Βαρύς ήχος, funky και big city blues άκρες, κιθαριστικά σόλο που τσεκάρουν αντοχές κι ένας γερόλυκος του Σικάγο, ο οποίος επέστρεψε για να «κηρύξει» το δικό του μουσικό ευαγγέλιο. Η 76χρονη, ακμαιότατη, φιγούρα του Jody Williams φιγουράρει επάξια στη σκηνή του Half Note για να μοιραστεί την απέραντη αδυναμία της στο μπλουζ αίσθημα. Η βραδιά είχε ακριβώς αυτό που μαρτυρούν και οι δύο τελευταίες του δισκογραφικές δουλειές: You Left Me In The Dark και Return Of A Legend. Καθαρόαιμο δηλαδή μπλουζ, που αφηγείται τις δικές του πικάντικες ιστορίες και ανοίγει τις ορέξεις του μυημένου ακροατή.
Η πενταμελής παρέα (Jody Williams/κιθάρα, Pascal Delmas/ντραμς, Ludovic Pinet/πιάνο-όργανο, Jean Marc Despeignes/μπάσο & Jean Pierre Duarte/κιθάρα) άνοιξε τη συναυλία με βρετανική ακρίβεια, παίζοντας το ορχηστρικό “Hideout” –κλασικός ήχος του Σικάγου, με ολίγες δόσεις από Earl King. «Είμαι στ’ αλήθεια πολύ τυχερός που παίζω ακόμη και βγάζω δίσκους που φτάνουν ως τα Top Blues Award. Είναι κάτι σαν τα Όσκαρ και νιώθω ακόμη πολύ ζωντανός», σχολίασε ο Williams, για να αφεθεί μετά σε δικές του παλαιές κιθαριστικές δόξες. Επιθετικός και συνάμα εύπλαστος στα ασυνήθιστα γεμίσματά του, παρέδωσε ένα ωμό μείγμα από shuffles και boogies, αληθινό μάθημα για τους ειδικούς της μπλουζ σχολής.
Οι επιλογές του “You Left Me In The Dark”, “Nothing Can Change This Love”, “St. James Infirmary”, “Wham Bam Thank You Ma’am”, “Don’t Get Caught Sleeping In My Bed”, “T.Bone Shuffle”, “Monkey Business” και “You May” στάθηκαν κυρίως στα δυο προαναφερθέντα άλμπουμ, απ’ όπου παρέλασαν οι Freddie King, T. Bone Walker, B.B.King, John Lee Hooker, Howlin’ Wolf και Βo Diddley επιρροές του Williams. Χαρακτηριστική στιγμή της βραδιάς, η μακρά δεξιοτεχνική εκτέλεση του μπλουζ στάνταρ “That’s All Right”, που έγινε γνωστό στα 1950 με τον Jimmy Rogers –ένα κομμάτι που ο μπλούζμαν θα ήθελε πολύ να είχε ηχογραφήσει ο ίδιος. Η rhythm & blues εκδοχή του “Summertime” έδωσε κατόπιν πάσα για ένα 30λεπτο διάλειμμα, μα και για την απαραίτητη υπογραφή-πώληση των άλμπουμ. Σχεδόν σε όλη τη διάρκεια της βραδιάς υπήρχε η ανάλογη υπενθύμιση-παρότρυνση προς το πολυπληθές κοινό της πρεμιέρας στο Half Note.
Το δεύτερο μέρος της συναυλίας –με τις λιγότερες, ευτυχώς, «απώλειες» κοινού– έκρυβε και μια ανέλπιστη έκπληξη ανάμεσα στις bluesy εξομολογήσεις του Jody Williams. Το Σικάγο ζει, βασιλεύει και ξαναχτυπά με την εμφάνιση επί σκηνής του κιθαρίστα/τραγουδιστή Michael Dotson, έτερου φίλου και των δικών μας Blues Cargo. Οι καυτές του γρήγορες rhythm & blues πινελιές ανέβασαν την αδρεναλίνη και ενθουσίασαν κοινό και μουσικούς. Οι μπλουζ δάφνες δεν αλλάζουν χέρια αλλά μοιράζονται, σε μια δεμένη «guest» ομάδα η οποία ξέρει καλά τη δουλειά της. Σε όλη τη διάρκεια της δίωρης βραδιάς, το κλασικό μπλουζ του 1950 πρωταγωνίστησε με σφρίγος και ορμή. Οι νεωτερισμοί και οι επιστημοσύνες έδωσαν τη θέση τους στο συναίσθημα και η αλήθεια είναι ότι, αν κάποιος δεν αρέσκεται σε μπλουζ παρακαταθήκες, καλύτερα να ξανασκεφτεί την όποια συμμετοχή του.
Υπάρχουν και υπήρξαν κιθαρίστες στην ιστορία του μπλουζ, που, παρότι πέρασαν ως σημαντικοί στιλίστες και αφοσιωμένοι session «εργάτες», δεν έκαναν μεγάλο όνομα. Ένας από αυτούς είναι και ο Jody Williams. Στο χέρι μας είναι λοιπόν να τον ανακαλύψουμε...
