Προκαταβολικά εκστασιασμένος στην προοπτική της πρώτης μου συναυλιακής συνάντησης με την πιο αγαπητή μπάντα των εφηβικών μου χρόνων (και αφού πρώτα είχα συμφιλιωθεί με την ιδέα της απουσίας των ¾ της αυθεντικής σύνθεσης), επιβιβάστηκα στο τρένο για να βρεθώ –με το πέρας μετά βίας δεκαλέπτου– έξω από το εντυπωσιακό Heineken Music Hall, λίγα μέτρα μακριά από το γήπεδο του ολλανδικού Αίαντα επί της Arena Boulevard. Η είσοδος στον υψηλής αισθητικής και άψογα δομημένο (από εργονομικής και πρακτικής άποψης) χώρο έγινε με τρόπο αβίαστο και άμεσο. Στριμωξίδι και ταλαιπωρία μηδέν, σε ένα κατάμεστο συναυλιακό στολίδι.
Πιάνοντας κάγκελο λοιπόν στην εμπροσθοφυλακή (σημ. αρχισυντάκτη: κάγκελο ρε μπαγάσα;) και αναμένοντας τον Billy Corgan και την παρέα του, παρακολούθησα με ενδιαφέρον το support σχήμα των shoegazers Ringo Deathstarr από το Τέξας. Εκεί που η θορυβώδης ποπ των My Bloody Valentine συναντάει το καθαρτικό ύφος των Jesus & Mary Chain, οι τρεις Αμερικανοί προσπάθησαν να φανούν αντάξιοι των επιρροών τους. Για ένα λοιπόν μισάωρο φιλοδώρησαν το κοινό με φασαριόζικες κιθάρες και με στριφνά μπάσα, χωρίς να απογειώσουν αλλά ούτε και να κουράσουν. Το φετινό τους ντεμπούτο Colour Trip θα προσφέρει περισσότερες πληροφορίες σε όσους (μεταξύ των οποίων κι εγώ) αναρωτιούνται για τις περαιτέρω δυνατότητές τους.
Είκοσι λεπτά μετά, με την είσοδο του φαλακρού γίγαντα Billy Corgan και της συνοδευτικής μπάντας του στη σκηνή, το κυρίως πιάτο της βραδιάς ήταν πλέον έτοιμο να σερβιριστεί! Δυνατό μπάσιμο με “Quasar” και “Panopticon” από το ακυκλοφόρητο ακόμα νέο άλμπουμ Oceania και –αφού ο ήχος ήρθε στα ίσια του– να ’σου και το πνεύμα εκείνης της τεράστιας μπάντας των 1990s, με μια θεσπέσια εκτέλεση στο “Starla”. Σαν να μην έφτανε δε η βιρτουόζικη επίδειξη του Corgan στην εξάχορδη λευκή Fender Stratocaster του, η επίθεση έλαβε μαζικό χαρακτήρα με τα “Geek USA” και “Muzzle” να εκτελούνται με εντυπωσιακή ακρίβεια.
Τώρα, μερικές παρατηρήσεις. Αν και οι Nicole (sexy-as-hell) Fiorentino και Jeff Shroeder έδειχναν απόμακροι, το παίξιμό τους σε μπάσο και κιθάρα αντίστοιχα υπήρξε υποδειγματικό. Ο Mike Byrne από την πλευρά του ενθουσίασε με την εκτελεστική του δεινότητα στα κρουστά, βγάζοντας ασπροπρόσωπο τον –για ακόμα μία φορά περήφανο– μέντορά του Billy Corgan. Ο οποίος, όπως και αναμενόταν, σήκωσε όλο το βάρος του ονόματος Smashing Pumpkins στους ώμους του. Προσφέροντας ένα setlist ισορροπημένο μεταξύ των αρχών της δεκαετίας 1990 και του επερχόμενου δίσκου, κατάφερε και να ευχαριστήσει τους φανς αλλά και να δείξει ότι παραμένει δημιουργικά ενεργός –το μεγάλο του άγχος χρόνια τώρα.
Η έλλειψη όμως μερικών τραγουδιών-ύμνων κρίνεται εκ μέρους μου εγκληματική. Έλαμψαν δια της απουσίας τους τα “Tonight,Tonight”, “1979”, “Ava Adore”, “Today” και “Disarm”. Με λίγα λόγια, η μπάντα κατέβηκε για μάχη με τα υπερόπλα της καταχωνιασμένα στην αποθήκη πυρομαχικών... Όσο πάντως κι αν με λύπησε κάτι τέτοιο σαν οπαδό, ομολογώ πως με εντυπωσίασε η πίστη του Corgan σε κάποια άλλα διαμάντια της δισκογραφίας τους. Έχουμε και λέμε, λοιπόν: “Soma”, “Siva”, “Frail & Bedazzled”, “Silverfuck”, “Thru The Eyes Of Ruby” (με εκτεταμένο I Am One κλείσιμο) και “Cherub Rock”, όλα εκτελέστηκαν άψογα, μεταφέροντας πολλούς από μας στη Gish & Siamese Dream εποχή –καθόλου τυχαίο βέβαια ότι και τα δύο αυτά κλασικά άλμπουμ επανακυκλοφορούν στο τέλος του Νοέμβρη με μπόνους υλικό και τα τοιαύτα.
Όσον αφορά στα νέα τραγούδια, ευτυχώς δεν φαίνεται να είναι του τραγικού επιπέδου των δύο πρώτων volumes του Teargarden πρότζεκτ. “Pinwheels” και “Pale Horse” ακούστηκαν ελπιδοφόρα, με το “My Love Is Winter” να ξεχωρίζει. Όμως το ομώνυμο μακροσκελές έπος του νέου δίσκου κούρασε με το κιτς κεντρικό ριφ και με την αποσπασματική του λογική... Συγκρινόμενο για παράδειγμα με το συγκινητικό “For Martha”, με το οποίο κι έκλεισε το κυρίως μέρος της συναυλίας, δεν άγγιξε επουδενί τη μαεστρία αυτής της προ δεκαετίας σύνθεσης.
Κάπως έτσι συντηρεί εν έτει 2011, με νύχια και με δόντια, ο Billy Corgan το συγκρότημα εκείνο που τον καθόρισε μουσικά. Με ένα σκηνικό κατά διαστήματα υπερβολικό, ειδικά σε συνδυασμό με το εκρηκτικό και πλήρως λειτουργικό στα ατμοσφαιρικά του ιντερλούδια light show. Με μια μπάντα που δεν κουβαλάει τα πάθη του παρελθόντος, αλλά ούτε και τον ξεχωριστό χαρακτήρα της πρωτότυπης σύνθεσης. Και βέβαια με μια πλειάδα υπέροχων τραγουδιών. Με encore-γροθιά στο στομάχι (“Zero” & “Bullet With Butterfly Wings”) για την οριστική λήξη της συναυλίας στο Άμστερνταμ, ο Corgan με έπεισε ότι δεν έχει λόγους να αφήσει το όνειρο των Συνθλιβομένων Κολοκύθων να λήξει.
Setlist
-Quasar
-Panopticon
-Starla
-Geek USA
-Muzzle
-Window Paine
-Lightning Strikes (Zen Baby)
-Soma
-Siva
-Oceania
-Frail & Bedazzled
-Silverfuck
-Pinwheels
-Pale Horse
-Thru The Eyes Of Ruby
-I Am One (tease)
-Cherub Rock
-Owata
-My Love Is Winter
-For Martha
encore
-Zero
-Bullet With Butterfly Wings
