Ποιος να μας το ’λεγε ότι θα ερχόταν μια μέρα που θα βλέπαμε ένα από τα γκρουπ της Sarah Records ζωντανά μπροστά μας! Η πλειοψηφία των σχημάτων που ηχογράφησαν για λογαριασμό του συγκεκριμένου label έχει αποκτήσει τις διαστάσεις του θρυλικού στη συνείδηση του ποπ ακροατηρίου, τόσο στη χώρα μας όσο και διεθνώς.
Κι όσο κι αν ζήσαμε από κοντά εκείνες τις ημέρες κι αγοράζαμε μανιωδώς τα επτάιντσα κομψοτεχνήματα τα οποία μας προσέφερε η ετικέτα σε τακτά χρονικά διαστήματα, ποτέ δεν είχαμε την ευκαιρία να δούμε κάποιο από τα ονόματά της στα μέρη μας. Κάποια στιγμή είχε έρθει βέβαια ο Harvey Williams, πάλι στο Tiki, ενώ έχουν παίξει και οι Trembling Blue Stars στην Αθήνα. Οι οποίοι μπορεί να μην είδαν δίσκο τους να φέρει τη σφραγίδα της Sarah στο εξώφυλλό του, αποτελούσαν όμως το μετέπειτα σχήμα του Robert Wratten, που ήταν στους εμβληματικούς Field Mice και στους Northern Picture Library. Χώρια που μαζί του ήταν και ο Matt Haynes, ο ένας δηλαδη εκ των δύο εγκεφάλων πίσω από την ετικέτα –ο άλλος ήταν η Clare Wadd. Κι όλα αυτά αν λειτουργεί καλά η μνήμη μου (λείπει και ο ειδικός επί των θεμάτων αυτών στην Αγγλία για να τον ρωτούσα…).
Αρκετά όμως με την παρελθοντολαγνεία! Το θέμα μας είναι ότι οι Orchids ήρθαν στην Αθήνα και μάλιστα έχοντας και νέο άλμπουμ στις αποσκευές τους –The Lost Star ο τίτλος του– άσχετα αν έπαιξαν μονάχα δύο κομμάτια μέσα απ’ αυτό, πρωτοφανές γεγονός αν σκεφτεί κανείς ότι συνήθως τα συγκροτήματα κάνουν περιοδείες για να προωθήσουν τη νέα τους δουλειά. Είναι σαφές λοιπόν ότι οι Orchids βρέθηκαν ξανά μαζί κυρίως για να παίξουν τα παλιά τους τραγούδια. Και το κάνουν αυτό εδώ και μία πενταετία περίπου: το γράψιμο και η ηχογράφηση καινούργιων είναι απλά κάτι που τους βγήκε σαν ανάγκη και το έκαναν για προσωπική τους ευχαρίστηση. Πολύ θα ήθελα να μην ήταν έτσι τα πράγματα, μα πώς αλλιώς μπορεί να τα ερμηνεύσει κανείς; Μα να μην παίξουν ούτε το “The Way That You Move” που κυκλοφόρησε σαν σινγκλ από τον δίσκο (το πουλούσαν σε πολύ ωραίο και περιποιημένο επτάιντσο μετά τη συναυλία); Τι να πεις…
Το Tiki πάντως (σχεδόν) γέμισε εύκολα, για να απολαύσει πέντε Βρετανούς που ηλικιακά κυμαίνονταν γύρω στα 50, κάτι όμως που έμοιαζε να μην έχει καμία απολύτως σημασία. Η μουσική που έπαιζαν είναι απίστευτα νεανική και δεν έδειχνε να την έχει στολίσει κάποια ρυτίδα, έστω και αμυδρή, στο πρόσωπό της, παρότι έχουν περάσει είκοσι και παραπάνω χρόνια από τότε που γράφτηκαν τα τραγούδια των Orchids. Οι κιθάρες τους έδιναν το πρόσταγμα –δύο ηλεκτρικές, μία ακουστική– κι από πάνω κεντούσε η φωνή, η γεννήτρια νοσταλγικών σκέψεων από περασμένες εποχές, την οποία θυμόμαστε σχεδόν στοργικά… Είπαν πολλά απ’ όσα τραγούδια έχουν ξεχωρίσει από τη σεβαστή δισκογραφία τους, τίμησαν μάλιστα και δύο κομμάτια από το άλμπουμ στην ισπανική Siesta (2007), λίγο αφότου αποφάσισαν να δώσουν άλλη μία ευκαιρία στη σχέση τους –αλλά, ξαναλέω, ελάχιστα έως τίποτε από το καινούργιο! Δεν νοιάστηκε ασφαλώς κανείς γι’ αυτό, απ’ τη στιγμή που άκουσε το “Peaches”, το “Something For The Longing” και το “Caveman”.
Η ατμόσφαιρα περίφημη, το αλκοόλ έρεε με χάρη και όλοι έφυγαν απ’ το Tiki μ’ ένα μεγάλο χαμόγελο στο πρόσωπο, κάτι που αποτελεί κι έναν από τους πρωταρχικούς στόχους αυτού του είδους της μουσικής: η ποπ επιδιώκει να σου φτιάξει τη διάθεση και οι Orchids δεν είχαν κανένα πρόβλημα να κινηθούν προς αυτήν την κατεύθυνση και να επιτύχουν απόλυτα στην αποστολή τους. Θα λέγαμε ότι είχαμε ανάγκη μια βραδιά σαν κι αυτή, να ξεφύγουμε λιγάκι την ώρα που στο πεδίο της πολιτικής παίζονταν περίεργα κι αγχωτικά παιχνίδια… Αυτά όμως γίνονταν έξω από το τζάμι του μπαρ: από τη μέσα μεριά όλα ήταν ζεστά, φωτεινά και μελωδικά και, για μία ώρα και κάτι, δεν δίναμε δεκάρα για το τι ημέρα θα ξημέρωνε!
Τη βραδιά άνοιξαν οι δικοί μας 7 Frogs (να υποθέσω ότι το όνομα αποτελεί απάντηση στο 6 D.O.G.S.;), νεοσύστατο σχετικά σχήμα που ταίριαζε απόλυτα στο ύφος της μπάντας που είχε αναλάβει να προϋπαντήσει. Εκτός του ότι έχουν δηλώσει τη μεγάλη αγάπη τους για τους Field Mice, μετά το τέλος της συναυλίας τα μέλη των 7 Frogs εκδήλωναν τον θαυμασμό τους στους Orchids, έξω από τον συναυλιακό χώρο! Ποπ τραγούδια στο στυλ της Sarah μας πρόσφεραν κατά βάση, κάποτε ξέφυγαν και σε μονοπάτια κλασικού ροκ (αλλά για ένα κομμάτι ευτυχώς μόνο, αν δεν κάνω λάθος) και γενικά υπήρξαν συμπαθέστατοι σαν παρουσίες, αλλά και μουσικά. Μακάρι να μας δώσουν ένα σπουδαίο άλμπουμ σύντομα κι εδώ θα είμαστε να υμνήσουμε τις αρετές του!
Set list
Bemused Confused & Bedraggled
Another Saturday Night
The Coolest Thing
Give A Little Honey
She’s My Girl
Long Drawn Sunday Night
What Will We Do Next
Song For A Friend
Peaches
You Could Do Something To Me
Apologies
Something For The Longing
Frank De Salvo
--------------------
A Kind Of Eden
Caveman
