Η αφίσα για τις δύο συναυλίες του Joe Lally έγραφε κάτι σαν το ακόλουθο: «για πρώτη φορά ζωντανά στην Ελλάδα ένα μέλος των Fugazi». Και είχε δίκιο σε αυτό που έλεγε. Ελπίζω όμως όσοι πήγαν να δουν τον Lally στο 6 D.O.G.S. το βράδυ της Παρασκευής και του Σαββάτου, να μην είχαν ψευδαισθήσεις ότι θα άκουγαν τα κομμάτια των Fugazi με τα οποία εξαργυρώνανε την εφηβική τους επιθετικότητα. Βλέπετε, ούτε ένα εξ’ αυτών δεν ακούστηκε από τα ηχεία. Όσοι πάντως είχαν εκτιμήσει και την προσωπική του δισκογραφική πορεία, πιστεύω θα περάσανε κάτι παραπάνω από καλά.
Ο κόσμος την πρώτη βραδιά –στην οποία εμείς δώσαμε το παρών– ήταν λιγοστός. Γύρω στα 30 άτομα όλα κι όλα είχαν έρθει να δουν τι θα παρουσίαζε ο Joe Lally, πράγμα που οφείλεται σε δύο παράγοντες: πρώτον, στη γενική απεργία των Μ.Μ.Μ. και δεύτερον στη συναυλία των Fall το ίδιο βράδυ, που αναμενόμενα τράβηξε αρκετούς από το target group στο οποίο στόχευε και ο πρώην μπασίστας των Fugazi. Ακόμα κι αυτά πάντως δεν στάθηκαν ικανά να σταματήσουν τον συμπαθή Joe, ο οποίος, παρόλο που στην αρχή φάνηκε εξαιρετικά απόμακρος, όσο περνούσε η ώρα θα ανοιγόταν όλο και περισσότερο (χωρίς φυσικά να γίνει κανένας εξωστρεφής performer από το πουθενά).
Με τη συνοδεία λοιπόν της κιθαρίστριάς του με το ξυρισμένο κεφάλι και του ντράμερ παύλα σωσία του Κωνσταντίνου Βήτα στα μετόπισθεν, αλλά κι ενός... σκύλου που έκλεψε την παράσταση αρκετές φορές λόγω των χορευτικών του, η μπάντα μας έδωσε ένα σόου με funky ραχοκοκαλιά και με κιθαριστικά post-punk ακόρντα, σαν τη μετριοπαθή, vegan εκδοχή των Red Hot Chilli Peppers. Εκεί όμως που η παρέα του Anthony Kiedis στοχεύει στο γκράντε, η μπάντα του Lally πήγαινε για το συναίσθημα και μόνο. Οι μπασογραμμές του έστεκαν από μόνες τους σαν τον στυλοβάτη του όλου εγχειρήματος και με έκαναν να σκεφτώ ότι είναι πολλοί λίγοι οι μπασίστες που σε συνεπαίρνουν με το παίξιμό τους τόσο πολύ, διεκδικώντας –και κερδίζοντας– τον πρωταγωνιστικό ρόλο σε αυτό το συναυλιακό θεατρικό.
Για το τέλος, ο Lally κατέβηκε ανάμεσά μας και μας τραγούδησε χωρίς τη συνοδεία κανενός μουσικού οργάνου ένα τραγούδι για την απώλεια της έννοιας των λέξεων. Μας είπε επίσης λίγα για το πώς βιώνει τη μουσική και για το πώς προσπαθεί με τις εμφανίσεις του να μοιραστεί αυτό ακριβώς το συναίσθημα με ανθρώπους ανά την υφήλιο –και ύστερα απλά αποχώρησε, δίχως τυμπανοκρουσίες, φανφάρες και encores. Βλέπετε, μερικοί άνθρωποι αφήνουν απλά την τέχνη τους και το ήθος τους να μιλάει για εκείνους. Και μια γλυκιά γεύση στο στόμα όσων τους παρακολουθούν επί σκηνής.
