Αναβίωση της εποχής που ονομάστηκε «golden era» για το χιπ χοπ έζησε το Κύτταρο το βράδυ του Σαββάτου, καθώς τα 1990s έκαναν απόβαση στην Αθήνα με τους Onyx και πρόσθετο bonus την εμφάνιση-έκπληξη των Beatnuts. Κάτι είχε αρχίσει βέβαια κι έκανε την εμφάνισή του στα social media τις προηγούμενες μέρες, αλλά για όσους περιμένανε να δούνε μόνο τους Onyx, η support εμφάνιση του Psycho Les και του JuJu ήρθε σαν το κερασάκι στην τούρτα, πηγαίνοντας μας –έστω και για μερικές ώρες– πίσω σε εποχές σχολείου κι ατελείωτων ωρών αράγματος σε πλατείες. Τότε που τα πάντα ήταν πιο ξέγνοιαστα και ως σημαντικότερο γεγονός της χρονιάς φάνταζε η κυκλοφορία των καινούργιων Jordans...
Ξεκίνημα της βραδιάς με το warm-up σετ του DJ Stigma από Corona Virus, ο οποίος και «ζέστανε» ιδανικά την ατμόσφαιρα στο Κύτταρο, με την επιλογή των κομματιών να κυμαίνεται από σιγουράκια του παρελθόντος σαν το “Watcha Gonna Do” από Big Pun και Terror Squad (τι βιντεοκλίπ κι αυτό, με Stephon Marbury, Kenny Anderson και NY playgrounds ολόγυρα...) μέχρι και καινούργιο Method Man με το “World Gone Sour”.
Στη συνέχεια κάνουν την εμφάνισή τους οι Beatnuts και, επί της ουσίας, μας παρουσιάζουν ένα best of από όλη την καριέρα τους. Στις αρχές ακούμε “Hot” και “Do You Believe”, ενώ με το “Bring The Funk Back” έκαναν αυτό ακριβώς που υποδηλώνει ο τίτλος –μιας και όλοι κουνιόντουσαν στους funky ρυθμούς του. Και οι δυο τους ήταν ευδιάθετοι και σου δίνανε την αίσθηση πως αυτά που κάποτε γράφανε τα αγαπάνε ακόμα, όπως και την όλη εποχή μέσα στην οποία υπήρξανε. Φυσικά ο κόσμος δεν άργησε να πάρει φωτιά όταν στην αρένα «πεταχτήκανε» επιτυχίες σαν το “No Escapin This”, το “Watch Out Now” με το χαρακτηριστικότατο φλάουτό του (το κατακλέψανε καλά οι Trackmasters για να φτιάξουν το “Jenny From The Block”), ή το “Off The Books”, το οποίο, ακόμα κι αν πλέον κουβαλάει στην πλάτη του καμιά δεκαπενταετία, διαθέτει την ίδια δυναμική παρουσία, ικανή να ξεσηκώσει το κοινό οποιονδήποτε μουσικών γούστων.
Οι Onyx πάλι δεν χρειάζονται πολλές συστάσεις: από τα πιο χαρακτηριστικά παραδείγματα του ωμού, ακατέργαστου hip hop των 1990s, με τραγούδια ιστορικά κι ένα παλμαρέ συναυλιών γεμάτες πώρωση, mosh pits, καλώς εννοούμενο «ξύλο» και αδρεναλίνη. Το Σάββατο δεν αποτέλεσε καμία εξαίρεση στα προηγούμενα. Και δεν είναι μόνο τα τραγούδια τους αλλά και οι επιβλητικές παρουσίες του Sticky Fingaz και κυρίως του Fredro Starr, ο οποίος παραμένει ένας από τους πιο εντυπωσιακούς performers που έχω συναντήσει σε συναυλιακά δρώμενα τόσα χρόνια. Λόγια βγαλμένα από την καρδιά, attitude του δρόμου και διάθεση «μόνος μου και όλοι σας», αλλά και μια γνήσια αγάπη για το hip hop τόσο των 1980s (που όπως είπε κι ο Starr τους ανέθρεψε), όσο και των 1990s (το οποίο σε μεγάλο βαθμό διαμορφώσανε και οι ίδιοι).
Πριν ακόμα βγουν στη σκηνή, ο Starr φτύνει στο μικρόφωνο τις λέξεις «I’m so 1990s» ενώ η είσοδός τους κατόπιν θύμισε ροκ σταρς. Όταν δε η μουσική πήρε τα ηνία, το σφυροκόπημα, τα mosh, τα χοροπηδητά και το γούστο φάνταζαν πια ως ο μόνος δρόμος για μας από κάτω. Και μας δόθηκαν κάμποσες ευκαιρίες για όλα με “Bacdafucup”, “Throw Ya Gunz” και “All We Got Iz Us”, τα οποία φέρανε στο μυαλό τα λόγια των TXC περί «ίδιας τρέλας». Ανάμεσα στα κομμάτια υπήρχε και μπόλικο μπλα-μπλα, από τη μια ένα λεκτικό tribute σε όλα τα θρυλικά ονόματα του χιπ χοπ με τα οποία έχουν συνυπάρξει με τον ένα ή τον άλλο τρόπο οι Onyx, από την άλλη μια αναφορά σε όσους θρύλους του είδους έχουν «φύγει» –ανάμεσα στους οποίους και ο πρόσφατα θανών Heavy D. Και μετά μας πετάξανε στα μούτρα ένα από τα καλύτερα και πιο καταθληπτικά τους τραγούδια, το ανυπέρβλητο “Last Dayz”, που σαφώς έχει σημαδέψει μια εποχή με τον ήχο του.
Έπειτα από αυτό το πιο χαμηλό σε ένταση level, τα πράγματα επανήλθαν στα φυσιολογικά τους επίπεδα με τα “Raze It Up”, “Slam” (με τον MC Yinka να κάνει την έκπληξη και να ανεβαίνει στη σκηνή για ένα stage dive) και “Slam Harder” να συνθέτουν ένα κλίμα αποθέωσης, πριν το encore με τα δύο καινούργια τραγούδια και το κλείσιμο με το “If The Hood Was Mine”. Κάπως έτσι τελείωσε μία από τις πιο αναμενόμενες χιπ χοπ συναυλίες της φετινής χρονιάς, η οποία κατάφερε να ανταπεξέλθει και με το παραπάνω στις πολύ υψηλές προσδοκίες που είχε δημιουργήσει. Τελικά τα δυο ξαδέρφια το έχουν (και το παραέχουν) ακόμα επί σκηνής, ενσαρκώνοντας τον θυμό, την επιθετικότητα και την ενέργεια σε ένα πακέτο απλά ακαταμάχητο.
