Οι ανερχόμενοι και πολλά υποσχόμενοι Her Name Is Calla επισκέφτηκαν το 6 D.O.G.S. το περασμένο Σάββατο για να μοιραστούν τη δική τους άποψη για την post rock δημιουργία, «ενισχυμένοι» από δύο νέες ελληνικές μπάντες. Και όσοι από το αθηναϊκό κοινό έδωσαν το παρών –μετά βίας κατάφερε να μισογεμίσει το gig space του πολυχώρου της Αβραμιώτου– φύγανε ηχητικά χορτάτοι και μουσικά σοφότεροι.
Η συναυλία ξεκίνησε με τους We.Own.The.Sky, ένα δεμένο και καλά προετοιμασμένο συγκρότημα, με δεκάδες πεταλάκια αραδιασμένα μπροστά του και με τρεις κιθάρες να δίνουν πολύ όγκο στα ενδιαφέροντα instrumental τους –με το delay να χρησιμοποιείται κατά κόρον, σε υπερβολικές όμως δόσεις, κουράζοντας σε κάποια σημεία. Πάντως η σκηνική τους παρουσία ήταν δυναμική και ζέστανε τον λιγοστό κόσμο που είχε έρθει εκείνη την ώρα στο 6 D.O.G.S.
Ακολούθησαν οι επίσης instrumentalists Good Luck With The Bombs, με την υπερβολική χρήση του delay να συνεχίζεται. Τα δικά τους κομμάτια βρίσκονται σε πρώιμο στάδιο, όχι πολύ πάνω από το επίπεδο ενός ενδιαφέροντος τζαμαρίσματος. Πάντως, η σωστή χρήση των εφέ από αναλογικά πετάλια, οι λίγες μα εύστοχες λούπες και η τάση τους για θορυβώδεις πειραματισμούς άφησαν υποσχέσεις για καλύτερα πράγματα στο μέλλον.
Σειρά είχαν κατόπιν οι επικεφαλής της βραδιάς Her Name Is Calla, οι οποίοι ανέβηκαν σχεδόν αθόρυβα στη σκηνή και ξεκίνησαν το σετ τους το ίδιο αθόρυβα, με τους κιθαριστικούς αρπισμούς να παρουσιάζονται σε σωρεία δυναμικών και να συνοδεύουν μία πολύ όμορφη φωνή, που συχνά σου έφερνε στον νου τον Τhοm Yorke. Η τετραμελής μπάντα από την Αγγλία έκρυβε μέσα της μία δύναμη η οποία έκανε την εμφάνισή της με εξάρσεις της κιθάρας συνοδευόμενες από ένα γενικά χαμηλών τόνων μπάσο και με πολύ ενδιαφέροντα τύμπανα. Με κόπανους αντί για μπακέτες ο μικρός –ηλικιακά– τυμπανιστής χρησιμοποιούσε κυρίως το βαθύ και το τομ, αφήνοντας το ταμπούρο συχνά παραπονεμένο. Έτσι όμως δημιουργούσε ένα πιο ελεύθερο μα και πιο ενδιαφέρον ρυθμικό αποτέλεσμα.
Τα κομμάτια ήταν μεγάλα σε διάρκεια, έξυπνα δομημένα και με αρκετές εναλλαγές. Βασίζονταν κυρίως στις δυναμικές εξάρσεις των οργάνων και των υπέροχων φωνών, με τον κιθαρίστα και τη βιολίστρια με το εκθαμβωτικό κόκκινο μαλλί –δέσποζε στο κέντρο της σκηνής– να επιδίδονται σε εμπνευσμένες διφωνίες. Το βιολί είναι άλλωστε όργανο ζωτικής σημασίας για το ηχητικό σώμα των Her Name Is Calla και στη συναυλία συνέβαλλε με φράσεις και μοτίβα ελάσσονος κλίμακας, μα μείζονος σημασίας για τις μινόρε συνθέσεις τους. Η πιο ενδιαφέρουσα συμβολή του, πάντως, σημειώθηκε στα πολύ εύστοχα stabs, σε σημεία τα οποία κατάφεραν να προσδώσουν όγκο και να αλλάξουν τη ρυθμική διάθεση των κομματιών.
Οι Her Name Is Calla ήρθαν λοιπόν στην Αθήνα με μελαγχολικές διαθέσεις και άφησαν καλές εντυπώσεις: το post rock που πρεσβεύουν φάνηκε να είναι αρκετά πιο μπροστά από το σημείο όπου θα περίμεναν ίσως κάποιοι να βρίσκεται.
