Υψηλές προσδοκίες. Τέτοιες έτρεφε το αθηναϊκό κοινό πριν ξεκινήσει η εμφάνιση των Jedi Mind Tricks την Παρασκευή, για πολλούς και διάφορους λόγους.
Οι παλιότεροι θέλανε να δούνε εάν το συγκρότημα «το έχει» ακόμα επί σκηνής χωρίς την παρουσία του Stoupe, αλλά με την επιστροφή του Jus Allah. Ήταν άλλωστε κι εκείνη η συναυλία-δυναμίτης που είχαν δώσει το 2007, η οποία είχε στρέψει την προσοχή πολλών προς τη Φιλαδέλφεια –οπότε ο πήχης είχε τεθεί ψηλά από το ξεκίνημα. Οι νεότεροι, από την άλλη, δεν είχαν ποτέ την ευκαιρία να δουν τον Vinnie Paz επί σκηνής, οπότε το δέλεαρ ήταν και για εκείνους μεγάλο. Τέλος, υπήρχαν και οι απλοί φίλοι του hip hop, όσοι δεν βάζουν τους Jedi Mind Tricks στην κορυφή των προσωπικών τους επιλογών, «αναγκάστηκαν» όμως κατά κάποιον τρόπο να δώσουν το παρών στο Κύτταρο λόγω του ειδικού βάρους του σχήματος στο underground hip hop –υπήρξαν πυλώνας του συγκεκριμένου ιδιώματος για το μεγαλύτερο μέρος της περασμένης δεκαετίας, ενώ συνεχίζουν ακόμα την πορεία τους μέσα σε αυτό.
Προσωπικά πάλι, κρατούσα μια θετική μεν, συγκρατημένη δε στάση. Η πτωτική τους πορεία σε επίπεδο δίσκων τα τελευταία χρόνια, όπως και το ότι θα μας έπαιζαν κομμάτια κυρίως από το Violence Begets Violence με είχε βάλει σε σκέψεις. Είναι που και ο Vinnie μεγαλώνει σιγά-σιγά... Πάντως, η προσέλευση στο Κύτταρο έδειχνε ότι το κοινό είχε μάλλον διαφορετική άποψη, καθώς τα προτυπωμένα εισιτήρια είχαν ήδη πωληθεί όλα ώρες πριν ξεκινήσει η συναυλία, επιβεβαιώνοντας έτσι πως ο hip hop κόσμος της χώρας μας τείνει να γίνει από τους πιο αφοσιωμένους –είναι και ο μόνος τρόπος για να συνεχίσουμε να βλέπουμε ονόματα σαν τους Jedi Mind Tricks και στη δική μας γωνιά του κόσμου.
Η εμφάνισή τους επί σκηνής έγινε σταδιακά. Πρώτος έσπασε το ρόδι ο DJ Kwestion, ακολουθούμενος από τον Crypt The Warchild των Outerspace και τον Jus Allah. Τη μεγάλη είσοδο έκανε φυσικά ο Vinnie Paz στο τέλος, ο οποίος φάνηκε μάλιστα κι αρκετά ευδιάθετος από την αρχή. Δεν άργησε λοιπόν να «ρίξει στην αρένα» το “Monolith”, με το sample από την Ελευθερία Αρβανιτάκη να δεσπόζει στη μελωδία, ενώ λίγο μετά ακούστηκε το “Put Em in The Grave” (από το Servants In Heaven, Kings In Hell) με το τόσο χαρακτηριστικό scratch phrase από Jay Z «you ain’t gotta go to church to get to know your God». Κάπου εκεί ο Kwestion μας έκανε επίδειξη των ικανοτήτων του πίσω από τα πικάπ, ενώ για τη συνέχεια τη σκυτάλη πήραν τα επιβλητικά ορχηστρικά δείγματα του “Gengis Khan”, προκαλώντας αναστάτωση στο κοινό.
Κάποια στιγμή, όταν ο Vinnie έδειχνε να θέλει τις ανάσες του, πήραν τα ηνία ο Jus Allah με τον Crypt ρίχνοντας τα freestyles τους, τα οποία βέβαια περισσότερο σε prewritten rhymes φέρνανε αλλά ας μην το κάνουμε και θέμα. Μετά ο Vinnie άρχισε να μας λέει ιστορίες για τη Φιλαδέλφεια και για το πώς οι περισσότεροι που ξέρει εκεί είναι ή Πορτορικανοί ή Έλληνες –άρα, κοινώς «μας πάει». Δεν παρέλειψε φυσικά να αναφερθεί και στην κρίση αλλά και στην επίθεση των οικονομικών συμφερόντων στη χώρα μας, αν και η εμμονή του με αυτό το θέμα από κάποιο σημείο και μετά κατάντησε κουραστική. Το “Heavy Metal Kings” έσβησε λίγη από την πικρή γεύση της μικρής κοιλιάς του σόου, ενώ μετά ακούσαμε και το πρώτο κομμάτι από σόλο δουλειά του Mr. Paz, το “Pistolvania”.
Για τη συνέχεια, ένα από τα πιο αναγνωρίσιμα τραγούδια του Violence Begets Violence, το “Target Practice”, μας γύρισε στο σήμερα ενώ μετά το “Design In Malice” επιστρέψαμε στα κομμάτια που σαμπλάρουν ελληνικές μουσικές (“Blood In, Blood Out”). Παραμονή στα παλιά με τη σπανιόλικη κιθάρα του “Saviorself” κι αμέσως το “Heavenly Divine” να αποδεικνύει τη διαχρονική του αξία. To “Blood Runs Cold” –έστω και χωρίς Sean P– άναψε τα αίματα ενώ μετά ακολούθησε μια μικρή παρένθεση, με ποικιλία σόλο κομματιών από Vinnie και Army Of The Pharaohs (“End Of Days”, “Bloody Tears”). Λίγο πριν το τέλος το “I Against I” έριξε τους τόνους με τα βουτηγμένα στη μελαγχολία πλήκτρα του και κάπου εκεί είχαμε την ευκαιρία να παρακολουθήσουμε τον DJ Kwestion να μας κάνει επίδειξη των ικανοτήτων του και πίσω από το μικρόφωνο –με ικανοποιητικά αποτελέσματα.
Σε εκείνο το σημείο το γκρουπ αποχώρησε από τη σκηνή και το κοινό άρχισε να μουρμουράει, μιας και οι Jedi Mind Tricks είχαν βγει 11:08 και εκείνη την ώρα το ρολόι έδειχνε 00:16… Τουτέστιν, μία ώρα και οκτώ λεπτά, διάρκεια κάθε άλλο παρά αρκετή για τους διψασμένους οπαδούς. Είχαμε, πάντως, την ευκαιρία να απολαύσουμε ένα setlist αποτελούμενο από παλιά κι αγαπημένα κομμάτια, έστω και αν υπήρχαν και άλλα πολλά τα οποία δεν ακούστηκαν ποτέ. Επίσης, η παρουσία του συγκροτήματος δεν ήταν κακή, το αντίθετο: έδειχναν πως είχαν διάθεση και ότι θα κρατούσε αρκετά το γλέντι. Όμως κάτι τέτοιο τελικά δεν συνέβη.
Συνοψίζοντας, για όσο βρέθηκαν επάνω στο σανίδι του Κυττάρου την Παρασκευή, οι Jedi Mind Tricks ήταν καλοί. Όμως, η διάρκεια της εμφάνισής τους δεν κατάφερε ούτε στο ελάχιστο να ξεδιψάσει τον τόσο κόσμο που είχε έρθει να τους παρακολουθήσει. Και αν όντως μας γουστάρει τόσο όσο ισχυρίζεται ο Vinnie Paz, καλό θα ήταν να μας αφιερώσει λίγο περισσότερο χρόνο την επόμενη φορά, ώστε να μην αισθανόμαστε ότι παρακολουθήσαμε μια «αρπαχτή».
