Τζαζ και σουίνγκ εορταστικής όψης και εξωστρέφειας από μια παλιά καραβάνα της μουσικής, η οποία απολαμβάνει δεόντως αυτό που κάνει εδώ και δεκαετίες. Κλείνοντας το μάτι σε όλους τους παλιούς μάστορες της ψυχαγωγίας των 1940s και 1950s, ο Ray Gelato με τους Giants του έδωσε τη δική του εκδοχή στην ουσία τού διασκεδάζειν το Σάββατο το βράδυ στο Gazarte. Προμηθεύτηκαν ηχητικό ένδυμα καλαίσθητο και ελεύθερο, διατηρώντας αμείωτα τόσο την προσοχή και το κέφι ενός κατάμεστου χώρου όσο και την χαμένη αίγλη μιας μουσικής που επιζητούσε, αν μη τι άλλο, πολύ χορό!
Είναι λίαν ευχάριστο όταν βλέπεις αγαπημένους καλλιτέχνες να μεγαλώνουν ωραία και σίγουρα ένας από αυτούς είναι και ο πρωταγωνιστής της συγκεκριμένης βραδιάς. Αφήνοντας πίσω του την εικόνα του «αλήτικου» ερμηνευτή με το βαμμένο μαλλί και τη μπριγιαντίνη, ο γκριζομάλλης (πλέον) «νονός του σουίνγκ» με τα χρυσά μυτερά παπούτσια επιβλήθηκε με τους δικούς του όρους και τα έσπασε για άλλη μια φορά. Τι κι αν η φωνή του δεν είναι τόσο αεράτη όσο πριν; Το ταμπεραμέντο του και η εκπληκτική αύρα της μπάντας αποζημιώνουν τις όποιες αδυναμίες.
Στακάτοι ρυθμοί, χιουμοριστική διάθεση και σουινγκάτοι εκφραστικοί βοκαλισμοί ξεσηκώσανε όλες τις ηλικίες που βρέθηκαν στο Gazarte. Τραγούδια με κλασικές αξίες όπως τα “Meglio Stasera”, “Mona Liza”, “Jump N’ Jive An’ Wail”, “Tu Vuo Fa L’Americano”, “La Vie En Rose”, “Mack The Knife” μα κι ένα medley των “Oh Marie-C’est Si Bon”, δώσανε το πρόσταγμα επίδειξης περίτεχνων χορευτικών φιγούρων σε διάφορα retro/renaissance ζευγάρια –ξυπνώντας ρομαντικές μνήμες μιας άλλης εποχής.
Ο Ray Gelato και η εξαμελής παρέα του στήσανε έναν ξεσηκωτικό οργανικό διάλογο από το διαχρονικό χθες στο «ανήσυχο» σήμερα, στον οποίον οι μελωδικές δονήσεις της Νέας Ορλεάνης έγιναν ένα με τον “Just A Gigolo” τύπο που χορεύει αιθέρια ένα “Mambo Gelato”. Μέσα σε όλα αυτά κι ένα οργιαστικό σόλο του θεότρελου ντράμερ Seb De Krom, ο οποίος «πείραξε» με τις μπαγκέτες του τα πάντα –έως και τα ποτήρια του κοινού! Aν τα επιθυμητά ακροάματα χωρίζονται σε ευχάριστα και ενδιαφέροντα, θα έλεγα ότι η συναυλία τού αειθαλούς Αμερικανού ερμηνευτή ενείχε κάτι και από τα δύο: δίχως να πρωτοτυπεί σε υλικό ή ύφος, κέρδισε ως παλιά φρουρά με τον ενθουσιασμό, τη δυναμική και τη σιγουριά της.
Για το κλείσιμο θα ήθελα να θυμηθώ τα λόγια μιας θρυλικής φιγούρας της τζαζ, του Louis Armstrong: «Κοίτα, μην παριστάνεις ότι είσαι κάτι. Μην το κάνεις ποτέ, γιατί τη στιγμή που θα το κάνεις, θα έχεις κλείσει ως τζαζίστας. Ίσως όχι ως μουσικός, αλλά η τζαζ είναι μόνο αυτό που είσαι». Και ο δικός μας Ray Gelato, όπως τον ένιωσαν οι περισσότεροι, είναι αυτός που είναι...
