Τα τραγούδια των μιούζικαλ είναι θεατρικοί μονόλογοι μετά μουσικής συνοδείας. Έτσι, σε ένα γκαλά παρουσίασης τέτοιων τραγουδιών, ελλοχεύει ο κίνδυνος της στεγνής ερμηνευτικής απόδοσης, ακριβώς επειδή απεκδύονται τη θεατρική τους συνθήκη. Και πράγματι, πολλές φορές οι κοντσερτάντε εκδοχές γνωστών όπερων καταλήγουν απλά σε μια κοσμική πασαρέλα λαχανόμαλλων ταγμάτων, με αδιόρατο και (ενδεχομένως) απόν καλλιτεχνικό στίγμα. Ευτυχώς η συναυλία με γενικό τίτλο West End Stars in Concert στο θέατρο Badminton δεν είχε καμία τέτοια λανθάνουσα ακαδημαϊκότητα.
Οι Ramin Karimloo, Simon Bailey και Stephen Rahman Hughes αποτελούν κομμάτι της νέας γενιάς ηθοποιών/τραγουδιστών, η οποία δηλώνει παρούσα στις μεγαλοπαραγωγές του West End του Λονδίνου. Παρά το νεαρό της ηλικίας, έχουν ήδη επωμιστεί την ευθύνη των ερμηνειών σπουδαίων ρόλων και τα βιογραφικά τους είναι γεμάτα. Στο Badminton την περασμένη Πέμπτη απέδειξαν την άνεση τους επί σκηνής, μα πάνω απ’ όλα φανέρωσαν τη λατρευτική ζέση με την οποία αντιμετωπίζουν τη δουλειά τους.
Η συναυλία άνοιξε με την τερψιχορική δυναμική του “Jellicle Ball” από το Cats, βάζοντας άμεσα το κοινό στο νόημα: η βραδιά θα ήταν έντονη, γοργή και παιγνιώδης. Η 50μελής σύγχρονη ορχήστρα της ΕΡΤ είχε πειθαρχία, ζωντάνια, παλμό και –υπό τις οδηγίες του έμπειρου Simon Beck (ένας απίστευτα εύθυμος μαέστρος)– πλαισίωσε άψογα τα φωνητικά.
Το εισαγόμενο τρίο έκανε είσοδο με το “This Is The Moment”, από το Jekyll & Hyde του Frank Wildhorn. Ο Ramin Karimloo είναι ένας χαρισματικός ερμηνευτής. Έχοντας ροκ υπόβαθρο, βρέθηκε να πρωταγωνιστεί στο Miss Saigon, στους Άθλιους και στο Φάντασμα Της Όπερας κερδίζοντας επαίνους. Στη σκηνή ισορροπεί τη φωνητική τεχνική, τη δραματική υπόσταση του ρόλου, τη σκηνική παρουσία και την επικοινωνία με το κοινό. Ως το αγαπημένο Φάντασμα του Andrew Lloyd Webber στάθηκε λυρικός στο αρχετυπικό “Music Of The Night” και αντιστικτικά μελαγχολικός στο “Till I Hear You Sing” (από το αμφιλεγόμενο sequel Love Never Dies). Απέδωσε δε με σαρκασμό τον κυνικό παιάνα “Sunset Boulevard” και επέδειξε εντυπωσιακό φωνητικό έλεγχο στο σόλο του Γιάννη Αγιάννη, “Bring Him Home”, στην καλύτερη ίσως στιγμή της βραδιάς και του ιδίου.
Οι έτεροι stars, Simon Bailey και Stephen Rahman Hughes, προσέγγισαν τις ερμηνείες τους με ποπ φιλτράρισμα. Αυτό απαιτούσαν άλλωστε και οι τραγουδιστικές επιλογές τους. Ο Bailey με το “Anthem” από το Chess θύμισε πως οι Andersson & Ulvaeus των ΑΒΒΑ δεν έχουν μόνο το cult Mamma Mia!, αλλά και μια πιο σοφιστικέ προσθήκη στο μουσικό θέατρο. Η νεανική του ορμή υπηρέτησε επάξια το “Why, God, Why?” από το Miss Saigon, αλλά δεν πρόσθεσε ειδικό βάρος στο “I Dreamed A Dream”. Το γεγονός πάντως πως αυτή η μπαλάντα-κορωνίδα ερμηνευόταν από αντρική φωνή υπήρξε μια καλοδεχούμενη αλλαγή. Ο Rahman Hughes από την άλλη επικοινώνησε με σκηνική ευκολία τραγούδια από πιο σύγχρονα μιούζικαλ, όπως τα “Defying Gravity” και “The Journey Home” –από τα Wicked και Bombay Dreams αντίστοιχα. Ειδικά το δεύτερο αποτελεί και προσωπική επιτυχία του, οπότε η αψεγάδιαστη ερμηνεία και η ενορχηστρωτική αλλαγή ξεχώρισαν τη συγκεκριμένη στιγμή στη ροή της βραδιάς.
Η μοναδική ελληνική παρουσία από πλευράς ερμηνευτών ήταν της Φωτεινής Δάρρα, σε ρόλο guest. Ως η μόνη γυναίκα σε ένα σύνολο αντρών έκανε μια ενδυματολογικά εντυπωσιακή είσοδο, τραγουδώντας το “All That Jazz” του Chicago. Δυστυχώς, λόγω επιλογών, έπρεπε να αναμετρηθεί ερμηνευτικά με τις Chita Rivera, Liza Minelli, Sarah Brightman, Judy Garland κ.α. Οι ερμηνείες της είχαν επίσης μια έντονη θεατρικότητα και μια άβολη κινησιολογία, η οποία στοίχιζε μουσικά. Έτσι, το “Don't Cry For Me Argentina” ακούστηκε επίπεδο, ενώ το ντουέτο της με τον Karimloo στο “Phantom Of The Opera” δεν αντεπεξήλθε στην παροξυσμική φωνητική ακροβασία της Christine –ο ρόλος ούτως ή άλλως επιβάλλει μια σοπράνο κολορατούρα για να φτάσει την τελευταία Ε6 νότα. Η Δάρρα πάντως έδειξε πως χάρηκε την ευκαιρία να τραγουδήσει αγαπημένες της μελωδίες και το “Maybe This Time” (από το Cabaret) στάθηκε η καλύτερη στιγμή της.
Το West End Stars in Concert ολοκληρώθηκε μετά από δυόμισι ώρες με μια ροκ έκρηξη (είχε προηγηθεί βέβαια πριν το διάλειμμα μια εξαιρετική διασκευή στο “Bridge Over Troubled Water” των Simon & Garfunkel): το φινάλε τροφοδότησαν παραπλεύρως οι Queen, μιας και τα τραγούδια τους έχουν την τιμητική τους στο μιούζικαλ We Will Rock You. Φυσικά το “Bohemian Rhapsody” έδωσε, με την ιδιοφυή δομή του, την ευκαιρία να υπηρετηθούν το δράμα, τα χορωδιακά και τα falsettos του από έμπειρους τενόρους. Το δε “We Are The Champions” ήταν το encore που έκλεισε το live και εννοιολογικά προσδιορίζει επάξια τη δυναμική αυτή ομάδα, η οποία σεβάστηκε την παράδοση που υπηρετεί, μα κυρίως διασκέδασε για δυόμισι ώρες. Τα ίδια τα μέλη της μα και το κοινό τους.
