Με όση ανυπομονησία και ενθουσιασμό περίμεναν οι οπαδοί των –εμφανισιακά προσκολλημένων στα 1980s, μουσικά όμως προσαρμοσμένων στις ηλεκτρονικές darkwave τάσεις της σημερινής εποχής– Frozen Autumn τη συναυλία τους στην Αθήνα, με τόσα αντικρουόμενα σχόλια αποχώρησαν το Σαββατόβραδο από το Κύτταρο. Τόσο αντικρουόμενα, ώστε αναρωτιέμαι αν όλοι παρακολουθήσαμε τελικά το ίδιο live…
Θα ξεκινήσω με τις προσωπικές μου εντυπώσεις, οι οποίες ήταν κατά βάση θετικές. Τι πρέπει, κατ’ αρχάς, να έχει μια συναυλία για να θεωρηθεί καλή; Πέρα από τη συνολική ατμόσφαιρα, η οποία πρέπει να πετυχαίνει αυτό που οι καλλιτέχνες θέλουν να μεταδώσουν, χρειάζεται μια εύστοχη επιλογή τραγουδιών, καλές αποδόσεις, όρεξη από την πλευρά του συγκροτήματος και καλό δέσιμο, όρεξη και από την πλευρά των θεατών-ακροατών, καλή επικοινωνία ανάμεσα στις δυο πλευρές, καλό ήχο, λειτουργικότητα του χώρου, σωστή διάρκεια. Τα περισσότερα από τα παραπάνω κριτήρια τα εκπλήρωσε το 90λεπτο (περίπου) live των Frozen Autumn, άλλα σε μεγαλύτερο και άλλα σε μικρότερο βαθμό. Ωστόσο, πολλοί παρευρισκόμενοι είχαν να τους καταλογίσουν:
1) Ότι έκαναν άκαρπες και τραβηγμένες προσπάθειες να ξεσηκώσουν το κοινό, ειδικά η Froxeanne, η οποία μάλιστα ήταν έτοιμη «να τα σπάσει όλα» προκειμένου να δει χέρια σηκωμένα να χειροκροτούν. Ναι, αυτός ο τσαμπουκάς είχε όμως την πλάκα του. Άλλωστε οι τύποι είναι Ιταλοί, λογικό να έχουν και ιταλική ιδιοσυγκρασία –αν και με τον υποτονικό Diego Merletto a.k.a. «πόσο αδύνατος μπορεί να είναι ένας άνθρωπος;» και με τη σωστή προφορά που έχουν και οι δυο τους στα Αγγλικά κοντεύουμε να το ξεχάσουμε. Συγκριτικά με τις περισσότερες συναυλίες που έχω παρακολουθήσει τον τελευταίο χρόνο, πάντως, σ’ αυτήν το κοινό δεν ήταν «πεσμένο». Καθόλου. Όσο για το δίδυμο Diego-Froxeanne, ήταν και οι δύο κεφάτοι και χαμογελαστοί, αν και εμφανώς αγχωμένοι για το ξεκίνημα της περιοδείας τους. Το ίδιο θα μπορούσε να πει κανείς και για το τρίτο μέλος του γκρουπ, τον Count. Ένα τεχνικό πρόβλημα προς το τέλος, στο πρώτο από τα δύο encores, η Froxeanne το αντιμετώπισε με χιούμορ λέγοντας πως «συμβαίνει και στις καλύτερες οικογένειες» –και νόμιζα ότι μόνο στην Ελλάδα τη χρησιμοποιούμε την έκφραση! Δυσαρεστημένοι πάντως δεν φάνηκαν: η χημεία του διδύμου, όταν αποφάσισε αυθόρμητα να αγκαλιαστεί, να τραγουδήσει και να χορέψει μαζί στο τέλος, ήρθε σαν επιβεβαίωση.
2) Ότι επικεντρώθηκαν στο νέο άλμπουμ, Chirality, και δεν έπαιξαν πολλά παλιότερα τραγούδια τους, όπως π.χ. το αγαπημένο “Dusk Is Like A Dagger”. Ισχύει, αλλά δεν είχαν υποσχεθεί ποτέ κάποιο best of πρόγραμμα, αντίθετα είχαν αφήσει το τι θα έπαιζαν για έκπληξη, όπως μας είχαν πει και στη συνέντευξη λίγες μέρες πριν. Τα κομμάτια του Chirality, άλλωστε, ακούγονται πολύ δυναμικά live, όπως για παράδειγμα το “Sidereal Solitude”, το “Victory” και το ομώνυμο. Πέρα απ’ αυτό, στη setlist «τιμήθηκαν» δεόντως και παλιές στιγμές τους, όπως τα “Polar Plateau”, “Wait For Nothing”, “Is Everything Real?”, “Silence Is Talking” και “This Time”. Είδα κόσμο τριγύρω, στις πρώτες σειρές, να χορεύει και να χαμογελά –μήπως λοιπόν όλοι οι δυσαρεστημένοι είχαν μαζευτεί πίσω;
3) Ότι ο Diego φάλτσαρε σε κάποια σημεία. Δεν παρατήρησα κάτι τέτοιο. Ωστόσο, η φωνή της Froxeanne ήταν κατά κοινή παραδοχή καταπληκτική. Συνειδητοποίησα πως προτιμώ τα τραγούδια των Frozen Autumn στα οποία τραγουδάει εκείνη (με λίγες εξαιρέσεις) και πως η εναλλαγή που έκαναν οι δυο τραγουδιστές στο μικρόφωνο και στα πλήκτρα ήταν μάλλον έξυπνη, γιατί έτσι απέφυγαν τις τάσεις μονοτονίας που έχουν κάποια άλμπουμ τους...
Θα πρέπει εδώ να ειπωθεί όμως κι ένα μπράβο για τις ερμηνείες των δύο ελληνικών συγκροτημάτων που άνοιξαν τη βραδιά. Κάποιοι μάλιστα τους προτίμησαν από τους Frozen Autumn... Την αρχή έκαναν οι Wonky Doll & The Echo, με σκοτεινό ήχο επηρεασμένο από τη δεκαετία του 1980 και με post-punk φωνητικά σε πολύ μελωδικά κομμάτια, τα οποία ακροβατούν ανάμεσα σε new wave και indie. Συνέχισαν οι πάντα μελαγχολικοί Tilbury On Cloves, φανερά βελτιωμένοι επί σκηνής σε έκφραση και απόδοση από την τελευταία φορά που τους είχα ακούσει. Ύστερα από αρκετές αλλαγές που έχει υποστεί ο ήχος τους, βρίσκονται σε μια φάση όπου δεν μπορούσες να μην ακούς παντού γύρω σου τη λέξη «Cure» –ενίοτε και Cocteau Twins και Chameleons– ανάμεσα στα σχόλια των ακροατών για τις επιρροές τους.
Τέλος, άλλο ένα μπράβο για την τήρηση του προγράμματος και για το φθηνό εισιτήριο, το οποίο επέτρεψε στο Κύτταρο να γεμίσει όσο το δυνατόν περισσότερο, για τα δεδομένα της εποχής.
