Τα χρόνια μπορεί να πέρασαν, αλλά στην πρώτη τους επίσκεψη στην Ελλάδα οι Mob απέδειξαν ότι παραμένουν πανκ. Πανκ όχι μόνο με τη μουσική έννοια μα κυρίως –κι αυτό είναι το πιο σημαντικό– ως προς τον τρόπο σκέψης και τη στάση ζωής που έχουν επιλέξει. Εμφανίστηκαν για δύο συνεχόμενες βραδιές στο 6 D.O.G.S., Παρασκευή και Σάββατο, κι έδωσαν δύο μοναδικά σόου, το ένα καλύτερο από το άλλο. Και στις δύο βραδιές το στίγμα δεν δόθηκε τόσο από τη μουσική αρτιότητα του συγκροτήματος στην εκτέλεση των κομματιών, όσο από την απίστευτη σκηνική τους παρουσία. Οι Mob ανέβηκαν στη σκηνή χαλαροί, με καλή διάθεση και γεμάτοι ενέργεια.
Την πρώτη βραδιά, της Παρασκευής, άνοιξαν με το “Looking For You” κι αμέσως φάνηκε ότι το έχουν ακόμα, παρά την κάπως προχωρημένη ηλικία τους και την αποχή τους για αρκετά χρόνια από τις live εμφανίσεις. Αυτό που με εντυπωσίασε περισσότερο είναι ότι δεν είχαν ύφος και στυλ επαγγελματία μουσικού: αντίθετα, ήταν σαν να έβλεπες τρεις έφηβους, που πήραν ένα μπάσο, μια κιθάρα και τα ντραμς με μια εντελώς παρεΐστικη διάθεση κι ανέβηκαν στη σκηνή για να διασκεδάσουν οι ίδιοι πάνω απ' όλα. Το κοινό, από την άλλη μεριά, αν και αρκετά νεαρό σε ηλικία, δεν υπήρξε το ίδιο θερμό με το συγκρότημα. Αντίθετα, το κλίμα που επικρατούσε ανάμεσα στον κόσμο στο 6 D.O.G.S. ήταν παγωμένο και με μια φανερή αμηχανία στις κινήσεις με τις οποίες υποδέχονταν τον ρυθμό των Mob, την ίδια στιγμή που οι τελευταίοι αναβίωναν όλη την τρέλα την οποία κουβαλούσαν στα 1980s. Ίσως έφταιγε το γεγονός ότι ο κόσμος ήταν πολύ λίγος.
Ευτυχώς, ό,τι έλειπε από το κοινό σε ενέργεια, το συμπλήρωνε και με το παραπάνω ένας πιτσιρικάς γύρω στα έξι, ο οποίος δεν σταμάτησε λεπτό όλη τη βραδιά να χορεύει με πάθος στους πανκ ρυθμούς των Mob. Την παράσταση όμως έκλεψε ένας... σκύλος! Ο οποίος κυνηγούσε με μανία τα φωτορυθμικά όλο το βράδυ, δημιουργώντας ένα σουρεαλιστικό σκηνικό (από ό,τι έμαθα πρόκειται για μόνιμο θαμώνα του 6 D.O.G.S.). Σε αυτό το σκηνικό ήρθε να προστεθεί και μία από τις πιο αστείες στιγμές της συναυλίας, όταν κατά τη διάρκεια του “Witch Hunt” έσπασε η χορδή από την κιθάρα του Mark Wilson. Η μπάντα όμως δεν πτοήθηκε. Αντιμετώπισε με χιούμορ την κατάσταση και, μόλις διορθώθηκε το πρόβλημα, συνέχισε να παίζει με ακόμα περισσότερο κέφι. Εξάλλου, αν όλα κυλούσαν ομαλά και χωρίς απρόοπτα, θα χανόταν ο συσχετισμός του πανκ των Mob με την αναρχία και την ανατροπή. Κάπως έτσι συνεχίστηκε και ολοκληρώθηκε η πρώτη βραδιά των Βρετανών στην Αθήνα, με τη μόνιμα υποτονική διάθεση του ακροατηρίου να παραμένει σταθερά το μελανό σημείο σε όλη τη διάρκεια του σόου.
Η βραδιά του Σαββάτου ξεκίνησε με τις ίδιες ευοίωνες συνθήκες, από την πλευρά της μπάντας. Με τη διαφορά ότι αυτή τη φορά το κοινό, υπερδιπλάσιο αριθμητικά και μεγαλύτερης ηλικίας γενικά, γέμισε ασφυκτικά το 6 D.O.G.S. και αποδείχθηκε πολύ πιο θετικό και ενθουσιώδες. Έτσι οι Mob βρήκαν ένα πιο ζωντανό σκηνικό και τα τραγούδια τους είχαν ανταπόκριση, πράγμα που ανέβασε στα ύψη την ήδη καλή τους διάθεση. Αυτό το πάρε-δώσε μεταξύ κοινού και μπάντας συνεχίστηκε αδιάκοπα μέχρι το τέλος, δημιουργώντας μια ευχάριστη τρέλα –ειδικά όταν έπαιξαν το “Another Day, Another Death” ο κόσμος δεν σταμάτησε να χορεύει και να τραγουδάει. Μάλιστα, ο ενθουσιασμός ήταν τέτοιος ώστε κατόπιν δεν άφηναν τους Βρετανούς να κατέβουν από τη σκηνή, απαιτώντας κι άλλα τραγούδια. Σε εκείνο το σημείο το συγκρότημα «αναγκάστηκε» να παραδεχτεί ότι δεν είχε προβάρει άλλα τραγούδια, προκειμένου όμως να ικανοποιήσουν τους φανς έπαιξαν ξανά αρκετά από τα πιο αγαπημένα κομμάτια τους.
Ιδιαίτερη στιγμή της δεύτερης συναυλίας ήταν όταν ο Mark Wilson μας απευθύνθηκε με αφορμή το “What's Going On”, λέγοντας «Ξέρουμε τι γίνεται στην Ελλάδα αυτή την περίοδο και μπορεί να νομίζετε ότι εμείς στην Αγγλία είμαστε καλύτερα, αλλά δεν είμαστε. Το ίδιο άσχημα είναι κι εκεί». Μια δήλωση απόλυτα αναμενόμενη από ένα συγκρότημα τόσο βαθιά πολιτικοποιημένο και με σαφείς αναρχικές καταβολές, τις οποίες δεν έχει απαρνηθεί με τα χρόνια. Εξάλλου τόσο οι ίδιοι Mob όσο και το κίνημα του πανκ γενικότερα ξεκίνησαν ως πολιτική πράξη αντίδρασης σε μια εποχή εξίσου δύσκολη οικονομικά και εξίσου καταπιεστική με τη σημερινή. Ίσως για αυτό τα τραγούδια τους να ξαναγίνονται επίκαιρα και οι στίχοι τους να ακούγονται σαν να γράφτηκαν σήμερα.
