Ο πιο αχώνευτος από τους αχώνευτους ήρωες της παγκόσμιας μουσικής ιστορίας επέστρεψε στην Αθήνα μέσα στην «τούρλα του Σαββάτου», εν μέσω δηλαδή απεργιών και εν δυνάμει ολοκαυτωμάτων. Παρ’ ολ’ αυτά δεν ήταν λίγος ο κόσμος που πέρασε χωρίς δεύτερη σκέψη από το Gagarin 205 για να παρακολουθήσει άλλη μία ζωντανή εμφάνιση του Mark E. Smith.
Οι Mongrelettes, που άνοιξαν τη συναυλία, είναι από εκείνα τα ονόματα τα οποία ακούγονται τόσο συχνά εσχάτως, ώστε είχε έρθει η ώρα για μια ζωντανή εμφάνιση σε μεγαλύτερη σκηνή απ' όσες τις είχαν μέχρι τώρα φιλοξενήσει. Τέσσερα κορίτσια ντυμένα σε ασπρόμαυρο τουίντ μοτίβο και ο Titto –ο μόνος άντρας που έχει παρεισφρήσει στην ομάδα τους– παρουσίασαν, μεταξύ άλλων, το μείγμα από garage, yé-yé και ψυχεδέλεια που περιλαμβάνεται στο ντεμπούτο EP τους Mon Mec À Moi (κυκλοφόρησε σχετικά πρόσφατα από τη FuzzOverdose). Ασυγκράτητη θηλυκή ενεργητικότητα και μουσική παιγμένη με στιβαρότητα και σοβαρότητα εφάμιλλη με των μουσικών του Mark E. Smith, έφτιαξαν ένα εξαιρετικό ηχητικό πλαίσιο για τη συνέχεια. Το οποίο έσπευσε να μπει και να διαλύσει χωρίς πολλές κινήσεις το ξινισμένο πρωτοπαλίκαρο του απλοϊκού αλλά απαρχιακού μαντσεστερικού post-punk.
Δύσκολα μπορεί να πει κανείς ότι στον όρο Fall μπορούσε ποτέ να υπαγάγει ένα συγκρότημα, μια ομάδα δηλαδή από συνεργαζόμενους μουσικούς (εκτός ίσως από κάποιες συγκεκριμένες αλλά και πάλι πεπερασμένες χρονικές περιόδους). Πρακτικά είναι «ο Fall» σε ενικό, είναι ο Mark E. Smith και η μονήρης παραξενιά του και σε δεύτερη φάση μπαίνουν όλοι όσοι προσδίδουν μουσικό ένδυμα στην προαναφερθείσα παραξενιά που τον καθιέρωσε. Κάτι τέτοιο δεν σημαίνει βέβαια ότι δεν διαλέγει τους καλύτερους γι' αυτό και –αφού τους αποδώσει τον κατάλληλο ρόλο– αναλαμβάνει τον δικό του, που παραμένει σταθερά εκείνος του «επιβλέποντος» και του «παρεμβαίνοντος», όπου εκείνος το κρίνει απαραίτητο.
Από τον Mark E. Smith της Παρασκευής, δηλαδή τον μισοκοιμισμένο, έτοιμο να καταρρεύσει, αδιάφορο και περιφερόμενο άσκοπα επί της σκηνής του Gagarin, όλοι έδειχναν υπερβολικά ικανοποιημένοι. Αυτό είναι άλλωστε και το ατού του: η καλύτερή του ζωντανή εμφάνιση θα θεωρούνταν η χειρότερη για κάποιον άλλον. Το γνωρίζουμε, το αποδεχόμαστε και –σχεδόν– το επιζητούμε. Οι επιλογές του για το σετ της Αθήνας ήταν προωθητικές της φετινής του πατάτας Ersatz GB (“Cosmos 7”, “Nate Will Not Return”), υπενθυμιστικές της προπέρσινης έκλαμψης του Your Future Our Clutter (“Hot Cake”, “Cowboy George”) και αναμνηστικές των λόγων για τους οποίους κατέχει τον τίτλο της πιο δυσκοίλιας μουσικής ευφυΐας εδώ και περισσότερα από 30 χρόνια (“Mr. Pharmacist”, “Psyckick Dancehall”, “I've Been Duped”).
Καταλυτικοί παράγοντες της βραδιάς οι εξαιρετικοί του μουσικοί, το δέος που προκαλεί η στριφνάδα της φωνής του και το (μάλλον) ενθουσιασμένο αθηναϊκό κοινό. Όλα αυτά άφησαν την εντύπωση ότι δεν θα αργήσει ο Smith να ξαναπάρει τον μύθο του και το γυναικάκι του και να ξανάρθει σύντομα στην Αθήνα...
