να φτάσω οπουδήποτε κοντά στην αίθουσα όπου βρίσκεται η σκηνή, οι My Drunken Haze είχαν ήδη ξεκινήσει το δικό τους σετ. Κι απ’ όσο κατάφερα να ξεχωρίσω από εκεί όπου στεκόμουν –και στριμωχνόμουν για μία καλύτερη θέση, όχι στο ήλιο μα στην οπτική κι ακουστική επαφή– μου φάνηκαν μια χαρά. Δεν είμαι σε θέση να μπω σε λεπτομέρειες σχετικά με το τι παίζουν, κατάφερα όμως να αντιληφθώ το παιχνίδι ανάμεσα στις χαμηλές και υψηλές στάθμες δυναμικής των τραγουδιών τους, την όμορφη φωνή της τραγουδίστριας και το ζωηρό οργανικό ξέσπασμα που έκλεισε την εμφάνισή τους. Επιφυλασσόμαστε για περισσότερα στο μέλλον.
Στο ενδιάμεσο διάλειμμα μπορέσαμε να πλασαριστούμε καλύτερα και να διαπιστώσουμε ότι η συναυλιακή αίθουσα διέθετε αρκετό χώρο προς τα πίσω, κανείς όμως δεν είχε κινηθεί προς τα εκεί προκειμένου να βολευτούμε όλοι. Μετά λοιπόν την κατάλληλη χωροθέτηση, τα φώτα χαμήλωσαν αισθητά ώστε να αρχίσει η λειτουργία που είχαν κατά νου οι Still Corners, η οποία και μας κράτησε αιχμάλωτους για όση ώρα διάρκεσε. Ήταν με μία λέξη έξοχοι: δεν μας απογοήτευσαν στο ελάχιστο και μας αποζημίωσαν για κάθε δυσάρεστη στιγμή στριμώγματος που υποστήκαμε.
Καθ’ όλη τη διάρκεια του λάιβ, εικόνες προβάλλονταν επάνω τους κι αυτό με έκανε αυτόματα να σκεφτώ τους Broadcast, οι οποίοι χρησιμοποιούσαν αντίστοιχο εφέ και σε έστελναν με τον τρόπο αυτό σε ταξίδια του μυαλού. Όπως κι εκείνοι, το σχήμα από το Greenwich χρησιμοποιεί μια ακαθόριστη παρελθοντική αύρα στη δημιουργία της μουσικής του αισθητικής, μετουσιώνοντας κινηματογραφικές εικόνες σε ήχους ατμοσφαιρικούς και αρχέγονα γοητευτικούς. Θα χαρακτηρίζαμε τη μουσική τους καλειδοσκοπική ποπ και πραγματικά, όσο ακούγαμε υπνωτιστικούς ύμνους όπως το “Into The Trees” ή το “Submarine”, πίσω τους «έτρεχαν» ψυχεδελικά χρώματα, σκιές βγαλμένες από τη dream machine του Brion Gysin, εξωτερικά ερασιτεχνικά πλάνα που με κάποιο παράδοξο τρόπο κάνουν πάντα καλά τη δουλειά τους (κι όσο πιο αδέξια γυρισμένα, τόσο καλύτερα) και βέβαια σχηματισμοί από ένα καλειδοσκόπιο, το οποίο λειτουργεί σαν αυτοσχέδιο και ασφαλές τριπάκι για τον εγκέφαλο. Οι Still Corners μεταχειρίζονται σε ίσες ποσότητες ηλεκτρονικούς ήχους και κιθάρες προερχόμενες από το ίδιο ντουλάπι απ’ όπου τις έπαιρναν και οι Sad Lovers & Giants. Κι όπως πολύ σωστά παρατήρησε ο φίλος Θάνος, αρκετά κομμάτια τους μοιάζουν μ’ εκείνα των νεοκυματικών ρομαντικών ηρώων. Οπωσδήποτε, στα ατού τους θα πρέπει να προσθέσουμε τη φωνή μα και τη συνολική παρουσία της πλανεύτρας Tessa Murray στο κέντρο της σκηνής.
Δεν πρέπει να έπαιξαν παραπάνω από μία ώρα –αναμενόμενο άλλωστε απ’ τη στιγμή που έχουν στο ενεργητικό τους ένα άλμπουμ μόνο και ορισμένα ακόμη κομμάτια σκορπισμένα σε επτάιντσα και σε EPs. Δοκίμασαν κι ένα καινούργιο τραγούδι που δεν παρέκκλινε από τη γνωστή τους συνταγή, γι’ αυτό και μας άρεσε, ενώ για το τέλος κράτησαν δύο διασκευές, η μία στο “I’m On Fire” του Αφεντικού, το οποίο και αφιέρωσαν στον γνωστό Bruce λάτρη Αντρέα.
Στο τέλος, έκανα τη σκέψη ότι πολλές φορές οι καλύτερες συναυλιακές εμπειρίες έρχονται αθόρυβα, κάποτε χωρίς να τις περιμένεις –παρότι δεν θα συγκαταλέγαμε τη συγκεκριμένη σ’ αυτές, μιας και γνωρίζαμε πολύ καλά τι να περιμένουμε από το εν λόγω σχήμα κι ευτυχώς μας το έδωσαν και με το παραπάνω. Είναι πάντως κάτι τέτοιες που σου φτιάχνουν τη μέρα, τη νύχτα, την ψυχική διάθεση, ρίχνουν ξύλα στη φλόγα σου για ζωή, κάνουν μικροδιορθώσεις στην καθημερινότητά σου και σου δίνουν ώθηση να αγαπήσεις ξανά πράγματα τα οποία ίσως να είχες παραγκωνίσει. Κι όλα αυτά με μικρούς ψιθύρους γεμάτους νόημα και με μελωδίες υπόγειες και σαγηνευτικές, όσο κι εκείνες που κρύβεις στο μυαλό σου για ελάχιστους κι εκλεκτούς παραλήπτες…
