Για να παραφράσω λίγο τους LCD Soundsystem, «ήμουν εκεί το 1987, όταν οι Savage Republic ήρθαν για πρώτη φορά στην Αθήνα, στο κλαμπ Κύτταρο»… Είχαν ήδη αρχίσει να καταφτάνουν σε δίσκους εισαγωγής οι εξαιρετικές –τόσο σε μουσικό, όσο και σε εικαστικό επίπεδο– πρώτες τους δουλειές, αλλά λάιβ θα τολμούσα να πω ότι ήταν ακόμη καλύτεροι: μου είχαν τινάξει το εφηβικό μου μυαλουδάκι με τον τραχύ κιθαριστικό τους ήχο και ταυτόχρονα με την επιλογή να κινούν τον ήχο τους στα όρια της Τέχνης, όντας φοιτητές αντίστοιχων σχολών (κάποιοι απ’ αυτούς). Με είχε δε εντυπωσιάσει το γεγονός ότι τα μέλη άλλαζαν μεταξύ τους όργανα σε κάθε σχεδόν κομμάτι, όπως κι ότι είχαν επί σκηνής ένα βαρέλι που χρησιμοποιούσαν σαν κρουστό, δίνοντας έναν απαραίτητο industrial τόνο στην ήδη επιθετική, αστικού περιβάλλοντος μουσική τους.
Από τότε το γκρουπ έχει κάνει πολλά και διάφορα, έχει χάσει μέλη κι έχει προσθέσει άλλα, έχει διαλυθεί κι έχει ξαναφτιαχτεί, όμως ποτέ δεν έχει ρίξει τα στάνταρ του και την ιδεολογική του αντιμετώπιση περί δημιουργίας. Οι Έλληνες αποτελούν από τα πιστότερα και φανατικότερα ακροατήριά τους παγκοσμίως, γι’ αυτό και δεν παραλείπουν να μας επισκέπτονται όταν συντρέχει λόγος. Ετούτη τη φορά ήθελαν να έρθουν προκειμένου να ηχογραφήσουν ένα μέρος του επερχόμενού τους άλμπουμ, το οποίο θα έχει έντονα ελληνοκεντρικό χαρακτήρα, και φυσικά για να κάνουν και κάποιες εμφανίσεις ώστε να φρεσκάρουμε το παλιό τους υλικό, που στα μάτια μας έχει ασφαλώς αποκτήσει –και δικαίως– διαστάσεις κλασικού εναλλακτικού πανκ. Από την παλιά φρουρά λοιπόν είχαμε τους Thom Fuhrmann και Ethan Port να στέκονται ακλόνητοι και να κυματίζουν την περήφανη σημαία της Άγριας Δημοκρατίας, ενώ στο πλάι τους πιστοί στρατιώτες είναι τα τελευταία χρόνια οι Kerry Dowling και Allan Waddington.
Τη συναυλία άνοιξαν οι Αθηναίοι Three Way Plane κι από το πρώτο κομμάτι στο μυαλό μου ήρθαν οι Wipers σαν σημείο αναφοράς. Πράγματι, ελάχιστα τραγούδια αργότερα μας χάρισαν μία διασκευή στο “Doom Town” των τελευταίων, επιβεβαιώνοντας τις υποψίες μου. Στο στυλ αυτό κινήθηκαν καθ’ όλη τη διάρκεια του δεμένου τους σετ, κάνοντας παράλληλα ορισμένα ηχητικά περάσματα από τη σχολή του Σιάτλ και του grunge –ευτυχώς όχι τόσα ώστε να με κάνουν να γκρινιάζω. Έπαιξαν κομμάτια από το προπέρσινο άλμπουμ τους και μακάρι να δισκογραφήσουν ξανά σύντομα στο μέλλον: παρουσιάζουν ενδιαφέρον οι συνθέσεις τους και θα θέλαμε να ακούσουμε περισσότερες.
Οι Savage Republic ανέβηκαν σαν κουαρτέτο στη σκηνή, με το βαρέλι σαν άτυπο πέμπτο μέλος για μία ακόμη φορά. Αυτό δεν σημαίνει σε καμία περίπτωση ότι ο ήχος τους χώλαινε σε σχέση με παλιότερα –κάθε άλλο. Έκαναν μια περιήγηση σ’ ολόκληρη τη δισκογραφία τους, παρότι έπαιξαν λιγότερα κομμάτια απ’ όσα είχαν αρχικά σχεδιάσει, επειδή το σετ θα έβγαινε πολύ μεγάλο όπως μου είπαν. Ανάμεσα σ’ όσα έμειναν απ’ έξω ήταν και η πρόσφατη διασκευή τους στο “The Hanging Garden” των Cure, την οποία συνεισέφεραν σε ένα γαλλικό tribute στο Pornography. Ήταν πάντως τα παλιότερά τους κομμάτια εκείνα που μας έδωσαν τις μεγαλύτερες συγκινήσεις (όπως συμβαίνει και στις περισσότερες ανάλογες περιπτώσεις έχω την εντύπωση).
Κιθάρες που παίρνουν κεφάλια, μπάσο οδοστρωτήρας, ένας σούπερ εκφραστικός ντράμερ –τόσο στο κοντά στην τζαζ παίξιμό του όσο και στις κινήσεις και στις γκριμάτσες του– και δύο καλεσμένοι να τους βοηθούν σε στιγμές που υπήρχε η ανάγκη: γυναικεία φωνητικά από τη Στέλλα στο “Andalusia” και ο δικός μας Blaine L. Reininger να εμπλουτίζει με το βιολί του τον ήχο σε δύο κομμάτια (θα συμμετέχει επίσης στο επερχόμενο άλμπουμ τους). Από εκεί και μετά, το παιχνίδι ήταν απόλυτα δικό τους: έπαιξαν πάρα πολύ ψυχωμένα και κέρδισαν μέχρι ενός τους θεατές που είχαν σπεύσει να γεμίσουν το An Club.
Οι Savage Republic μας πήραν σ’ ένα ταξίδι στον χρόνο, τότε που οι μουσικές αυτές φάνταζαν μυστικιστικές και σε πολλές περιπτώσεις πράγματι ήταν: κομμάτια όπως το “Trek” ή το “Procession” είχαν κάτι από ιεροτελεστία, ίδια μ’ εκείνη της εισόδου τους στο κλαμπ. Ο βοηθός τους κρατούσε φορτωμένο στην πλάτη του το ένοχο βαρέλι και η υπόλοιπη μπάντα τον ακολουθούσε εν είδει πομπής, με τον Ethan Port να χτυπάει έναν tribal ρυθμό ο οποίος μας έβαλε άμεσα στο κλίμα. Λες και χρειαζόταν πολύ βέβαια για να συμβεί κάτι τέτοιο! Η πιστή αναπαραγωγή των τραγουδιών σήμαινε ότι θα παίρναμε 100% τη Savage Republic εμπειρία, κι αν υπήρξε γενικά κάτι που μείωσε την έντασή της ήταν μονάχα το γεγονός ότι τους βλέπαμε για πολλοστή φορά. Από την άλλη, στα συν θα χρεώναμε ότι ήταν και από τις καλύτερες…
Η καρδιά των Savage Republic χτυπάει λοιπόν ακόμη δυνατά για λογαριασμό του μουσικού θηρίου το οποίο συντηρούν εδώ και χρόνια και είμαι σίγουρος ότι θα εξακολουθήσει να το κάνει για κάμποσο καιρό ακόμα. Οι τόνοι ιδρώτα που έχυσαν μπροστά στα μάτια μας συνηγορούν προς αυτή την κατεύθυνση…
Set list
1938
Next To Nothing
Mobilization
Ivory Coast
Siege
Trek
Spicefields
So It Is Written
Year Of Exile
O Adonis
Andalusia
27 Days
Swordfighter
Arab Spring
Walking Backwards
Viva La Rock ‘N’ Roll
Procession
Siam
Real Men
